Δημήτρη Γ. Μαγριπλή: ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΑΕΡΑΚΙ (νέο διήγημα)

Μπαίνουμε στο εξεταστικό κέντρο. Κοίταζω πίσω και βλέπω τη μάνα μου. Βουρκωμένη, όπως πάντα. Σα να πηγαίνω στον πόλεμο. Της γελώ από απόσταση. Το παίρνει χαμπάρι και κουνάει το χέρι. Κάθομαι στο θρανίο. Γράφω τα στοιχεία μου και περιμένω. Περιμένω όπως όλοι. Μόνος απέναντι στο γραπτό, αμίλητος και σοβαρός. Σκέφτομαι τα αδέλφια μου. Το πέρασαν πριν από εμένα. Έτσι θα ήταν. Μέσα σε σκέψεις και βουτηγμένοι στο άγχος. Όλη η προσπάθεια σε μια εξέταση. Όλα τα χρόνια σε μια στιγμή. «Τι άδικο…», λέω και τρομάζω. «Είμαι πανέτοιμος», επαναλαμβάνω δις. «Τίποτα δεν με πτοεί. Ό,τι και να βάλουν, θα τους ξεσκίσω». Κάποιος σπάζει τη σιωπή:

- Πού είναι τα θέματα; ρωτάει ευγενικά.

Πιάνω το στυλό. Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει.

- Δεν μας τα έχουν δώσει ακόμη, λέει η κυρία και γελάει επιτηρώντας μας. Ξεσφίγγομαι. Κοιτάζω έξω. Άνοιξη. Μια γάτα κυνηγάει μιαν άλλη. Έρωτας και αναζητώ τα μάτια της Μαίρης. Βουρκωμένα. «Τι;» τής γνέφω, με συμπάθεια. Δαγκώνει τα χείλη της και κάτι μου λέει. Δεν ακούω, είναι μακριά. Κάποιος μπαίνει στην αίθουσα. Ετοιμάζομαι. Κρύος ιδρώτας με λούζει... Η ώρα της κρίσης...

- Άκυρο, σχολιάζει ο μπροστινός μου. Σκουπίζω τη στάλα λίγο πιο πάνω από το φρύδι. Γυρίζω και κοιτάζω τη Μαίρη με διάθεση. Έχει πιάσει το κεφάλι της και κοιτάζει το πάτωμα. Απέναντι κάποιος έχει γράψει στον τοίχο: Κάτω από τα βιβλία υπάρχει παραλία. Βάζω τα γέλια. Η κυρία με κοιτά με απορία. «Βλαμένο θα 'ναι», θα σκέφτεται. Σοβαρεύομαι ξανά και περιμένω. Αρχίζω να νοιώθω πόνο στο στομάχι. Δεν μπορούσα να βάλω μπουκιά τις τελευταίες μέρες. Τίποτα δεν με ευχαριστούσε. Ήθελα μόνο να περάσει ο χρόνος. Μου έρχεται στο νου ο πατέρας. Δυο μήνες άνεργος. Για να πληρώσει το φροντιστήριο, συμφώνησε να το βάψει το καλοκαίρι. Θα τον βοηθήσω κι εγώ. Αν έρθουν και τ' αδέλφια μου, τότε θα περάσουμε όμορφα. Τι φαΐ να έχουμε σήμερα; Πεινάω, γράφω πάνω στο θρανίο με τρόπο. Η κυρία το παίρνει χαμπάρι και με κακοκοιτάει. Σαλιώνω το δάχτυλο και σβήνω τη διάθεση. Είμαι έτοιμος.

- Μήπως έχετε πληροφόρηση, πότε μπορεί να έρθουν τα θέματα; ρωτώ με ευγένεια.

- Βιάζεσαι; μού απαντά ειρωνικά η επιτηρήτρια.

Την κοιτώ με οργή. Αυτή γελά και μου γυρίζει την πλάτη.

- Δυστυχώς, υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση, ανακοινώνει ο υπεύθυνος και φεύγει προτού ακούσει παράπονα.

Πόσο θα ήθελα να είμαι αλλού. Το αεράκι κουνά τις κουρτίνες και χάνεται μόνο στην αυλή. Ζηλεύω. Ο κόσμος αρχίζει να νοιώθει παράξενα. Κάποιοι σηκώνονται, άλλοι ζητούν τουαλέτα, κάποιοι διαμαρτύρονται έντονα. Η κυρία τα έχει παίξει. Τι φταίει και αυτή;

Κάνω υπομονή και σκέφτομαι. Σε λίγες ώρες όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Και μετά, Πάτρα! Φοιτητής και ύστερα πτυχιούχος! Το μυαλό μου σκοτεινιάζει. Τι μέλλον και αυτό!... Και με τι βάσανα χτίζεται!... Τι κόπους, πόσα χρήματα, τι άγχη!… «Α!» φωνάζω στην πάρτη μου και γυρίζω σε όμορφα. Σπίτι στην μεγάλη πόλη, φραπεδάκια, παρέες και γέλια, ζωή ανέμελη.

«Να θυμάσαι: Μέχρι τα όρια της περιφέρειας», μού είχε εξαγγείλει η μάνα. «Λεφτά δεν υπάρχουν γι’ αλλού». Πρέπει να δηλώσω λοιπόν με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Κοιτάω τα κάγκελα του παραθύρου. Θέλω να το σκάσω. Επιτέλους ακούγεται κίνηση.

- Ησυχία. Τα θέματα!

Τα έχω δικά μου. Γκολ από τα αποδυτήρια. «Ήρεμα τώρα και γράφε», παροτρύνω τον εαυτό μου. Μα αυτός δεν πειθαρχεί. Σηκώνεται παίρνει την κόλλα και βαδίζει προς την σαστισμένη καθηγήτρια.

- Τι κάνεις, παιδί μου; Δεν θα προσπαθήσεις;

- Όχι, απαντάω κοφτά.

- Γιατί;;; επιμένει αυτή.

- Δεν βρίσκω τον λόγο. Ο ένας αδελφός μου σπούδασε γεωπόνος και ο άλλος βιολόγος. Και οι δύο δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ. Εγώ θα κάνω καριέρα χωρίς πτυχίο!!! τής λέω και χάνομαι στην αυλή, κυνηγώντας το θαλασσινό αεράκι.