© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΕΜΒΙΩΣΕΙΣ...

(ἤ,  Ἀπαντώντας σὲ κάποια ἐρωτήματα...)






«Κλειστοὶ Καιροί· κλειστοί, περίκλειστοι
Μακρὰν τῆς θέας τ᾿ οὐρανοῦ, παρατημένοι
Μὲ ἀνέμους,  θύελλες, χιόνια καὶ θολοῦρες...»
Τ. Κ. Παπατσώνης

Ν ζες ατς τς συνθκες ς κάτοικος μικρο νησιοεναι ντως  μι περιπέτεια, πο δν τν χουν φυσικ βιώσει ο τς στερες γς οκοντες. Ὡστόσο αὐτὴ ἡ περιπέτεια ἔχει τὴν ἄλλη, τὴν πλέον ἀληθινή της ὄψη, ἡ ὁποία δὲν εἶναι δυνατὸ καὶ ν᾿ ἀμφισβητηθεῖ, ἀλλὰ καὶ νὰ σημειωθεῖ ἀπόλυτα μὲ λέξεις, γιατὶ τὰ βαθειὰ καὶ κορυφαῖα βιώματα ἐνέχουν καὶ μιὰν ἄλλη γλώσσα, ποὺ δὲ γράφεται: κατατίθεται στὴν ψυχή, ὅπως οἱ μνῆμες.
Ἡ ἄλλη, λοιπόν, ὄψη τῶν «κλειστῶν καιρῶν» εἶναι ἡ ἡσυχία, αὐτὴ ἡ ἀνεκτίμητη  προσφορὰ τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ὁποίας μπορεῖ κανείς νὰ ξαναδεῖ τὸν ἑαυτό του κάνοντας ἔτσι μιὰ ἀπόπειρα αὐτογνωστικῆς ἐξετάσεως-ὅσο μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό-μὲ τὸν ἀπαράιτητο διάλογο: τόσο μὲ τὸν ἑαυτό του ὅσο καὶ μὲ τὸ Θεό. Μάλιστα, στὴν περίπτωση αὐτὴ βιώνεται σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ Γεροντικὸ λόγιο «Ἅμα δὲν πεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴν καρδιά του ὅτι ἐγὼ κι ὁ Θεὸς ὑπάρχουμε μονάχα, δὲν θὰ βρεῖ ἀνάπαυση». Καὶ τοῦτο,  γιατὶ στὴν προκειμένη πέριπτωση, ὅπου κάθε ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἔξω κόσμο διακόπτεται –πόσες φορὲς δὲν ὑπάρχει καὶπαροχὴ ἠλεκτρικοῦ, ἐπειδὴ καταστρέφεται ὁ ἀγωγὸς παροχῆς- τὸ μόνο σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἀλήθεια, πόσες φορὲς δὲ θυμᾶμαι ἐκείνη τὴ φράση, «Παναϊά μ᾿ στοὺ Πέλαγου!», τὴν ὁποία ἔλεγε ἡ γιαγιά μου, ὅταν σὲ χειμωνιάτικες νύχτες μὲ πηχτὸ σκοτάδι καὶ ἰσχυροὺς ἀνέμους συνοδευμένους μὲ βροχή ἀφουγκραζόμασταν τὴ μανιασμένη θάλασσα,  ποὺ πάσχιζε νὰ σαλέψει τὰ θεμέλια τοῦ νησιοῦ. Τότε, μικρὸ παιδὶ ποὺ ἤμουνα, δὲν ἔνοιωθα τὶ ἔλεγε. Σήμερα ὅμως καταλαβαίνω τὸν ἐκ βαθέων εἰπωμένο ἱκέσιο λόγο ἐκείνης τῆς ἀγράμματης, πόσο σοφὸς καὶ γνήσιος ἦταν. Καὶ τὸ πιὸ κύριο, πόσο διδάσκει κι ἐμένα τὸν ἴδιο  ποὺ τὸν θυμᾶμαι μὲ τόση συγκίνηση. Γιατὶ κι ἐγὼ βιώνω σήμερα κάτι τέτοιες στιγμές, μάλιστα, σὲ μέρες φορτωμένες ἀπὸ καταχνιὰ καὶ μὲ θάλασσα κυμαινομένη ἐπικίνδυνα... Κάτι ποὺ λίγοι μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν. Φυσικὰ σ᾿ αὐτὲς τὶς στιγμὲς ἡ σχέση μὲ τὸν Θεὸ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἰσχυρή, γιατὶ, ὅπως λέει κι ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, δὲν βιώνεται ὁ Θεὸς μέσα στὴν ἀνάπαυση, ἀλλὰ μέσω τῆς διακινδύνευσης, ποὺ ἰσχυροποιεῖ τὴ σχέση καὶ δυναμώνει τὴν ψυχή, ὥστε νὰ λέει πιὸ ἀληθινὰ κι ἔντιμα τὴν κορυφαία φράση τοῦ «Πάτερ ἡμῶν..», ποὺ λέει «Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου...», Κύριε. Καὶ μήπως δὲν εἶναι ἔτσι;

Πρωτοχρονιά 2014

Related Posts with Thumbnails