Περιπλανιέμαι ξανὰ σ’ ἕναν ἄγνωστο δρόμο,
ψάχνοντας βιαστικὰ τὴ σκιά μου,
ριγμένη τυχαία στὰ βρόμικα καὶ σκοτεινὰ
πεζοδρόμια:
εἶναι ἐδῶ!
Δίπλα μου, οἱ ἀναμνήσεις σου καὶ τὰ λόγια μας!
Θὰ φώναζα: ΕΣΥ! ΕΣΥ! ΕΣΥ!… ἀσταμάτητα·
μὰ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ μὲ ἀκούσει,
τίποτε νὰ μὲ πείσει ὅτι μπορεῖ νὰ σωθεῖ κάτι ἀκόμη.
Ἀκούω προσεκτικὰ καθώς ἡ καρδιά μου χτυπᾶ
τρομαγμένη στὴν ἀριστερὴ τσέπη,
δίπλα στὸ εἰσιτήριο τοῦ τρένου ποὺ ἀγόρασα online…
Προχωρῶ, πετῶ τὸ τσιγάρο πάλι τυχαία
καὶ χάνομαι στὴν ἱστορία μας,
σὲ περίεργους δρόμους,
στὸ χυδαῖο καὶ κοινότοπο χάος.
Ἔφτασα: δὲν ξέρω ποῦ· ὅμως νιώθω καλά!
Ἀφουγκράζομαι τὸ κεντρικὸ ρολόι:
εἶναι ἀκόμη νύχτα…
Adriana
Maria Butnariu, 16 Ἰανουαρίου 2008.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια:
Ἀντώνης Φουντῆς, 19 Ὀκτωβρίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου