Μέσα σε είκοσι μόλις μέρες τα πάντα γύρω μας έχουν αλλάξει. Ο κορωνοϊός μάς αποκόπτει από τον γνώριμο καθημερινό μας περίγυρο, όλους τους ανθρώπους σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη της Γης. Μας αποκόπτει την πρόσβαση στον χώρο εργασίας μας, μας απαγορεύει την εκ του σύνεγγυς κοινωνική επαφή, μας εμποδίζει την συλλογική λατρεία του Θεού μας, καθιστά αδύνατο το φιλί, την αγκαλιά, το χάδι, μας θέτει σε καραντίνα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, σε χωριστά δωμάτια και μόνο με τις μάσκες.
Κι όμως την ίδια στιγμή που μας αποκόπτει από τους άλλους, ο ιός αυτός μας φέρνει πιο κοντά, μας κάνει να αναλογιστούμε τις δυσκολίες που περνούν τις ώρες αυτές συνάνθρωποι μας στην άλλη άκρη της Γης ακριβώς όπως κι εμείς, οι αγωνίες, ο φόβος και οι έγνοιες τους είναι οι δικιές μας αγωνίες, οι δικοί μας φόβοι κι οι δικές μας έγνοιες, ο πόνος τους για την απώλεια των δικών τους είναι ή αύριο μπορεί να είναι δικός μας πόνος για την απώλεια οικείων μας αγαπημένων.
Ο ιός αυτός με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι όλα όσα με ενώνουν με όλους τους άλλους ανθρώπους είναι πολλά περισσότερα και πολύ ουσιωδέστερα σε σχέση με όσα με χωρίζουν από αυτούς. Μπορεί να μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, να ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες, να έχουμε εντελώς διαφορετικές πολιτιστικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικό μορφωτικό και κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, έχουμε όμως την ίδια επιθυμία να ζήσουμε, να γνωρίσουμε, να επικοινωνήσουμε, μας ενώνουνε κοινοί μας φόβοι απέναντι στη μοναξιά, την ανεργία, την αρρώστια και τον θάνατο, έχουμε όλοι την ίδια ανάγκη για συμμετοχή σε ζωή με νόημα ώστε να κάνει ευρύχωρη και τη δική μας.
Κανένας μας δεν είναι νησί. Αποτελούμε κρίκους μιας αλυσίδας που μας ενώνει με τους άλλους στην οικογένειά μας, στον χώρο της εργασίας μας, στις φιλικές μας συναναστροφές, στη γειτονιά μας, στην πολιτική μας στράτευση, στην εθνική μας ταυτότητα, στην Εκκλησία μας, μέλη της πανανθρώπινης κοινότητας.
Έγκλειστος στο σπίτι για τρίτη κιόλας βδομάδα, έχω για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου την ευκαιρία να αναλογισθώ τι λογής κρίκος έχω υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια που ευτύχησα να ζήσω στο πλαίσιο της αλυσίδας που με ενώνει με τους άλλους. Υπήρξα καλός αγωγός θερμότητας προς αυτούς ή μήπως έζησα με τρόπο που τους άφηνε να ξεπαγιάζουνε στο ψύχος κρατώντας τη ζέστη μόνο για τον εαυτό μου; Έζησα τις χαρές τους ως χαρές δικές μου και τα πάθη τους ως δικά μου πάθη; Έκανα στη ζωή μου εκούσια πίσω για να προοδεύσουνε άλλοι εκτός του στενού οικογενειακού μου κύκλου και έζησα τις επιτυχίες τους ως δικιές μου επιτυχίες ώστε τυχόν υλικές επιτυχίες άλλων να γίνουν αφορμές δικού μου πνευματικού πλούτου;
Κυρίως, όμως, ως μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού που μου χαρίστηκε να είμαι, τη Χάρη που έλαβα όλα αυτά τα χρόνια την έκανα αγάπη για τον Θεό και για τον συνάνθρωπό μου ή μήπως την μεταποιούσα σε πέτρες για να λιθοβολώ τον ίδιο τον Χριστό στο πρόσωπο του διπλανού μου; Έδωσα μαρτυρία αγιότητας στον κόσμο ή μήπως είμαι ένας ακόμα λόγος για την αποχριστιανοποίηση αυτού του κόσμου; Υπήρξα καλός αγωγός της πνοής του Αγίου Πνεύματος μέσα στον κόσμο ή μήπως με το κλείσιμο στην ιδιοτέλειά μου δυσκολεύω το έργο Του σε ολόκληρη την Δημιουργία;
Καθώς αυξάνουνε οι μέρες του εγκλεισμού μου, το ερώτημά μου δεν είναι πλέον πότε θα γυρίσω στις γνωστές μου δραστηριότητες, αλλά πώς να μην γυρίσω σε αυτές ο ίδιος όπως ήμουν. Ας μου γινόταν αυτή η χάρη.
4.4.2020
[* Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου. Βιοεργογραφικά στοιχεία του ίδιου, δείτε ΕΔΩ.]