ΠΕΡΙ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Τί νἄφταιγε κι ἐκεῖνος τότε;
Πέρασε μιὰ ζωὴ μὲ τὶς πληγὲς τοῦ ἐμφυλίου.
Τὸν εἶδε, λέει, στ' ὄνειρό του.
Ψηλὸς ἀκόμη αὐτὸς κι ἀκόμη νέος
κι ὁ γιός του μεγαλύτερος και γέρος.
Ἐκεῖ ποὺ ἔτρωγα, τοῦ λέει,
-ἄκουσον, ἄκουσον-
ἔσκασε μὲς στὸ πιάτο μου μιὰ ὀβίδα.
Καὶ κάτι ἀπὸ 'κείνη ὀβίδα
ἔπειτα τὸ κατάπια σὰν φαΐ.
Κάτι μὲ καίει μέσα μου ἀπὸ τότε.
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ι.
Εἶδα τὴ θάλασσα πάλι.
Ὅλο φύκια, βρωμιὲς
πληγώνοντας τὸν οὐρανὸ
ποὺ καθρεφτίζει.
Μὰ καὶ τὸν οὐρανὸ ξανὰ τὸν εἶδα
νὰ συμμαζεύεται
στὰ κουβαδάκια
τῶν παιδιῶν
Νὰ ψάχνει μάτια
πρὶν νὰ κλείσουν
στὴν ὑγρή τους πετσέτα
τὸ σκοτάδι
ποὺ ψηνόταν στὸ φῶς.
ΙΙ.
Τί ὡραία θάλασσα ὅμως!
Κι ἂς συννεφιάζει ὁ οὐρανὸς
Κι ἂς εἴμαστε γέροι
Κι ἂς μᾶς ἀλληγοροῦν
κύκνων συρίγματα θολὰ
στὸν γκρίζο θόλο.
Ἡ ἀγαπημένη μου
βαφτίστηκε στὴ θάλασσα
κι ἀνέστη
χωρὶς τὸν πάταγο τῆς ἱστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου