© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Μαρίας Κοτοπούλη: «ΠΟΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΠΟΥ’ ΠΛΕΟΥΣ’ ΕΙΣ ΤΟ ΚΥΜΑ;»[i]

«Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον»[ii]






Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η Πηνελόπη Δέλτα δηλητηριάστηκε την ημέρα που μπήκαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί. Όχι, δεν μπορούσα. Τώρα έβλεπα κι εγώ τους «Γερμανούς» ξανά να μπαίνουν στα Βαλκάνια, στην πόρτα της Πατρίδας μου.

                                    «Ωω
                                    τρεμάμενά μου πόδια, προχωράτε
                                    προχώρα, δύσμοιρη, προχώρα
                                    μέρες σκλαβιάς σε καρτερούν.»[iii]

Σκεφτόμουν, καθώς έβλεπα τους εξαθλιωμένους  πρόσφυγες με την αποκρυστάλλωση της δυστυχίας στα πρόσωπά τους να περπατούν στο πουθενά και να μονολογούν:
Κανένας δε με ρώτησε για τους βομβαρδισμούς.
Κανένας δε με ρώτησε την πείνα, τη δίψα, το κρύο αν αντέχω.
Κανένας δε  με ρώτησε, αν ετοιμόγεννη  είμαι  και πώς τόση ταπείνωση θα αντέξω.
Κανένας δε  με ρώτησε, αν θέλω, αν μπορώ να ζω, σκλάβα, εξόριστη σε ξένη χώρα.
Κανένας δε μου είπε, πού είναι ο άνδρας μου, ο πολυαγαπημένος. Πού είναι το μονάκριβο παιδί μου,  ποιος σκότωσε τ’ αδέρφια  μου, πού χάθηκε ο τρυφερός μου φίλος.
Κανένας δε μου είπε, πότε θα ξαναδώ το πατρικό μου σπίτι.

        «Πριν έρθει ο θάνατος με θανατώσανε οι συμφορές»[iv]

Άκουσα ότι ένα «Χάρισον» της RAF χτύπησε 24 αμάχους.
Ήταν στυγνή δολοφονία αυτή που ο στρατηγός ονόμασε «λάθος».
Άκουσα ότι πύραυλοι σκότωσαν 80 πρόσφυγες, που είχαν πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Ήταν στυγνή δολοφονία, αυτή που ο  στρατηγός ονόμασε «λάθος».
Άκουσα για το τρένο που χτύπησαν και ξαναχτύπησαν οι πύραυλοι. Πόσοι να είναι άραγε οι νεκροί; Δέκα, άκουσα πως ήταν. Μα πρέπει να είναι πιο πολλοί. Πώς να μετρήσεις σάρκες και κόκκαλα  παντού διασκορπισμένα;
Μα ο στρατηγός, «λάθος» ονόμασε το χτύπημα αυτό. Κοίτα εσύ και οι όμοιοί σου τ’  αποκαΐδια του τρένου της ντροπής, τις σάρκες σπαρμένες στη γη και πες μου, αν τολμάς να πεις, την καθαρή αλήθεια.
Μόνο, για «λάθος» μη μιλήσεις, στρατηγέ, ήταν στυγνή δολοφονία.
Μη λες σε μένα πως λυπάσαι στρατηγέ, ω, ναι, λυπάσαι, που απόμειναν λίγες σάρκες σκορπισμένες, ενώ έπρεπε σύμφωνα με το σχέδιό σου σκόνη να είχαν γίνει.
Για να έρθουν οι νέοι τύραννοι της Γης  να κάνουν  τον περίπατό τους πάνω στη «σκόνη μου».

                                    «Φωτιά καίει τη χώρα που με γέννησε»[v]

Μη λες σε μένα πως λυπάσαι, στρατηγέ, για τις ανεξίτηλες σφραγίδες που  σφράγισες το χέρι μου.  Ξέρω, το μέτωπο θα προτιμούσες.
Άξιοι μαθητές, ξεπέρασαν τον διάβολο των κρεματορίων. Εύγε! Πόσο θα καμαρώνει για τους απογόνους του!
Και οι μνήμες να είναι ακόμα ζωντανές.
Έλληνες της Μικράς Ασίας, σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Σας θυμίζουν τους Άγγλους μακελάρηδες που σας πετούσαν στη θάλασσα από τα πλοία τους; Σας θυμίζουν τους Γάλλους επαναστάτες, που σας έριχναν βραστό νερό μην τύχη και σκαρφαλώσετε στα αντιτορπιλικά τους; Ναι, σας θυμίζει, πόσο σας «προστάτευσαν» από τη σφαγή των Τούρκων.
Ινδιάνοι της Αμερικής, σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Ποτέ δεν έμαθα πόσοι στ’ αλήθεια ήσασταν  και πόσοι τώρα έχετε απομείνει.

                                    «Βάσανα που ’χει ο άνθρωπος,
                                    βάσανα που ’χει και πώς να μάθει
                                    το μαύρο τι του γράφει ριζικό του[vi]         

Και η Χιροσίμα να είναι τόσο κοντινή και τόσο κοντινό το Ναγκασάκι.  Και της Κορέας, του Βιετνάμ, του Ιράκ οι νεκροί, όλοι εδώ είναι, όλοι. 

Δύο εκατομμύρια νεκροί του Σουδάν.
Ένα εκατομμύριο νεκροί της Αγκόλα.
Ένα εκατομμύριο νεκροί της Ρουάντα.
Ένα εκατομμύριο νεκροί του Θιβέτ.
300.000 χιλιάδες νεκροί της Σομαλίας.
250.000 χιλιάδες νεκροί της Λιβερίας.
200.000 χιλιάδες νεκροί της Ινδονησίας.
80.000 χιλιάδες  νεκροί της Αλγερίας.
56.000 χιλιάδες νεκροί της Σρι Λάνκα.
37.000 χιλιάδες νεκροί Κούρδοι της Τουρκίας.[vii]

Και  για τους σημερινούς, αμέτρητους σφαγιασμούς υπάρχει κάποιος αριθμός; Ποιον, αλίμονο, να πρωτοθρηνήσω;
Πόσες χιλιάδες ώρες πρέπει να σταθούμε προσοχή για τους νεκρούς μας;
Πόσες χιλιάδες σιωπές θα είναι, άραγε, αρκετές; Μνήμη φρικτή, αδυσώπητη για τους φονιάδες.

«Τους θεούς που κράζουμε βοηθούς μας
                                    τους καλούμε ξανά πρώτο αντιστύλι
                                    στους φόβους μου αυτό[viii] 

Αλίμονο, οι νέοι τύραννοι πόσο καλά με «προστατεύουν», ώστε να μη βρω να θάψω ούτε καν τα κορμιά των συνανθρώπων μου. Τα διαμέλισαν σε χίλια δυο μικρά κομμάτια. Μου έδειξαν τις φονικές τις λάμες, μέσα στο απατηλό σχήμα μιας κίτρινης μπάλας παιχνιδιού. Η ΦΡΙΚΗ, σε συσκευασία παιχνιδιού. Μου έδειξαν ακόμα και τον τρόπο που το κάνουν για να συνηθίσω στη φρίκη. Το ίδιο κάνουν σήμερα  οι «άρχοντες» της Γης. Μας χειραγωγούν σιγά, σιγά μα σταθερά. Μας συνηθίζουν στην φρίκη, στην ευτέλεια, στον άδηλο πόλεμο- ποιο τρομερό κι από τον φανερό- των ναρκωτικών, της βίας, της οικονομικής δυσπραγίας, της ένδειας, της δυστυχίας. Κι αν σήμερα φωνάξει ο Ποιητής ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ, θα τον ακούσουμε  μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό της ΦΡΙΚΗΣ;
Άκουσα όμως πως βομβάρδισαν το κοιμητήριο και τάραξαν, οι ασεβείς, ακόμα και τον ιερό ύπνο των νεκρών. 
Αααααααααααα, να τους πνίξει η κραυγή μου. Πόνο δεν έχω γι αυτούς κανέναν. Αααααααααααααα, να τους κάψει ο πόνος μου, να γλιτώσει για πάντα ο κόσμος από τους «Κρέοντες».
Μα ούτε καν «Κρέοντες» θα τολμούσα να τους πω. Τουλάχιστον αυτός, ο βασιλιάς, ήταν τραγικά εγκλωβισμένος στην αίσθηση του πολιτικού χρέους, αν και δεν ξέρω, αν ο φόνος των ολίγων είναι μικρότερο κακό από τον φόνο των πολλών. Τούτοι κρυμμένοι πίσω από τον «τρόμο» των πυραύλων τους, σκοτώνουν κι ύστερα κομπορρημονούν.
 «Άρχοντες», μη  λέτε σε μένα ότι ντρέπεστε για την κατάντιά μου. Δεν δέχομαι τη ντροπή σας. Ας εξαντλούσατε, «ω, άνδρες» του πρόσκαιρου τούτου κόσμου, τις δυνατότητες που σας δίδει το δημόσιο αξίωμά σας για να μην ντρέπεστε.
Αφήστε λοιπόν σε μένα τη ντροπή,  σε Μας, που μας καταντήσατε ανίσχυρους, δειλούς, μοιραίους, άβουλους, να

« προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα[ix]

Τώρα, νομίζω πως κατάλαβα, γιατί η Πηνελόπη Δέλτα δεν πρόσμενε το «Θάμα» κι έφυγε τόσο άδικα.
Αλλά τώρα που τα «Θάματα» τελείωσαν, δολοφόνοι και καταχραστές πρέπει να μας απαντήσουν.
                        Με ποιο δικαίωμα μας σκοτώνουν;
Με ποιο δικαίωμα ρημάζουν την Πατρίδα μας,  μας    
εξορίζουν και μας σέρνουν στη σκλαβιά;
Με ποιο δικαίωμα αφανίζουν το μέλλον των παιδιών μας;






[i] Ανδρέα Κάλβου. ΛΥΡΙΚΑ.  Ωδή τρίτη. ΤΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ.
[ii] Π. Κ. Καβάφη. ΤΕΙΧΗ.
[iii] Ευριπίδη Τρωάδες [ 1345] Μετ. Τάσος Ρούσσος.
[iv] Ευριπίδη Εκάβη [429]  Μετ. Αθ. Παπαχαρίσης.
[v] Ευριπίδη Τρωάδες [842]   Μετ. Αθ. Παπαχαρίσης.
[vi] Ευριπίδη Ιφιγένεια Η εν Αυλίδι . [1300] Μετ Κ. Γεωργουσόπουλος [Κ. Χ. Μύρης].
[vii] Περιοδικό TIME Εφ. Καθημερινή. Αρ. Γιάννη Χρυσάφη.
[viii] Ευριπίδη Ικέτιδες [626] μετ. Τάσος Ρούσσος.
[ix] Κώστα Βάρναλη. ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ.

Related Posts with Thumbnails