Ἐπιστολή:
Ἴσως ἡ παρουσία σου
νὰ εἶναι φάντασμα
στὴ μπλὲ νύχτα
ἀπ’ τὴν ὁποία δὲν μπορῶ πιὰ νὰ βγῶ·
τὰ μάτια σου μὲ ἀκολουθοῦν
στὴ μοναξιὰ τῶν ἄδειων λέξεων
μὲ τὶς ὁποῖες ντύνομαι ἀπ’ τὴν ἀπόγνωση
μὲ τὴν ὁποία τρέχω πάντα πρὸς ἐσένα·
τώρα πάλι, ἀπ’ τὸν παράλογο φόβο γιὰ σένα,
κατέβηκα πολὺ ἀργὰ μέσα μου
καὶ τὸ νιώθω πὼς ἔφτασα πολὺ ἀργά·
τὰ δειλινὰ κλείστηκαν μέσα μας
καὶ δὲν μπορῶ πιὰ νὰ σπάσω τὴ σιωπὴ
μὲ τὴν ὁποία ἔχεις συνηθίσει νὰ κατεβαίνεις στὸν
κόσμο μου!
Μὲ λήθη,
πάντα ἐγώ…
Adriana Maria Butnariu, 28 Μαΐου 2008.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια:
Ἀντώνης Φουντῆς, 17 Ὀκτωβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου