Αθήνα,
8.11.2013
Αγαπητέ
μου
[κι
εδώ η προσφώνηση επικαλείται όλο το
βάθος της σημασίας της]
π.
Βασίλειε,
μου
δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω τον Πυραγό
και το Ονειροδρόμιό σας και σας
γράφω για να μοιραστώ μαζί σας κάτι από
την ευχαρίστηση της ανάγνωσής τους.
Η
ποίησή σας θέλει και μπορεί να λειτουργεί
αφυπνιστικά ως σωκρατική αλογόμυγα.
Λόγος πότε ανατρεπτικός (Πυραγός,
Ασκήσεις πυρόσβεσης), πότε καυστικός
(Πυραγός, Προβληματισμού υπευθύνων),
πότε ειρωνικός (Πυραγός, Κάρτα
επιβίβασης), καταγγέλει επίμονα πως
αλλού η αλήθεια και -συνήθως- αλλού εμείς
(Πυραγός, Φυσικό φαινόμενο).
Παρόμοια
λειτουργία βρίσκω να επιτελούν τα κολλάζ
των συλλογών σας με τη συνύπαρξη στην
ίδια εικόνα περισσότερων και διαφορετικών
τόπων και χρόνων.
Αντιγράφω
από τον Μικρό Ιωνά σας (Πυραγός) ό,τι
"πληροφορεί" απευθείας την καρδιά
μου:
"Μια
ζωή μόνο μου δόθηκε δεν γυρίζει πίσω
δεν αλλάζει
μετέρχεται
παυσίπονα διάφορα
διστάζει
μεταξύ ελεγείας και έπους
χτυπά
πόρτες προσπέφτει μεταμφιέζεται
αποκαραδοκεί
μήπως
δικαιωθή στον κρυφό λυγμό
στο
τελευταίο χαμόγελο
σε
ό,τι πάρει μαζί της.".
Και
από το Ονειροδρόμιό σας, για να μην
θεωρηθεί ότι το αδικώ:
"Οι
λέξεις είναι δάκρυα
που
κυλούν για κάθε τι
που
δεν γνωρίζουμε
δεν
καταλάβαμε
και
δεν θα μάθουμε ποτέ.
Πέφτουν
στη θάλασσα της ζωής μας
και
γίνονται νησιά.".
(Μελέτη περιβάλλοντος).
Σας
αντιχαρίζω κάτι από τα χθεσινά μου
"ψώνια" την ώρα του περίπατου, έτσι
για
να φωτίσω λίγο διαφορετικά αυτό που
περιγράφετε ως "αντιπερισπασμό στην
Ομορφιά" (Ονειροδρόμιο, Ο εμετός του
Θεού):
Αγαπημένε,
στολίζεις
άνθη
και
την Κόλασή μας
για
να παρηγορήσεις τη ζωή μας
και
μακριά σου.
Σας
ευχαριστώ,
π.
Γεώργιος Α. Λέκκας.