Ζωή Σαμαρά: ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΣΟΦΟΙ [Συμμετοχή στον Μαραθώνιο Ποίησης 2019]

Πάθος θα ήταν
Το κυνηγούσαν οι αητοί στης θάλασσας τα πλάτη
Κι εγώ δεν ήμουν αητός ν’ απλώσω τα φτερά μου

Έγραφα έτσι στο σκοτάδι

Και όμως
Κάτι δεν πήγαινε καλά 
ψιθύριζα
σε μελωδία άλλων εποχών
Το πάθος είναι χοϊκό 
όχι αέρινο
ζεματιστό 
μα όχι αλμυρό

Και ήταν τότε που 
με καταβρόχθισε η γη 
Έψαχνα ένα φως ν’ ακολουθήσω
να κλέψω μια αχτίδα από του σκότους την πυρά
σε μια επιφάνεια να βγω
να ξαποστάσω
στην πίσω πλευρά του φεγγαριού
να παρακολουθώ τη Γη

Από μακριά

Και τότε είδα κάτι περίεργο να συμβαίνει
Η πιο ιερή μορφή του λόγου του Αδάμ 
να γίνεται κατασκευή
Από χώμα και νερό χωρίς 
ένα φύσημα αγάπης
να υποθέσω;
Κι ο κατασκευαστής να μετρά πόντους 
να ζυγίζει γραμμάρια 
του λασπόμελου έστω
Δεν προσπαθεί καν να φυσήσει 
καθώς δεν του έμεινε πνοή
Κι ο αναγνώστης;
Κάνει like και αναπαύεται

Της Ποίησης ο λόγος ο ιερός 
προϊόν 
καθ’ ομοίωσιν του Homo Sapiens