© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Η αφή


Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ


«Οι ιέρειες εξήλθαν του ναού. Κρατούν την αναμμένη φλόγα, κρατούν το χρησμό των αιώνων, συλλαβίζουν τα σωσμένα λόγια, τους γεφυρισμούς συλλαβίζουν, περπατούν με βήματα αργά, καθώς οι εποχές. Οι ιέρειες εξήλθαν του ναού. Διατηρούν ένα ύφος αρχαιοπρεπές, λιτό, σχεδόν ανέκφραστο και υπερήφανο. Στις πτυχές των ρούχων τους τα σμιλεύματα του μύθου, οι μαρμάρινες πτυχώσεις παραμένουν ασάλευτες. Οι ιέρειες συναντούν τους εθνοφρουρούς, άντρες ντυμένους με τις παραδοσιακές φορεσιές. Η ελληνική ιστορία που σμίγει πάνω στα πρόσωπα, το επίκαιρο στοιχείο καθώς αναδύεται λαμπρό εις το φέγγος ενός ήλιου θνήσκοντος, εσπερινού. Σε τούτο τον τόπο, εδώ που ορίστηκαν οι αρχές και τα γυμνάσματα τα πιο λαμπρά, εδώ που κατοχυρώθηκαν οι έπαινοι και οι αξίες, σε τούτο τον τόπο που ευδαιμονούν οι μούσες, εδώ φύεται του φωτός η πρώτη γέννα. Πλάι κοιμάται η Κυβέλη, ο Παλαμάς, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η Έλλη. Κάτω από τα πόδια σου σέρνονται άνθρωποι σπουδαίοι, νεκροί, χαμένοι, σημεία στατικά της κορυφής σου. Οι ιέρειες εξήλθαν του ναού. Φέρουν λιτή αμφίεση, φέρουν το βάρος των μαρμάρων. Πέρα σωριασμένες οι σπασμένες ζυγαριές και τα παγόνια, δίχως φτερά, νεκρά στις κοίτες και τις λεωφόρους.»
Τη 17η του μηνός Μαΐου συντελέστηκε η τελετή της αφής της ολυμπιακής φλόγας. Γεγονός μεγίστης σημασίας, ενδιαφέροντος καθολικού, υψηλού και ακέραιου. Το αντίδωρο φως της Ηλείας χαρίζεται εις τους δυτικούς. Αυτοί φέρουν την ευθύνη της ανάδειξης του πνεύματος και του ήθους. Η φλόγα θα ταξιδέψει στη «γηραιά Αλβιόνα», θα συντροφέψει τους επισκέπτες, τους αθλητές, θα σηματοδοτήσει τη διακήρυξη της εκεχειρίας. Το γεγονός καλύπτεται από τα μέσα και οι αρχές επιδεικνύουν τη μέγιστη σημασία, την πρέπουσα. Καθώς πρέπει.
Η φετινή συγκυρία της τελετής αφής της ολυμπιακής φλόγας εμπεριέχει μια ιδιαιτερότητα. Πρόκειται για εκείνη, την οποία επιτάσσουν οι διεθνείς, οικονομικές συγκυρίες, η πολιτική αστάθεια, οι διαξιφισμοί, οι αντιγνωμίες. Όμως, δεν υφίσταται αμφιβολία πως το γεγονός εμπεριέχει έναν κορυφαίο συμβολισμό, ικανό να ξεπεράσει τις μικρότητες των εταίρων μας, αλλά και τις αντίστοιχες εσωτερικές των εκφραστών της δημοκρατίας μας. Η φλόγα επρόκειτο να υπενθυμίσει το ακαταμάχητο, εκείνο στοιχείο της ελληνικής συνεισφοράς στη διαμόρφωση ενός παγκόσμιου πολιτισμού, με θεσμούς και κατευθύνσεις. Μες στη σκηνική παρουσίαση των ιέρειων υπάρχει η αυτοπεποίθηση της ανυπέρβλητης και παραγκωνισμένης αυτογνωσίας μας. Μες στο βηματισμό τους εκφράζεται η πορεία ενός έθνους ικανού να μεριμνά με τρόπο επαρκή για το παρελθόν, κομίζοντας εις το «παγκόσμιο» στερέωμα όλη την ένταση και την ισχύ μιας παράδοσης ακλόνητης, απόλυτης. Και είναι ακριβώς στην παραδεκτή αισθητική, στη βιωματική, όπου και συμπυκνώνεται ολάκερη ιδέα του «ελληνικού».
Εν μέσω προεκλογικής περιόδου, με ισχυρές πολώσεις και συγκρουσιακό παρασκήνιο, γεγονότα όπως το σημερινό, έρχονται να υποδείξουν τη φερεγγυότητα αλλά και την αρχετυπική εκφορά του οικουμενικού, πολιτιστικού στοιχείου. Στο πρόσωπο των ιέρειων καθώς και σε εκείνο των επισκεπτών εκφράζεται όλη η εθνική περηφάνεια με τις μυριάδες αφορμές ανάσυρσής της , εκείνες οι οποίες δεν σχετίζονται με ακίνητα, παζάρια και θριάμβους. Στην τόση λιτότητα και την κατά συνέπεια, επάρκεια του θεάματος της αφής, κατορθώνει κανείς να μαρτυρήσει πως η ελληνική αισθητική, ως κοσμοθεωρία και στάση δεν πραγματώνεται παρά στη σιωπή, στην έκφραση τη σωματική, στο μυστικό ερέθισμα, το κοινό και το ελληνικό. Ας λογιστούν τούτα οι ιθύνοντες ετούτου του τόπου, οι οποίοι δίχως να φέρουν την αίγλη και την ποιότητα που αρμόζει στις θέσεις τους, δεν επιλέγουν τουλάχιστον τη σιωπή, δεν αρκούνται στην καταδρομή, τη μοναξιά, τη μήτρα της αυτογνωσίας.
Ας ευχηθούμε οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, να εκφράσουν πληρέστερα εκείνο που χάνεται από τον τόπο μας. Ας ευχηθούμε να ισχύσει η εκκεχειρία, να διατυπωθεί ο οικουμενικός λόγος, να προβούν οι υπεύθυνοι στην ανάδειξη του ιδεώδους, του τόσο λησμονημένου και ας μην επαναληφθούν τα ατυχήματα τα επίπλαστα, οι φθορές και οι πληγές στον ανοδικό, όπως διαμορφώνεται από τέτοιες εκδηλώσεις ψυχισμό μας. Η ελληνικότητα, καταλήγει ο γράφων συνιστά προσφορά.
«Καθώς το πλήθος εγκατέλειπε το στάδιο, επύκνωναν τα φώτα στους μεγάλους συρμούς, στις λεωφόρους. Οι ιέρειες μόνο με σπονδές, εμνημόνευαν τους παρακείμενους νεκρούς, φρόντιζαν τη φλόγα με τα σώματά των, διατηρούσαν μες στο ανοιξιάτικο ψύχος την ακινησία των αγαλμάτων. Οι ιέρειες εκτελούσαν για ώρα, με ευλάβεια ειδωλολατρική τις απτές, καθαρές, τις εξακριβωμένες κινήσεις της τελετουργίας. Και η φλόγα έφεγγε καθώς γκρεμιζόταν η μέρα και με ταχύτητες δαιμονιώδεις, οι μοτοσικλέττες θορυβούσαν στις λεωφόρους, κατευθυνόμενες προς τα νότια προάστια και τα ερωτογενή, εγκαταλελειμένα τείχη του Κανθάρεως».   
Related Posts with Thumbnails