ΚΙΤΡΙΝΟ
Mνήμη Μίλτου Σαχτούρη
Στις 3 τα ξημερώματα
πιέζω το κεφάλι στον τοίχο
για να ξυπνήσω.
Δεν καλοξυπνώ
αλλά σηκώνομαι
στις μύτες των ποδιών
βηματίζω
και φτάνω ώς τον κήπο.
Στον κήπο ανθίζουν όλα κίτρινα·
τα δέντρα τα άνθη ο φράχτης
το πηγάδι οι πέτρες οι πεταλούδες εντός μου
το μικρό σφαγείο της γιαγιάς για τις πάπιες.
Ανάμεσα στις κίτρινες φτέρες
βρίσκω τη φωτογραφία:
Ο αδελφός μου και εγώ
σε ένα κίτρινο χωριό·
το χωριό του πατέρα μας.
Κίτρινα χαλάσματα.
Δίπλα κυλάει ήσυχο
το κίτρινο ποτάμι.
Κρατώ τη φωτογραφία.
Την κοιτώ επίμονα
μέχρι που το ποτάμι
στερεύει.
Έπειτα την κόβω κομματάκια.
Το πρωί που θα 'χω ξυπνήσει
για τα καλά
θα την ξανακολλήσω.
Όμως,
Δεν αρκεί αυτό.
Δεν αρκεί αυτό.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ
Mαρία,
έχεις να επιλέξεις ανάμεσα
στα πνιγμένα κορίτσια και τα ρόδινα
ακρογιάλια του Παπαδιαμάντη.
Γι’ αυτό σφίγγεις τις γροθιές σου
μέχρι να γίνουν δύο μικρά μεθυσμένα ζώα.
Σφραγίζεις όλα τα πηγάδια.
Στην επιστροφή
βρίσκεις το σπίτι σου χωρίς τοίχους.
Στο κέντρο του κάθεται μια αράχνη·
μέσα στους ταφτάδες και στα πέπλα
που υφαίνει χορεύει ζαλισμένος
ο Άγιος Πεταλούδα του Σαχτούρη.
Φυσικά το φεγγάρι είναι μια πιθανότητα.
Στην καλύτερη περίπτωση
το δράμα της ουτοπίας που κληρονόμησες
υποκαθιστά το παράδοξο μιας ημιτελούς
αγιογραφίας κατά την αποκαθήλωση.
Πάλι λοξά ο Πουτσίνι
κι ο πολύχρωμος μικρόκοσμος των εντόμων
να γλιστρά στο ασώματο των ονομάτων.
Τέλος και παίγνιο πληρωμένα άπειρες φορές.
Ώσπου μια θαυμάσια νύχτα
θα σωθείς από ένα λεπιδόπτερο
ή δεν θα περιμένεις καν να γεράσεις.
Κι όταν θα έχουν εξαφανιστεί όλοι
-τεθνεώτες και ζώντες-
θα πιεις το δηλητήριο αυτής της ερημιάς
και θα πεθάνεις.
ΥΠΕΡΩΟΝ
Η τελευταία κατοικία είναι ρήμα.
Απρόσωπο και αμετάβατο.
Καιρός να επιστρέψουμε
στη ζωή και τις ψυχές μας·
να τα συγυρίσουμε.
Στην αγάπη·
την πιο ανδρεία εξομολόγηση
την πιο ακριβή θυσία
την υπέρτατη πράξη.
Για ν’ αστοχεί ο θάνατος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου