Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Πρωί Σαββάτου, 5 Νοέμβρη 2011. Θέλοντας να συναντήσω τους καλεσμένους του συνεδρίου, πoυ με θέμα του "η Γκιόστρα στον Επτανησιακό χώρο" οργάνωσε η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante”, κατέβηκα στη Χώρα από τον τόπο της αυτοεξορίας μου, το χωριό του Φιολίτη και βαδίζοντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μας και προ πάντων στην επιτέλους πεζοδρομημένη Πλατεία Ρούγα συνάντησα, ενώ είχε τελειώσει η τουριστική σεζόν, δεκάδες ξένους επισκέπτες, που άσκοπα περιπλανιόταν στην αγορά, φωτογραφίζοντας πραμάτειες στα πεζοδρόμια, υπαίθρια παζάρια και την νάιλον προέκταση της απομίμησης της αρχιτεκτονικής μας παράδοσης. Κοιτάζοντας προς το λιμάνι, είδα αρόδου ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο και τότε κατάλαβα το τι είχε συμβεί.
Μια ακόμα επίσκεψη ξένων στο νησί μας, σκέφθηκα, έστω και για λίγες ώρες και ο καλός καιρός, ο αληθινά ανοιξιάτικος, παρότι στην αρχή του Φθινόπωρου, βοήθησε πολλούς από τους ταξιδιώτες να βγουν στην στεριά, με βάρκα φυσικά, όπως ακριβώς περιγράφουν την άφιξή τους στο Τζάντε οι διάφοροι περιηγητές των προηγούμενων αιώνων και να γνωρίσουν ένα νησί, που λόγω Φώσκολου, κυρίως, είναι γνωστό και εκτός συνόρων για τον πολιτισμό του.
Η αμηχανία όλων ήταν κατάφορα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Τριγύριζαν, έβλεπαν και πιθανόν να έπλητταν. Αυτά που μπορούσαν να τους κρατήσουν και να τους ευχαριστήσουν ήταν από ελάχιστα μέχρι ανύπαρκτα. Για κάποιον που περνά, βλέπει και φεύγει, η σύγχρονη Ζάκυνθος δεν έχει πολλές επιλογές. Αν δεν είχε γίνει ο σεισμός, αν η ιστορία τόσων αιώνων δεν αποτεφρωνόταν και τα σπαράγματα του πολιτισμού μας δεν γίνονταν μπάζα, τότε ίσως κάτι απασχολούσε το νεότερο επισκέπτη. Η σημερινή, όμως, πραγματικότητα τι έχει να του δώσει;
Ξαφνικά εκεί κατά τις έντεκα παρά, μπρος από το Πνευματικό μας Κέντρο [;], στην πλατεία Σολωμού ήχοι και χρώματα δίνουν ζωή. Στολές μιας άλλης εποχής, ιππότες, τυμπανιστές, σμπαντιερατόροι, χορευτές από τις Μαριές και τον Άι–Λιο, με το ταμπουρλονιάκαρο μάλιστα, μαζεύονται και δίνουν αναπνοή στην πλατεία. Ακούγονται ταμπούρλα, παίζουν οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες, οι σημαίες πετιούνται ψηλά και ξαναγυρίζουν στα χέρια των παιδιών και η μονοτονία γίνεται γιορτή.
Είναι οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση, που γίνεται παράλληλα με το συνέδριο και θέλουν να δώσουν χρώμα εποχής στους ομιλητές και τους κατοίκους του τόπου μας.
Η πομπή ξεκινά και συγχρόνως και οι φωτογραφίσεις. Όλοι οι ξένοι ακολουθούν και ενθουσιάζονται. Η αμηχανία γίνεται ενέργεια. Η παρέλαση σταματά στην πλατεία του Διοικητηρίου και όλοι παρακολουθούν τις επιδείξεις. Άλογα πηγαινοέρχονται με ιππότες εποχής, ήχοι παμπάλαιοι ζωντανεύουν, δίχως φολκλόρ επιδιώξεις, βηματισμοί παράδοσης επαναλαμβάνονται και τα πάντα χάνουν το μουντό τους χρώμα και γίνονται σολωμικά χαρούμενα.
Οι ξένοι απαθανατίζουν και πάλι και ξέρουμε όλοι ότι αυτές οι ευχάριστες στιγμές θα κάνουν το γύρο του κόσμου και θα διαφημίσουν θετικά το νησί μας, ισοφαρίζοντας το πρώην κιτς και αγνοώντας την εικόνα εκείνη, που το αποτέλεσμά της όλοι αυτές τις μέρες βλέπουμε, σαν σήριαλ κακόγουστο και απαίδευτο στην τηλεόραση.
Εκείνη την ημέρα η Ζάκυνθος έδειχνε ένα καλό πρόσωπο και όσοι την επισκέπτονταν θα κρατούσαν κάτι θετικό στην ανάμνησή τους, μεταφέροντάς το στις πατρίδες τους. Είναι, πιστεύω, μια από τις πιο σημαντικές προσφορές της Γκιόστρας, η οποία, εκτός από τον πολιτισμό, μπορεί να βοηθήσει και τον τουρισμό.
Μπορεί αυτό το κείμενο να φανεί σαν αυτολιβάνισμα, μια και είμαι ο πρόεδρος του σωματείου, που οργανώνει όλες τις εκδηλώσεις, τις σχετικές με τους ιππικούς αγώνες της Ζακύνθου, αλλά σίγουρα δεν είναι. Σαν πολίτης αυτού του τόπου, όπου ηθελημένα και νοιώθοντας καθαρά Επτανήσιος, από επιλογή του, μένει σ’ αυτό το μέρος, θέλω να εκφράσω δημόσια το πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε το μόνο μας πια βιοποριστικό αγαθό, τον τουρισμό και να ζήσουμε πιο άνετα μ’ αυτό, δίχως να καταντήσουμε οι σέμπροι των σέμπρων.
Η Γκιόστρα και όλα αυτά που κάνει όλο το χρόνο, από τις επιστημονικές αναζητήσεις, έως τις εκδηλώσεις στους δρόμους και τις πλατείες, μπορούν να αξιοποιηθούν και να καλυτερεύσουν τα πάντα. Αρκεί αυτό να το καταλάβουν οι αρμόδιοι και να βοηθήσουν. Αν αγαπήσουμε το νησί μας και το προσέξουμε, θα το αγαπήσουν και θα το προσέξουν και οι ξένοι. Αυτά και όποιος κατάλαβε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου