 |
Τώρα ξέρεις κι εσύ το μεγάλο μυστικό,
και κράτησέ το μυστικό.
Νομίζω ότι κατανοείς την αριστοτεχνική μου
γέφυρα, που βγάζει ήχους από φλάουτα,
επινόημα ενός ανθρώπου πονεμένου
που ο δροσερός μικρός άνεμος
δεν τον δροσίζει πια.
Ακαθόριστα πρόσωπα
διαβαίνουν συνεχώς τη γέφυρα,
περίτρομοι άνθρωποι πηγαινοέρχονται
κάτω από γκρίζα σύννεφα,
κάτω από έναν ουρανό συσκοτισμένο,
όμως η γέφυρα κάποιον ή κάποια περιμένει,
κάποιον άλλον-κάποιαν άλλη
με πρόσωπο ήρεμο και χαμογελαστό
για ν’ αναδειχτεί η ομορφιά της.
Τώρα ξέρεις κι εσύ το μυστικό,
και κράτησέ το,
ελπίζοντας να μη μαυρίσει η ψυχή του γεφυριού
όσον καιρό κι αν απαιτήσει η μοίρα.
(Σε χαιρετώ σαν να ήσουν
αληθινός ή αληθινή
και να διαβαίνεις το γεφύρι μου).
[Ζωγραφικό σχόλιο στο ποίημα: Έργο του Μιχάλη Μανουσάκη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου