Τὸ ἐτήσιο τοῦ Πατέρα Μνημόσυνο
Ὑπάρχουν μέσα στὸν ἐτήσιο κύκλο τοῦ βίου μας κάποιες μέρες, ποὺ άναμφίβολα ἀποτελοῦν καὶ εἶναι γιὰ τὸν καθένα, ἐμβιωμένες ἐπέτειοι κάποιου γεγονότος. Γεγονὀτος ποὺ ἐγκαυστικῷ τῷ τρόπω σφραγίζει τὸ εἶναι, ἐνῶ κάθε χρόνο σοῦ ἀποκαλύπτουν αὐτή τους τὴ σφραγίδα ὡς ἄλλη ἔνδειξη κι ἀπόδειξη συνάμα, μιᾶς κορυφαίας τοῦ βίου σου ἐμπειρίας: Ἐκείνης τῆς ἀπώλειας τοῦ γονιοῦ ποὺ ς’ ἔφερε στὸν κόσμο αὐτόν κι ὕστερα ἀναχώρησε: Πρῶτα «διὰ τὴν ξένην» κι ὕστερα γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Κι ἀπόμεινε στὴ μνήμη καὶ στὴν ψυχή μιὰ φευγαλέα σκιὰ νὰ φανερώνεται μέσα σου, γιατὶ μὲ αὐτὴν τὴ σκιὰ συντροφιὰ ἔφτασες ἴσαμε τὴ Μ. Τρίτη τοῦ 1969, τὴν ἡμέρα δηλαδή, ἐκείνη ποὺ ἔμαθες ὅτι πλήρωσε τὸ κοινὸν χρέος κάπου σ’ ἕνα Νοσοκομεῖο τῆς μακρυνῆς Ἀμερικῆς.
