Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΥΔΡΑ]

Ὁμιλία

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου

μετά τό πέρας τῆς Δοξολογίας ἐν τῷ Καθεδρικῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ὕδρας

(19 Ἰουνίου 2014) 

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος κύριε Ἐφραίμ,

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,

Ἐντιμότατε καί ἀγαπητέ κύριε Δήμαρχε  καί λοιποί ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν ἀρχῶν,

Ἀγαπητοί μας Ὑδραῖοι,

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός διά τήν ἡμετέραν Μετριότητα, τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους προσωπικῶς, ἀλλά καί διά ἐσᾶς ὅλους, διότι τό φυσικόν φῶς τό ὁποῖον περιλούζει τήν ὡραιοτάτην καί ἱστορικήν αὐτήν νῆσον, ἀκόμη καί κατά τάς ἡμέρας τοῦ χειμῶνος, σήμερον εἶναι ἐντονώτερον καί λάμπει εἰς τά προσφιλῆ πρόσωπα ὅλων. Φῶς, λοιπόν, ἔχομεν σήμερον. Διότι ἐπικοινωνοῦμεν ὑπό τό φῶς τοῦ θέρους, ὑπό τό φῶς τῆς ἀγάπης. Φῶς καί ἀγάπη εἶναι αἱ δύο καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι ταυτίζονται πρός τόν Θεόν. Ὁ Θεός εἶναι φῶς ἀπρόσιτον, ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη.

Ἐξ ἀγάπης πολλῆς κινηθέντες καί ἡμεῖς ἤλθομεν ἐκ τῆς ἕδρας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζοντες ἐπί τά ἴχνη τοῦ ἐν Πατριάρχαις ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Προκοπίου Πελεκάση, ἐπισκεφθέντος τήν νῆσον σας κατά τό ἔτος 1801, ἤλθομεν, λέγομεν, εἰς τήν ὡραίαν Ὕδραν, διά νά εὕρωμεν ἠγαπημένους καί ἡνωμένους ὅλους τούς Ὑδραίους, τούς ἀπογόνους θρυλικῶν ἡρώων ναυτικῶν, οἱ ὁποῖοι συνέβαλον θυσιαστικῶς εἰς τήν κατάκτησιν τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ἐλευθερίας. Ἤλθομεν, κομίζοντες ἀγάπην ἐκ τῆς ἀκενώτου Πηγῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί συγχρόνως φῶς ἐκ τοῦ ἀειφώτου Φαναρίου, εἰς ἐσᾶς οἱ ὁποῖοι ἔχετε πάντοτε φῶς ἡλίου, ἀλλά καί ἐσωτερικόν φῶς καρδίας καί ζωῆς. 

Οἱ Ὑδραῖοι ἀποτελεῖτε τόν ἔμψυχον θησαυρόν ἀγάπης καί φωτός , διό καί βλέποντες τά φωτεινά πρόσωπά σας σήμερον, ἔχομεν ἐνώπιόν μας αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἀποσταλείς ὑπό τοῦ Πατρός καί ἐπλήρωσε «πᾶσαν τήν οἰκονομίαν», καί μᾶς ἔδωκε τά ἐφόδια ἐκεῖνα διά νά εἰσέλθωμεν «πλήρεις χάριτος καί ἀληθείας» εἰς τήν Βασιλείαν Του, καί νά κατοικήσωμεν ἐν τῷ ἀνεσπέρῳ φωτί Αὐτοῦ.

Πολλά γνωρίζοντες, ἔκ τε τῆς μελέτης καί ἐκ τῶν προσωπικῶν ἐπικοινωνιῶν διά τήν ἱστορικήν πορείαν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐχούσης ὡς πρῶτον μηνυτήν καί κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου τόν ἅγιον ἀπόστολον Κρίσπον, χαίρομεν εἰλικρινῶς, παραγματοποιοῦντες τόν πόθον ἡμῶν νά ἴδωμεν καί θαυμάσωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν παραδοσιακήν πίστιν καί τήν γνησίαν ἀφοσίωσίν σας πρός τά ἱερά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους.

Οὐδόλως ἐκφεύγει τῆς μνήμης ἡμῶν ἡ διαχρονικῶς ἐγνωσμένη καί ποικιλοτρόπως ἐκφρασθεῖσα προσφορά τῶν λίαν δραστηρίων καί εὐλαβῶν Ὑδραίων ναυτικῶν, μαρτυρουμένη ἄλλωστε καί ἐκ τῆς ἐξαιρέτου οἰκιστικῆς παρουσίας τῶν χαρακτηριστικῶν κτηρίων, ἀλλά καί ἐκ τῆς θαυμαστῆς πληθύος τῶν μικρῶν καί μεγάλων Ἱερῶν Ναῶν, Μονῶν καί ἐξωκκλησίων, διά τῶν ὁποίων στεφανοῦνται αἱ ἀκρώρειαι καί τά ὑψώματα τῆς κατ᾿ ἐξοχήν νησιωτικῆς ταύτης Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Κέντρον τῆς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ὑδραίων τυγχάνει ὁ περίκλυτος καί ἱστορικός οὗτος ναός τῆς Κοιμήσεως τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῶν Ὑδραίων, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες ὑπ᾿ ὄψιν των τό τοῦ Θουκυδίδου «μέγα τό τῆς θαλάσσης κράτος» (Θουκ. Ἱστορία, 1, 143), ὤργωσαν κυριολεκτικῶς τά πελάγη τῆς ὑδρογείου, ἀναδειχθέντες ἐμπειρότατοι θαλασσοκράτορες, ἔχοντες τήν ἐλπίδα εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ ἀληθής Κυβερνήτης κάθε ἐπιτηδεύματος, καί μάλιστα τῶν ἐν θαλάσσαις καλῶς πλεόντων.

Ἡ διαπίστωσις ὅτι ἡ ὑπό τήν πεπνυμένην ποιμαντορικήν σύνεσιν τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἱερότητος, ἀδελφέ ἅγιε Ὕδρας κύριε Ἐφραίμ, ἱερά αὕτη Ἐπαρχία ἀντιπαραβάλλεται ὡς πρός τό πλῆθος τῶν ἐν αὐτῇ Ἱερῶν Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων πρός τό Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω, τόν μοναδικόν τοῦτον Ὀρθόδοξον μοναστικόν χῶρον καί καύχημα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ μίαν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν. Εἰς τό νησιωτικόν τοῦτο σύμπλεγμα τοῦ Σαρωνικοῦ κατέφυγον οἱ ἀρχηγέται τοῦ Κολλυβαδικοῦ κινήματος, οἱ ὅσιοι Μακάριος ὁ Κορίνθου καί Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης, καθώς καί ὁ κτίτωρ τῆς ὡς δίκην στεφάνου περιεπούσης τήν Ὕδραν Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ προφήτου Ἠλιού γέρων Ἱερόθεος, καί διά τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς καί πολιτείας, ἀλλά καί διά τῆς διδασκαλίας καί τοῦ κηρύγματός των, ἑδραίωσαν τήν πίστιν, ἐμόρφωσαν τό ἦθος, ἀνέπτυξαν τό φρόνημα τῶν κατοίκων, καί ἔμειναν παρ᾿ αὐτοῖς, καί ἀποτελοῦν μέχρι σήμερον σημεῖον ἀναφορᾶς. Ἕπεται μακρά συνέχεια ἀνδρῶν θεοφιλῶν καί προσώπων προσφορᾶς. Εἶναι δέ γνωστόν, ὅτι  ἐκ τῶν σπλάγχνων τῶν νήσων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης ἐξήνθησαν ὡς πανεύοσμα ρόδα οἱ Νεομάρτυρες Κωνσταντῖνος, Νικόλαος, Σταμάτιος καί Ἰωάννης, ἀλλά καί ἐδραστηριοποιήθησαν οἱ θαυματουργοί Ἱεράρχαι Διονύσιος Αἰγίνης καί ὁ ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις θαυματουργός ἅγιος Νεκτάριος.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, εὐλαβέστατοι Ὑδραῖοι,

Ὅ,τι καλόν καί ἄν κατορθώσωμεν ἐπί τῆς γῆς, ἐάν δέν ἔχῃ τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ, θά ἔχῃ ἀναγκαστικῶς καί ἡμερομηνίαν λήξεως, διότι δέν μετέχει τῆς αἰωνιότητος, τῆς ὁποίας μόνον ἐν τῷ Θεῷ ζῶντες προγευόμεθα, ἔτι ζῶντες ἐπί τῆς γῆς.

Διά τοῦτο προτρεπόμεθα ὅλους πατρικῶς νά ἀγαπᾶτε ἐν ἐπιγνώσει τήν Ἐκκλησίαν, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας. Μᾶς τήν ἐχάρισεν ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ἀφοῦ τήν ἐθεμελίωσε μέ τό ἴδιον τό τίμιον Αἷμα Του, οὕτως ὥστε νά μᾶς δώσῃ τήν εὐκαιρίαν νά κληρονομήσωμεν τά ἐπίγεια καί τά ἐπουράνια ἀγαθά. Ὅλα μᾶς ἐπιτρέπει ἡ ἀγάπη Του νά τά ἀπολαύσωμεν, πλήν τῆς ἁμαρτίας. Καί τοῦτο ὄχι διότι ὁ Κύριος προσβάλλεται κατά τήν φύσιν καί τήν οὐσίαν Του ἀπό οἱανδήποτε ἰδικήν μας ἁμαρτίαν, ἀλλά διότι ἐπιθυμεῖ νά μᾶς δωρήσῃ τήν ἄφθαρτον δόξαν τοῦ παραδείσου, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους Του, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, ταῖς πρεσβείαις καί τῇ μεσιτείᾳ αὐτῶν.

Ἡ ζωή καί ὁ βίος μας πολλάκις γίνονται δύσβατοι καί ἀβίωτοι ἐμπρός εἰς τάς κρίσεις τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζομεν. Κρίσεις ἰδεῶν, κρίσεις ὑλικάς, κρίσεις πνευματικάς, κρίσεις ζωῆς καί κρίσεις μεριμνῶν καί ἀσφαλείας τοῦ βίου ἀπό τούς καθ᾿ ἡμέραν ἐλλοχεύοντας κινδύνους τοῦ κακοῦ καί τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ρέπει πάντοτε πρός τό πονηρόν. Αἱ κρίσεις αὐταί μᾶς καταβάλλουν ἐνίοτε μέ τά ποικίλα προβλήματα καί τά ἄγχη των. Ἐκ τῆς ποιμαντικῆς ἐμπειρίας μας σᾶς λέγομεν ὅτι χωρίς τόν Θεόν οὐδέποτε θά κατορθώσωμεν νά τά ὑπερβῶμεν, καί οὕτως ἀδύναμοι θά ὑποκείμεθα εἰς τά συνεχῆ βλήματα τοῦ πονηροῦ, μέ κίνδυνον νά ἀπολέσωμεν καί τό εὖ ζῆν καί τό κατά Θεόν ζῆν.

Ἰδού διατί ἤλθομεν εἰς τό νησί σας ἐν τῷ φωτί καί τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ, διά νά σᾶς κομίσωμεν φῶς ἐλπίδος καί ζωῆς, φῶς Χριστοῦ, τό ὁποῖον φαίνει τοῖς πᾶσι, καί ἀκόμη ἀγάπην, ἀγάπην πολλήν μητρικήν καί στοργικήν, ἐκ τῶν ἀκενώτων σπλάγχνων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Σᾶς τά κομίζομεν καί σᾶς τά μεταφέρομεν ὡς ἐφόδια ζωῆς καί μνήμης τῆς διελεύσεως ἐντεῦθεν τοῦ Πατριάρχου τοῦ σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, τοῦ ὅλου μυστηρίου τῆς ζωῆς, τοῦ κορυφουμένου ἐν τῇ ἀγάπῃ καί ἐν τῇ ἀπολαύσει τοῦ φωτός.

Εὐχαριστοῦντες ἐκ βαθέων διά τήν λαμπράν καί ἐγκάρδιον ὑποδοχήν σας καί δι᾿ ὅλας τάς ἐκδηλώσεις βαθέος σεβασμοῦ καί ἀγάπης πρός τήν ἡμετέραν Μετριότητα, καταστέφομεν ὅλους σας καί ἕνα ἕκαστον διά τῶν ἐνθέρμων πατρικῶν καί Πατριαρχικῶν εὐχῶν μας, δεόμενοι τοῦ Κυρίου νά εὐλογῇ τά ἔργα τῶν χειρῶν σας καί νά ὁδηγῇ τά βήματά σας πρός τό ὡραῖον, τό μέγα, τό ἀληθινόν, καταπραΰνων καί γαληνεύων τά ἑκάστοτε ὑψούμενα ἀπειλητικῶς κύματα τῶν περιστάσεων τῆς θαλάσσης τοῦ βίου, καταστέφων πάντας διά τῆς ἀκυμάντου καί ἀσαλεύτου εἰρήνης Αὐτοῦ, ἡ ὁποία ὑπερέχει πάντα νοῦν.

Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν, σᾶς εὐλογοῦμεν ὅλους καί δεόμεθα καί ἱκετεύομεν: Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καί ἴδε, καί κατάρτισαι ἐν παντί ἔργῳ ἀγαθῷ τήν ἄμπελον ταύτην τῆς Ὕδρας καί τῶν Ὑδραίων, ἥν ἐφύτευσεν ἡ πανσθενουργός Δεξιά Σου. Ἀμήν.