© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ... Της ιερατικής διακονίας της πέμπτης δεκαετίας οι απαρχές


Στ᾿ ἀλήθεια, ἔχουν τὴ σημασία τους καὶ τὸ εἰδικό τους τὸ βάρος οἱ διάφοροι ἐπέτειοι στὴ ζωή καὶ στὴ διακονία μας. Μάλιστα, ὅταν οἱ ἐπέτειοι αὐτὲς πληθύνονται, αὐξάνουν, μαζὶ μὲ τὴν ἡλικία ποὺ σωρεύει ὁ χρόνος, τότε ἀποκτοῦν ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἀξία, γιατὶ τὸ ξέρεις: δὲν θὰ ἐπαναληφτοῦν. Δηλαδή, τὸ δέκα μπορεῖ νὰ γίνει εἴκοσι, τὸ εἴκοσι σαράντα, ὅμως, ὅταν σιμώσεις καὶ ξεπεράσεις τὸν ἀριθμὸ σαράντα, τότε ξέρεις ὅτι σιμώνεις στὸ νῆμα ποὺ τερματίζει τὸ ἄθλημα τῆς ἐπίγειας βιοτῆς. Ὁπότε καὶ περιμένεις,  μετρώντας ἕνα-ἕνα τὰ χρόνια ποὺ σοῦ περίσσεψαν πιά. 

Ὅμως γιὰ ἕνα ἱερέα, ποὺ ἔχει διανύσει πολυχρόνιο δρομολόγιο, πέραν τῶν τεσσάρων δεκαετιῶν, ἡ συγκίνηση καὶ ἡ συναισθηματική φόρτιση αὐξάνονται κάτι τέτοιες μέρες  καί,  δικαίως, μάλιστα. Γιατί, ὅταν σιμώσει ἡ ἐπέτειος τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας του, -ἀφοῦ πλέον ἄλλον βαθμό ἱερωσύνης, ὅταν εἶναι ἔγγαμος, δὲν πρόκειται νὰ λάβει- τότε κατανοεῖ πολὺ καλὰ ὅτι ὁ Θεὸς στέκει στοργικὰ  πάνω του, λές καὶ τὸν χρειάζεται ἀκόμα... Μέγιστο, ὄντως, τὸ προνόμιο καὶ ἀκόμα πιὸ μεγαλο τὸ μάθημα ποὺ τὸ διδάσκεται αὐτὸς ὁ παπᾶς αὐτὲς τὶς ὁριακὲς τοῦ βίου του στιγμὲς καὶ μέρες. Ἐπειδὴ ζεῖ κι αὐτὰ τὰ νέα θυρανοίξια πρὸς μιὰ νέα δεκαετία μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ σταθεῖ τὸ ἴδιο συνεπής, ἔντιμος καὶ φιλακόλουθος, ὅπως προσπάθησε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν... Ἔστω κι ἄν χρειαζόταν νὰ στραγγίξει καὶ τὰ ἔσχατα μόρια τῆς δύναμης καὶ ἀντοχῆς του. Ποὺ κάποτε ἔζησε, ἰδίως σὲ στιγμὲς τραγικὲς γιὰ κεῖνον καὶ τὴν ἐνορία του. Καὶ ποὺ δὲν ἦταν καὶ λίγες ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια... Κι ὅμως, ὅταν περνοῦσε κι αὐτὸ τὸ σύννεφο τῆς δοκιμασίας, τότε προσπαθοῦσε νὰ δεῖ καὶ τὴν ἄλλη της ὄψη, ὁπότε καταλάβαινε ὅτι πίσω ἀπ᾿ ὅλα στεκόταν τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ φρόντιζε πάντοτε νὰ γαληνεύει τὰ πάντα. Καὶ κυρίως νὰ παρέχει διδαχὴ ὠφέλιμη, σφραγισμένη μὲ τὴν σοφία καὶ ἀγάπη Του.  Μὲ λίγα λόγια νὰ τοῦ ἀνοίγει σιγά-σιγὰ τὸ βιβλίο τῆς ἀνθρωπογνωσίας καὶ τὸν νουθετεῖ, ὥστε νὰ γνωρίσει καλύτερα καὶ μὲ ὅση γίνεται περισσότερη ἀκρίβεια τοὺς συνανθρώπους του, τὸ ποίμνιό του, γιὰ μπορέσει ἔτσι νὰ στερεώσει καλύτερα τὴν οἰκοδομὴ τῆς ἐνοριακῆς του κοινότητας. Γιατὶ «τὸ ἄρχειν καὶ διακονεῖν  ψυχῶν» εἶναι ὄντως μέγα ἄθλημα καὶ δὲν κατορθοῦται χωρὶς νὰ ὑπάρχει μιὰ σοβαρὴ μελέτη καὶ γνώση τῶν χαρακτήρων τῶν ἀνθρώπων. Ποὺ στὴν οὐσία ὅλοι αὐτοὶ οἱ χαρακτῆρες εἶναι ἕνα μέγιστο ψηφιδωτό, ἀπὸ κάθε λογῆς μορφὲς καὶ συμπεριφορὲς ἀνθρώπων. 

Στ᾿ ἀλήθεια, μέσα στὸ πέρασμα τῶν τεσσάρων δεκαετιῶν ποιμαντικοῦ βίου καὶ ἔργου πόσα πρόσωπα δὲ γνωρίζει κανεὶς  καί, κυρίως, μελετᾶ ὡς χαρακτῆρες; Κι αὐτὸ γιὰ νὰ κατορθώνει νὰ ἰσορροπεῖ, νὰ βιώνει -ὅσο τοῦ ἦταν βολετό- τὴ «μεσότητα», ποὺ λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Κι  ὅλ᾿ αὐτὰ στεφανωμενα μὲ τὴν  ὀδύνη, τὸ φαρμάκι καὶ τὴ μοναξιά. 

Μιὰ ἀκόμα ἐπέτειος, λοιπόν, ξημέρωσε. Πασπαλισμένη μὲ μνῆμες ἀχνοφωτισμένες, κυκλωμένη ἀπὸ πρόσωπα νέα τότε καὶ σήμερα γερασμένα ἤ ταξιδεμένα πιά. Ἐπέτειος, ποὺ σημαίνει καὶ μιὰ σύγκριση: Τοῦ τότε μὲ τὸν τωρινὸ ἐνθουσιασμό.  Ποὺ θυμίζει ἐπίσης καὶ τονίζει,  λάθη, παραλείψεις, ἐντάσεις, πικρίες καὶ ἄστοχους ἀνταγωνισμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι κομμάτια τοῦ μεγάλου «παζλ», τὰ ἀπαραίτητα κομμάτια γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ, ἕως ἔλθει τὸ τέλος. Ποὺ ἀσφαλῶς καὶ θὰ φανεῖ κάποτε.

π.κ. ν. κ   Σάββατο, 30 Μαρτίου 2019

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη: ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ (ποίημα)


-I-
Σα να ’ταν χθες 
δέντρα χυμώδη, λυγερά 
πόθο γιομάτα 
άνθιζαν κλαδιά 
άπλωναν ρίζες 
να ξεδιψάσουν στις αγκαλιές των ρυακιών 
και στων χειμάρρων την ορμή
 ηδονικά να ξαποστάσουν

Σα να ’ταν χθες 
άγουρα χρόνια 
χνούδια απαλά 
ανήσυχα 
φλόγα γιομάτα 
το μέλι τρυγούσαν των λουλουδιών 
τ’ αλάτι γεύονταν στα τρίσβαθα ωκεανών

Σήμερα θάλασσες πλατιές 
τους θησαυρούς γενναιόδωρα χαρίζουν

Σύντομα αλίμονο 
τόσο σύντομα 
αύριο κιόλας 
καράβια ξέμπαρκα 
γυμνά, ανάλαφρα, βαριά 
γλυκόπικρο μειδίαμα απορούν 
γέρνοντας προς την άλλη χώρα

 -II-
Βαδίσαμε ανεπιτήδευτα μέρες και μέρες 
με διαίσθηση χωρίς πυξίδα 
πυξίδα είχαμε το σώμα στραμμένο στην Ανατολή 
αλλά χαθήκαμε στο φως της μέρας 
Την αγάπη είπαν θ’ ανταμώναμε
 θα ’ρχονταν να μας προϋπαντήσει 
Δεν μάθαμε πως μάχονταν με σκιές 
και της ψυχής μας την αντάρα
 Φωνάζαμε ν’ ακούσουμε ότι υπάρχουμε 
και δεν μπορέσαμε τη μουσική της σιωπής ν’ αφουγκραστούμε 
Σ’ ατέρμονους αγώνες δώσαμε μάχες 
νικητές και νικημένοι χλωρίδα απώλειας 
Τώρα το άδειο απλώνεται στην άκρη της πατούσας 
και δίπλα η σιωπή στοχάζεται την απορία μας

Μπορεί και να ’μασταν ωραίοι μαχητές 
αλλά χαθήκαμε στο διάβα 
Μπορεί το σύθαμπο της μέρας να έλαμψε στα μάτια 
Μπορεί το φως του φεγγαριού να φώτισε τις σκοτεινές πτυχές μας 
                                    
 -III-
Οι χαρές που ζήσαμε χάθηκαν 
πήραν μαζί τους ό,τι είχαμε αγαπήσει 
όνειρα στέρνες δίχως νερό 
Αφού οι πηγές στέρεψαν 
και τα χείλη στεγνά 
πεφταστέρια οράματα 
φύσημ’ αγέρα συγκινήσεις 
Από χρόνους τ’ αφήσαμε πίσω 
πορευόμαστε δέντρα ξεριζωμένα

Μια βαθιά ερημιά κατοικεί μέσα μας 
μια γαλήνη πετρωμένη 
Κάπου κάπου ένα δάκρυ στεγνό 
προσπαθεί κρυφά 
να ραγίσει τη γαλήνη της πέτρας 
Ποιο δάκρυ ωστόσο μπορεί 
να ταράξει τη γαλήνη της πέτρας

Βότσαλα στο δισάκι 
σημάδια για το δρόμο του γυρισμού 
Ψαχουλεύουμε 
το φως λιγόστεψε τώρα πια 
και οι ρίζες κομμένες 
Τώρα ήρθε ο καιρός των γαλήνιων πετρωμάτων 
Τώρα ήρθαν τα χρόνια τα πέτρινα

Πώς θ’ αντέξουμε αντικρίζοντας 
σπίτια σωριασμένα κατάχαμα 
Πώς θ’ αντέξουμε αντικρίζοντας 
άδειους περιστερώνες 
Τα περιστέρια τα φυγαδέψαμε
μείναν ερημωμένοι περιστερώνες 
αραδιασμένοι στο χρόνο

Τα ζεστά μονοπάτια τ’ αφήσαμε πίσω 
Τώρα τα πέτρινα χρόνια 
προδοσίες φυτρώσαν 
ανθίσαν απώλειες 
Πώς ν’ ανθίσουν στις πέτρες τριαντάφυλλα 
Αυτό δεν έχει ξαναγίνει 
Κάποια βρύα αν φυτρώσουν 
θα ’ν’ αρκετό 
να θυμίζουν πως περάσαμε απ’ εκεί
                               
 -IV-
Μέρες και μέρες οδεύσαμε σκυφτοί 
διαβάτες της σιωπής 
τραγουδιστές της καταχνιάς 
χέρια γερμένα ηλιοτρόπια 
στήθη δάκρυα πετρωμένα 
Όταν τα βλέμματα σηκώσαμε 
είδαμε ανάστροφα τον κόσμο 
Όταν τα χέρια απλώσαμε 
αγγίξαμε την ερημιά μας 
γείραμε απόμερα 
κι αψιμαχούσαμε με τη σιωπή 
Τότε κοιτάξαμε το πέλαγος 
όπου απλώσαμε το δάκρυ μας 
Το μπλε ήταν βαθύ 
μας χώρεσε 
κι ανθίσαμε θαλάσσιες ανεμώνες 
Τα πέταλα ανοίξαμε πανιά 
και με το μίσχο στήσαμε κατάρτι 
σαλπάραμε στ’ ανοιχτά 
Κι όταν η θάλασσα έσκαγε χαμόγελα 
γεμίζαμε τον κόρφο μόρτες ανέμους 
Κι όταν το κύμα άγγιζε τ’ ακροδάχτυλα 
γεννιόνταν άσπρα περιστέρια 
Κι όταν ο καημός περίσσευε στο πέλαγος 
εμείς προτείναμε το στήθος 
Μείναμε έτσι στ’ ανοιχτά 
μέχρι το τέλειωμα του χρόνου
                                             
 -V-
Ήταν ωραία τα παιχνίδια 
που υποψιαστήκαμε στην παραλία 
Χάθηκαν γρήγορα κι άφησαν την άλμη τους 
τ’ αλάτι είχε κιόλας διεισδύσει 
στα υπόγεια στρώματα 
όπου ορυκτός πλούτος πλεόναζε
 Ύστερα ουράνιο τόξο 
ζωγράφισε την τροχιά της νιότης 
και των ονείρων μας την αύρα 
Τώρα ο άνεμος σβήνει τα χνάρια των βημάτων 
και μεις χαμογελάμε 
μες στων παιδιών τα βλέμματα
                                     
