κι αὐτὰ τὰ γκρίζα πρωινὰ στὸ ἔρεβος
τὰ ἐξαντλεῖ σὰν ἀγοραῖα κυκλάμινα ἡ ἄνοιξη
παρόμοια
χωρὶς φωνὴ οἱ ἐκθέτες της
τῆς διακαινησίμου τὴν εὐχέρεια
περιπαίζουν
ἀφοῦ οἱ νύχτες ὑπολείπονται σὲ ἀβεβαιότητες.
ὄνειρα ἀνεπαρκῆ ἐπανέρχονται
ἀναζητοῦν τὴν προστασία
καὶ τὰ μεγάλα φτερὰ
συλλέγουν τῆς ἀδράνειας τὴν εὐδοκία
τὰ ἔκδοχα τοῦ παραδείσου
μακρηγοροῦν.
στὰ ὑποδόρια ἴχνη
ἡ ἐρυθρότητα στιλπνὴ σὰν πάθος
ἀδημονεῖ.
πέρα μακριὰ οἱ δρόμοι
στὶς μικρὲς καθημερινὲς συνήθειες ἀφήνονται
ἄλλοτε φιλικοί, ἐνίοτε ἀκατάδεκτοι διχάζονται,
διασταυρώνονται.
μιλᾶνε γλῶσσες ἀκατάληπτες
οἱ ἐπιβάτες τους
μηχανεύονται τρόπους διαφυγῆς
κι ἐλπίζουν οἱ μεσίστιες
στὸ ἄλλο μισὸ τῆς διαδρομῆς
νὰ τοὺς φωτίσει ὅ,τι ἀπέμεινε στὴ διάρκεια,
ὁ χρόνος
μετεωρίζεται ἀπὸ βορρὰ σὲ νότο
σήμερα πρόλαβε ὁ ἄλλος οὐρανός
καὶ τὸ ἀπόκληρο πουλὶ
φεύγει ἐπιστρέφοντας ἐκεῖ
ἀπ’ ὅπου ἀπέδρασα
ἐκεῖ ποὺ ἀγαπῶ νὰ ἐπιστρέφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου