Χριστουγεννιάτικα «τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ»

Επιφυλλίδα τού ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΑΝΤΑΡΑΚΗ

Το άστρο της Ανατολής αχνοφέγγει στα πρεσβυωπικά μου μάτια και, τσαλαβουτώντας στις παγίδες του δικού μου σκότους, προσπαθώ να ισορροπήσω στις ακρότητες τού σήμερα.

Δύο γιορτές έχω στις μασχάλες μου. Δύο φορτία που ρέουν από θέληση και επιμονή. Ανηφορικά αγκομαχητά, σκόνη με ιδρώτα, αστρικές βροχές σε παλίρροια, ασπρόμαυρα συναισθήματα. Πηγαίνω να υποδεχθώ, στη ρεσεψιόν της απλότητας, τον σκηνοθέτη του έργου, που τοποθέτησε στην κεντρική σκηνή όλους τους ηθοποιούς μοιράζοντας τους από ένα κύριο ρόλο χωρίς καλοθελητές υποβολείς και άθλιους κομπάρσους. Δεν είμαι θλιμμένος μόνο γιατί τα δώρα μου δεν είναι αντάξια του μελλοντικού γεγονότος, αλλά και γιατί δεν διαθέτω την κατάλληλη φορεσιά  για να εισέλθω σε αυτό.

Η πορεία είναι βασανιστική γιατί ενώ το αστρικό φως είναι άπλετο και τρυφερό, η ανάσχεση του από το γλαυκωμένα μου μάτια είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους και της ποιότητάς του. Η μουσική ησυχία τής νύχτας κάνει τα εσώψυχα μου να μουλιάζουν στην έννοια της έλλειψης. Και ενώ η ελλειπτικότητα βασιλεύει, η πορεία συνεχίζεται με αμφιβολίες, αμφισημίες, αμφισβητήσεις.

Ο χώρος γέμισε φωτεινή σκοτεινιά και παρόλο που διαισθητικά βλέπω το νυμφώνα κεκοσμημένον, η υποψία μου είναι ότι ενώ ντρέπομαι για τη γυμνή μου εμφάνιση, αυτός με κυκλώνει με αργόσυρτες χορευτικές κινήσεις προκειμένου να με ντύσει. Όχι δεν είναι δυνατόν, ένας γυμνός με μοναδικό προσόν την χαμηλή του όραση προς τον κεκοσμημένον, να ενδυματολογεί για την είσοδο στη σουίτα των ουρανών. Σκέψεις πλαγιοκοπημένες από ένα έρποντα εγωισμό και πασπαλισμένες με την φαντασίωση της δικαίωσης χωρίς κόπο και χωρίς αίσθηση της μεγαλοθυμίας. Όσο διαρκούν οι σκέψεις τόσο η πορεία συνεχίζεται. Το μούδιασμα, το ζόρισμα, η βάσανος, η αναμονή τού επερχόμενου Μεσσία αποτελούν λίθους ανέγερσης μιας αυτοδιαγνωστικής προσέγγισης για αυτό που πρόκειται να γεννηθεί, για αυτό που έπεται της πορείας.

Και τότε αρχίζει να ξεπροβάλλει το: «ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως». Μια ανάστροφη πορεία από τον ανήφορο του Γολγοθά διά μέσου των μινωταυρικών διακλαδώσεων τής πορείας, στην αναγέννηση του νέου αναστηθέντος βρέφους. Και ίσως λοιπόν η γύμνια να οφείλεται στην ταυτόσημη ιδιότητα αμαρτωλού και της σωματότητας τού βρέφους. Και ίσως να απαλύνεται αυτή η γύμνια από την βρεφική απλότητα της ταπεινότητας που έχει παραχωρήσει το ένδυμα για να λαμπρύνει τις Χριστουγεννιάτικες νύχτες σε αυτόν τον υπέροχο κεκοσμημένον Νυμφώνα.