 -VI-
Τ’ αλάτι θα γέψουμε με πόθο 
κι αλύγιστοι θ’ αντέξουμε τα κύματα 
Στους βράχους γαντζωμένοι θ’ ανασάνουμε 
ν’ ανασκουμπωθούμε 
Πρώτιστη έγνοια 
προσεκτικά να ψάξουμε 
βαθιά στης πρώτης σπίθας τη σπηλιά 
για ν’ αποθέσουμε το γένος 
με νανουρίσματα γλυκά 
Με του μαστού το γάλα 
θα θρέψουμε τις ρίζες 
θα τις ζεστάνουμε με την ανάσα 
Καλά θα κρύψουμε κειμήλια και φυλαχτά 
να προστατέψουμε το γένος 
από μωρίας βλέμματα 
Τις φύτρες θα στυλώσουμε πάνω στις ρίζες μας 
τα βλασταράκια, τα κλωνιά τα τρυφερά 
Εκεί θα ακουμπήσουμε 
και θα ονειρευτούμε 
πως τάχα είδαμε το Πρώτο Φως 
Και καθισμένοι στου φεγγαριού τη χούφτα 
περιδιαβαίναμε τους γαλαξίες 
πως τάχα το τέλειωμα του χρόνου 
είχε προ πολλού καταργηθεί 
Όλα όλα θα τα ονειρευτούμε 
πριν γείρουμε εκεί απαλά 
και αποκοιμηθούμε

  -VII-
Η θάλασσα, ο ορίζοντας, το ουράνιο τόξο και η πρώτη σταγόνα 
Ο χρόνος, το τώρα, το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντοτε 
Η απορία που διαγράφεται στα χείλη 
Το φτερούγισμα το ερωτικό, η γέννηση και ο θάνατος 
Η αρχή και το τέλος και πάλι η αρχή και το τέλος πάλι 
Όλα σφιχτοδεμένο στεφάνι στην τροχιά του σύμπαντος 
Το βουβό κλάμα, το χαμόγελο και η έκσταση 
Η χαρά, η οδύνη, ο κόπος και η ανάπαψη 
Οι αισθήσεις και η αντίληψη, ο λόγος και η συνείδηση 
Το βίωμα και η ύπαρξη Η αναζήτηση που τέλος δεν έχει 
Ο δρόμος ο πλατύς π’ ανοίγει άλλους δρόμους 
Ο χρόνος, το τώρα, το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντοτε Η γέννηση και ο θάνατος 
Η αρχή και το τέλος και πάλι η αρχή και το τέλος πάλι 
Το όλο και το μέρος του τ’ αδιαίρετο 
Ο άνθρωπος, η γη και το σύμπαν

Δέσποινα Καϊτατζή-ΧουλιούμηΔιαδρομές,  Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 1915.


*Η Καϊτατζή Χουλιούμη Δέσποινα είναι κλινικός ψυχολόγος (Msc) της Σχολής  Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ουψάλα. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ) και μέλος της Εταιρίας η Συντροφιά της Karin Boye ( Karin Boye Sällskapet). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Λιγοστεύουν οι λέξεις, 2017, Εκδόσεις Μελάνι, Διαδρομές, 2015, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Συναισθηματικό αλφαβητάρι, 2009,  Εκδόσεις UNIVERSITY STUDIO PRESS, Ο Δρόμος, 2006, Εκδώσεις Δήμου Σερρών, καθώς και το δίγλωσσο βιβλίο σουηδικής ποίησης σε δική της μετάφραση Δέρμα από Πεταλούδες-Επιλογές Σουηδικής Ποίησης, 2018, εκδόσεις Intellectum. Ποιήματα, μεταφράσεις, διηγήματα και κριτικές αναγνώσεις της, έχουν δημοσιευτεί στο ΘΕΥΘ, Νέα Εποχή, Δίοδος, Intellectum, http://www.periou.gr/, http://www.poiein.gr, http://frear.gr/, https://diastixo.gr, http://www.intellectum.org,   http://fractalart.gr/,  http://staxtes.com/, https://tokoskino.me,  κλπ

Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥΣ...

Ταπεινὲς σκέψεις ἑνὸς ἐπαρχιώτη ἐφημερίου ἐν ὄψει τῶν νέων Ἀρχιερατικῶν ἐκλογῶν

Μνημόσυνο ἱερὸ Πολυκάρπου Ἀρχιερέως, τοπίκλην Χρυσικοῦ, Ἐπισκόπου γενομένου Τανάγρας

Τοὺς ἐναγωνίως ἀναμένοντας, ἀδεφοὺς καὶ συλλειτουργούς, τοὺς ὑποψηφίους πρὸς Ἀρχιερατείαν σκέφτομαι αὐτὲς τὶς κρίσιμες γι’ αύτοὺς  ὧρες. Κι ὁ νοῦς, ἀλλὰ  καὶ  ἡ ψυχή μου ἀπὸ μακρυὰ τοὺς συντροφεύει, καθὼς ἑτοιμάζονται νὰ ἀθληθοῦν καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ παρασταθοῦν ἐνώπιον τοῦ ἐκλογίμου σώματος τῶν Ἱεραρχῶν, ὥστε νὰ τοὺς δοθεῖ ὁ μισθός τους.

Ὄντως κορυφαῖες, λοιπόν, εἶναι αὐτὲς οἱ στιγμές, ποὺ τὶς σφραγίζει ἡ ἔγκοπος ἀγωνία, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀπαλύνει ἡ ἱκέσιος  προσευχητικὴ ἔκφραση: «Γενηθήτω τὸ θέλημά σου». Βαρύς, ὄντως, ὁ λόγος, ὅμως ἀναγκαῖος νὰ καταλαγιάσει τὴν κυμαινομένη ἐσωτερικὰ θάλασσα, ποὺ ἡ ἀγωνία παρουσιάζει. Γιατὶ αὐτὸ τὸ βράδυ τῆς παραμονῆς τῆς ἐκλογῆς του, ὁ κάθε ὑποψήφιος ἐπιχειρεῖ, μέσα στὸ ἴδιο κλίμα τοῦ Κήπου τῆς Γεθσημανῆς [πρβλ. Μτθ. 27, 37-39],  νὰ ἁπλώσει μπροστά του ὅλη του ἡ βιοτή. Μὲ λίγα λόγια ν᾿ ἀνοίξει τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς του, ποὺ ἔχει βαθιὰ κρυμμένο μέσα του, νὰ τὸ φυλλομετρήσει καὶ νὰ σταθεῖ πάνω σὲ γεγονότα/σταθμοὺς τοῦ βίου του, ὥστε νὰ προσέξει καλύτερα ὅλη του τὴν ἱερατική, κυρίως, διαδρομή, ἴσαμε τὸ σημεῖο ποὺ φτάνει ἔξω ἀπὸ τὴ μεγάλη κι ἐπιβλητικὴ θύρα τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου περιμένοντας... Τί, στ᾿ ἀλήθεια; Μὰ τὸ ν᾿ ἀκούσει τὴν εἴδηση ὅτι ἐξελέγη Ἐπίσκοπος... Ὅτι βρέθηκε κι αὐτὸς στῶν Ἀρχιερέων τὸν Σύλλογον. 

Ἀνοίγει, λοιπόν, τὴν παραμονὴ τῶν ἐκλογῶν τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς του καὶ γυρίζει ἕνα-ἕνα τὰ φύλλα του, ὅπου ἀποτυπώθηκαν, γραμμένα μὲ κάθε εἰλικρίνεια, ὅλα τὰ καθέκαστα τοῦ βίου του, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γνώρισε τὸν κόσμο, ἴσαμε τὴν πιὸ ὑψωμένη στιγμὴ τῆς ζωῆς του: Ἐκείνη τῆς ἀφιερώσεώς του στὴν Ἐκκλησία. Ποὺ προσῆλθε νὰ Τὴν διακονήσει ὡς ταπεινὸς ἱερομόναχος. Κι ἀπὸ μπροστά του περνοῦν οἰ μισοφωτισμένες ὧρες τῆς κουρᾶς του, τῶν χειροτονιῶν του μὲ τοὺς λόγους/ὑποσχέσεις πρὸς τὴν Ἐκκλησία, στὸ ποίμνιο, στοὺς συλλειτουργούς του. Ἔτσι, καταφέρνει νὰ κάμει μιὰ περιδιάβαση αὐτογνωστικοῦ χαρακτήρα, μὲ πυρήνα τὴν προσευχὴ πάντοτε, ὥστε νὰ καταλάβει καλὰ τὸ ποιὸς εἶναι, ὅταν -πάντα μὲ τὸ θέλημά Του- σταθεῖ ἐνώπιόν Του καὶ ψελλίσει: «Καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον; καὶ εἶπα· ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με». (Ἠσ. 6, 8-9) Κι ἀναγαλλιάζει ἠ ψυχή του καθὼς ξαναθυμᾶται αὐτὰ τὰ θεμελιωμένα λόγια, ποὺ ἀποπνέουν αἰσιοδοξία καὶ γαλήνη στὴν ψυχή του. Ἐπειδὴ μὲ αὐτὸν τὸν λόγο ὡς βακτηρία ὀφείλει νὰ πορευτεῖ καὶ τώρα καὶ αὔριο καὶ πάντα.

Καθὼς ἀναμένουμε τὶς Ἀρχιερατικὲς ἐκλογές, καθώς, δηλαδή, ζοῦμε στὸ γεγονὸς τῆς παραμονῆς (καὶ τῆς ἀναμονῆς), ὁ νοῦς ἀβίαστα πηγαίνει  στὶς παραμονὲς τῶν μεγάλων γιορτῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν μεγάλων τοῦ βίου στιγμῶν ( ὅπως  π. χ. εἶναι  ἡ χειροτονία, ἡ πρώτη θ. Λειτουργία, τὸ πρῶτο κήρυγμα κ. ἄ). Περιμένει, λοιπόν, ὁ καθένας ὑπομονετικὰ στὸ στασίδι του, συντροφιὰ μὲ τὴν προσευχή... Καί, ναί, αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἐν ἀγωνίᾳ πολλῇ διέρχονται, ὅμως ὅλοι τὸ καταλαβαίνουν, πώς  ὅ,τι ζοῦν, τὸ βιώνουν μέσα στὸ εὔκρατο κλίμα αὐτῆς τῆς γόνιμης ἀγωνίας, ποὺ φανερώνεται πρὸς δόξαν Θεοῦ μόνο, καί,  κυρίως,  προβάλλεται  πρὸς νουθεσίαν καὶ πνευματικὴ ὠφέλεια. Κι αὐτὸ τὸ τελευταῖο, ὅλοι τὸ καταλαβαίνουν πολὺ καλά...

π. κ. ν. κ.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΩΝ "ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ" ΤΟ ΜΕΓΑ ΚΛΕΟΣ

«Χαρᾶς αἰτίας χαρίτωσον… »

Μνήμη ἱερὰ Μητροπολίτου Πέργης κυροῦ Εὐαγγέλου καὶ ταπεινὸ εὐχαριστήριο γιὰ τὴν παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἄφησε 


Κάθε Παρασκευή, τώρα τὴ Μεγάλη Σαρακοστή, ἐκεῖ κατὰ  τὸ ἀπόβραδο, ἀνοίγουν οἱ ἐκκλησιές καὶ ὑποδέχονται τοὺς ὅσους πιστοὺς νοιώθουν τὴν ἀνάγκη νὰ μεταγγίσουν μέσα τους λίγα ψήγματα χαρᾶς, ἀγαλλιάσεως καὶ ἀφάτου συγκινήσεως. Εἶναι, βλέπεις,  ἡ ἄχραντη ἡ ὥρα, ποὺ θὰ ψαλοῦν οἱ Χαιρετισμοὶ στὴ Χάρη Της, αὐτὰ τὰ ἀθάνατα κι ἀρυτίδωτα ἱερὰ ποιήματα, ποὺ ὁ πυρήνας τους διασώζει ὅλη τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀταλάντευτη πίστη ἑνὸς λαοῦ. Τοῦ εὐγενοῦς καὶ ταπεινοῦ λαοῦ τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἔτσι, μέσα στὸ μυρωμένο ἀπόβραδο ποὺ ἁπλώνει ἀδίστακτα ἡ ἄνοιξη, καθὼς ἀνοίγεται πιὰ γύρω μας, ἀφήνονται μέσα στὶς ἐκκλησιὲς οἱ ὕμνοι πρὸς τὴν Παναγιά μας, μαζὶ μὲ ἐκεῖνα τὰ ἀτέλειωτα «Χαῖρε». Τὰ «Χαῖρε» ποὺ  μεταμορφώνουν τὰ μώβ τῆς Σαρακοστῆς σὲ ἀναστάσιμη χαρά, σὲ αἰσιοδοξία, ποὺ εἶναι ἀναμφίβολα φίλεμα οὐράνιο. Κι ἀκούγονται τὰ «Χαῖρε», ποὺ εὐωδιάζουν ἀπό τὰ φρεσκοκομμένα ἀνοιξιάτικα ἄνθη καὶ τὸ θυμίαμα τὸ εὔοσμον καὶ ποτίζουν μέχρι τὰ ἔσχατα κύτταρα τὸ εἶναι μας. 

Ἀλήθεια, πόση ἀγαλλίαση δὲ φέρουν οἱ στιγμὲς αὐτές, καθὼς τὸ Σαρακοστιανὸ ἀπόβραδο τῆς Παρασκευῆς γίνεται τὸ σύνορο ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς περνάει στὴν ἄλλη μεριά, ἐκείνη τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ Ἐκείνη, «ἡ κόσμῳ τεκοῦσα σωτηρίαν», μᾶς ἀνοίγει τὴ θύρα τοῦ Σαββατοκύριακου, ὅπου «καταπαύει» (Γεν. 2, 3), γιὰ λίγο ἡ πορεία μας, ἀναπαυόμαστε κι ὕστερα συνεχίζουμε πάλι τὸ ταξίδι μας πρὸς τὸ Πάσχα. Ἔτσι, παραμερίζουμε γιὰ λίγο τὸ μισοσκόταδο τῶν προηγούμενων ἡμερῶν, τῶν ντυμένων μὲ τὰ πένθιμα τὰ χρώματα τῆς Σαρακοστῆς κι ἀφήνουμε τὸ Σταυροαναστασιμο τὸ φῶς, ποὺ ἀκτινοβολοῦν οἱ Θ. Λειτουργίες τοῦ κάθε Σαββατοκύριακου, νὰ καταυγάσει λίγο τὸ εἶναι μας. Μέχρι νὰ ἔλθει τὸ ἀπόβραδο τῆς Κυριακῆς, ὅπου μὲ τὸν Κατανυκτικὸ τὸν Ἑσπερινὸ θὰ μᾶς φέρει καὶ πάλι στὸ «στάδιον τῶν ἀρετῶν», γιὰ νὰ συνεχίσουμε...

Ἔτσι ἡ ἀμείωτη χαρὰ τῆς κάθε Παρασκευῆς μὲ τὴν  Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν  μᾶς συμμαζεύει γύρω ἀπὸ τὴν Παρουσία Της, ποὺ τὴν ἱκετεύουμε νὰ γίνει «κλῖμαξ γῆθεν πάντας ἀνυψώσασα χάριτι, ἀλλὰ καὶ ἡ γέφυρα, ὥστε νὰ μᾶς μεταφέρει «ἐκ θανάτου πάντας, πρὸς ζωήν...».   Τί ἄλλο, δηλαδή; 

π. κ. ν. κ

32 δημιουργοί με 47 ποιήματά τους στον Μαραθώνιο για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2019


Χθες, 21η Μαρτίου 2019, ημέρα κατά την οποία τιμάται (όσο μπορεί να τιμηθεί) η παγκόσμια Ποίηση, το e-περιοδικό του Ίσκιου μας παρουσίασε στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του (παραθέματα λόγου: www.parathemata.com) έναν Μαραθώνιο Ποίησης, όπως συνέβη και παλαιότερα, δηλαδή το 2012 και 2013. 
     Φέτος, λοιπόν, παρουσιάστηκαν 32 ποιητές, οι οποίοι πολύ ευγενώς απέστειλαν την συμμετοχή τους, δηλαδή ΧΧ συνολικά ποιήματά τους. 
     Όσοι μάς παρακολούθησαν χθες, διαπίστωσαν ότι κάθε μια ώρα ή και μισάωρο του όλου 24ωρου, παρουσιάζονταν ένας ποιητής και ο λόγος του.
     Σήμερα μπορείτε -με αλφαβητική σειρά- να τους δείτε και να τους ξαναδιαβάσετε ευθύς παρακάτω. Μ' ένα κλικ στο όνομα του καθενός ανοίγει η ποίησή του:
Όσοι από τους αναγνώστες μας επιθυμούν να αναγνώσουν συγκεντρωτικά τα ποιήματα του Μαραθωνίου 2019, ας κάνουν κλικ ΕΔΩ! Απλώς, διευκρινίζουμε ότι στη σελίδα που εμφανίζεται περιλαμβάνονται 15 ποιητές. Κατά συνέπειαν, μετά τους 15 πρώτους, πατάτε την ένδειξη "Παλαιότερες αναρτήσεις" και οδηγείσθε στους επόμενους 15. Έτσι λειτουργεί η σελίδα. Και έπεται συνέχεια. 
     Από τη θέση αυτήν ευχαριστούμε όλους τους δημιουργούς, οι οποίοι εμπιστεύτηκαν στο ηλεκτρονικό περιοδικό μας τους χυμούς της ψυχής τους, ούτως ώστε να κοινοποιηθούν διαδικτυακώς και να επι-κοινωνήσουν με άλλους όμαιμους στην τέχνη του λόγου και με όποιον ευαίσθητο αναγνώστη και φίλο του Έλληνος Λόγου ανά την υφήλιο. Ελπίζουμε να ξαναβρεθούμε στον ίδιο τόπο και του χρόνου!

Φιλικά
ο υπεύθυνος του Μαραθωνίου και του e-περιοδικού
π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

[Δημιουργία αφίσας και λοιπών λογότυπων: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας]

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

Velvet: ΟΤΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]


Οι ποιητές δολοφονούνται κάθε μέρα,
όταν «αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες»
κουνούν το δάχτυλο απειλητικά
και με φτηνά τεχνάσματα κι ασέβεια εναντίον τους συνωμοτούνε
Τότε αυτοί -οι ποιητές- μαζεύουν τις κακίες σ’ ένα χαρτί
τις φτιάχνουν ποιήματα και σιωπηρά τους συγχωρούνε

Όταν δολοφονείτε τους ποιητές
τραβώντας την σκανδάλη κατευθείαν στην καρδιά
εσείς για το καλό του κόσμου οι προστάτες
για να μην ακουστεί η φωνή τους ή να πάψουν να μιλούν
ίσως πιστεύετε ότι εύκολα θα ξεμπερδέψετε μαζί τους
γιατί από την ποίηση, ποτέ δεν θα γλυτώσετε.

17/05/13

Roni Bou Saba: ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]



Ποτέ δεν είναι αργά.
Λέω κάθε μέρα και 
νικάω τον χρόνο 
που σημειώνει στα μαλλιά 
λευκές γραμμές.
Τα όνειρά μου φυλακή του.
Το κλειδί πεταμένο σε μια φευγαλέα 
σκέψη ήττας: αργά πια!
Κι οι λευκές γραμμές απλά πληθαίνουν.


[Εικαστικό σχόλιο στο ποίημα: Arabian Song, 1932 by Paul Klee]

Γιώργος Φωταγγέλου: ΠΑΡΟΔΟΙ ΛΟΓΩΝ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]




Α΄
Κάθε λεπτό
το λεπτότατο αίσθημα
αινιγματικά
λεπταίνει
την χονδροειδώς εικονιζόμενη
λεπτεπίλεπτη όψη.


Η λέπτυνση οφείλει
να οδηγεί
εις το τέλειον·
τον λεπτόν κόσμο
της αληθινής λεπτότητας.


Β΄
Το κενό της οικείας
 καταστάσεως
οικονομείται
εκ των παρεισφρήσεων
                άλλων
θειομένων πραγμάτων.


Η οικειότης οδηγεί
εις οικείωσιν,
ουχί εις τον Οίκον.


Γ΄
Η ευτυχία,
ανεκλάλητη εμπειρία
θανατωμένη χθες,


ξεχύνεται αφειδώς
ωσάν μικρού
παιδιού
ανέμελο χαμόγελο.

Διονύσης Φλεμοτόμος: ΔΥΟ ΙΟΝΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]


1

Με φύλλα δάφνης
πρωτοκύριακα
ο χρόνος
τους χρησμούς του
χαλαρώνει.


2

Δεν ξέρω γιατί
αλλά την ομορφιά
με φόντο τα βόλτα του Λιστόν
ή της Πλατείας Ρούγας τις καμάρες
την βλέπω πιο ταιριαστή
με την Άνοιξη
ή πιο σωστά με την πρώτη της μέρα
που ’ναι γιορτή της Ποίησης.

Βαγγέλης Τασιόπουλος: Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]

Σήμερα εἶναι κοντὰ ὁ οὐρανός.
κι αὐτὰ τὰ γκρίζα πρωινὰ στὸ ἔρεβος
τὰ ἐξαντλεῖ σὰν ἀγοραῖα κυκλάμινα ἡ ἄνοιξη
παρόμοια
χωρὶς φωνὴ οἱ ἐκθέτες της
τῆς διακαινησίμου τὴν εὐχέρεια
περιπαίζουν
ἀφοῦ οἱ νύχτες ὑπολείπονται σὲ ἀβεβαιότητες.
ὄνειρα ἀνεπαρκῆ ἐπανέρχονται
ἀναζητοῦν τὴν προστασία
καὶ τὰ μεγάλα φτερὰ
συλλέγουν τῆς ἀδράνειας τὴν εὐδοκία
τὰ ἔκδοχα τοῦ παραδείσου
μακρηγοροῦν.
στὰ ὑποδόρια ἴχνη
ἡ ἐρυθρότητα στιλπνὴ σὰν πάθος
ἀδημονεῖ.                                                                       

πέρα μακριὰ οἱ δρόμοι
στὶς μικρὲς καθημερινὲς συνήθειες ἀφήνονται
ἄλλοτε φιλικοί, ἐνίοτε ἀκατάδεκτοι διχάζονται,
διασταυρώνονται.
μιλᾶνε γλῶσσες ἀκατάληπτες
οἱ ἐπιβάτες τους
μηχανεύονται τρόπους διαφυγῆς
κι ἐλπίζουν οἱ μεσίστιες
στὸ ἄλλο μισὸ τῆς διαδρομῆς
νὰ τοὺς φωτίσει ὅ,τι ἀπέμεινε στὴ διάρκεια,
ὁ χρόνος
μετεωρίζεται ἀπὸ βορρὰ σὲ νότο


σήμερα πρόλαβε ὁ ἄλλος οὐρανός
καὶ τὸ ἀπόκληρο πουλὶ
φεύγει ἐπιστρέφοντας ἐκεῖ
ἀπ’ ὅπου ἀπέδρασα
ἐκεῖ ποὺ ἀγαπῶ νὰ ἐπιστρέφω.

Related Posts with Thumbnails