Ελαιογραφία του πάθους
Μνήμη Δημήτρη Μυταρά
Ρίξτε επάνω ένα πανί. Σκεπάστε το χρωστήρα.
Το μαύρο μόνο απόμεινε. Τα χρώματα όλα πήρα
κι έφτιαξα τον Παράδεισο. Εκεί να κατοικήσω.
Φθαρτά υλικά κι ανθρώπινα πίσω μου θα τ’ αφήσω.
Σ’ ευθείες γραμμές πορεύθηκα. Καμπύλες των σωμάτων.
Φως και σκοτάδι. Πορφυρό, κυανούν, χλωρό βαθύ.
Σε εκρήξεις αναλώθηκα χρωμάτων κι αισθημάτων.
Τώρα έχω στο κατάμαυρο όλως παραδοθεί.
Την Τέχνη μου υπηρέτησα με αλήθεια και με πίστη.
Σχεδίασα από την αρχή τα γύρω μου κι εντός μου.
Απολογία ταπεινού θα δώσω εμπρός στον Κτίστη:
«Σχώρα με, Θέ μου» θα του πω «... ήμουν ο εαυτός μου.»
Φεβρουάριος 2017
Στο Μεσολόγγι η Ζάκυνθος
Η Ζάκυνθος δεν ξέχασε ποτέ το Μεσολόγγι.
Τις νύχτες που ο ποιητής εστέναζε πικρά
κανόνια αντίκρυ ακούονταν, φωνές, κλάματα, βόγγοι
οι άντρες στον κόρφο το σπαθί κι οι μάνες τα μωρά.
Η Ζάκυνθος δεν ξέχασε ποτέ το Μεσολόγγι.
Κι όταν ο Χάρος θέριζε μαρτύρων τα κορμιά
και γιόμιζαν με αίματα βουνά, χαράδρες, λόγγοι
Εξόδιο στην Έξοδο ψάλλοντας λειτουργιά.
Η Ζάκυνθος δεν ξέχασε ποτέ το Μεσολόγγι..
Στου τάφου την ακρότατη σιωπή, στην ερημιά
του φοβερού παιάνα σου υψώνονταν οι φθόγγοι
και το δικό σου το σπαθί – Ω, χαίρε Ελευθεριά!
Απρίλιος 2017
'Ρημοκκλησιά
Τα παραθύρια ολάνοιχτα στην εκκλησιά της πέτρας.
Να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, το ίσο να κρατάνε.
Να μπαινοβγαίνει ο κότσυφας στ' αριστερό ψαλτήρι
Τα αηδόνια από τη ρεματιά, δεξιό χορό να ψέλνουν.
Τ’ άγρια του λόγγου, ταπεινά, ν’ αρχίζουν λειτουργία.
Να μπαίνει ο ήλιος να ευλογά, μέγας Αρχιερέας.
Νοέμβριος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου