Adriana Maria Butnariu: ΚΟΙΝΟΤΟΠΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ (ποίημα)

Χωρὶς ἐσένα, ὅλα εἶναι θλιμμένα:

ἕνα κοινότοπο παιχνίδι, καὶ ψυχρό.

Νιώθω πὼς δὲν ὑπάρχω πιά.

Περπατῶ ἀργὰ τὸν ξερὸ καὶ δύσβατο δρόμο

κι εἶναι σὰν νὰ σὲ βλέπω ἐδῶ,

σαρκαστικὸ καὶ σοβαρό.

Τὸ ξέρω, δὲν σὲ ἄκουσα:

ἔκανα τὸ χατίρι ὅλων, ἐκτὸς ἀπ’ τὸ δικό σου.

Λησμόνησα τὸ εἶναι μου,

σύρθηκα στὴ ζωὴ χωρὶς δύναμη

κι ἔπαιξα τὴ ζωή μου στὰ χαρτιά.

Ὁλόκληρη.

Εἶναι ξεκάθαρο: ἔζησα μάταια.

Ἔχασα ὧρες ἀμέτρητες

ὀνειροπολῶντας καὶ περιμένοντας…

Ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα!

Χωρὶς ἐσένα, ὅλα εἶναι θλιμμένα.

Περπατῶ τὸν ἴδιο δρόμο, τὸν ξερὸ καὶ δύσβατο·

θυμᾶμαι τὴν τελευταία συμβουλή σου,

ψυχρὴ κι ὀδυνηρή.

Δὲν τὴν ξέχασα.

Χωρὶς ἐσένα, ἡ ζωή μου δὲν ἔχει νόημα πιά.

Ζῶ ἄστοχα.

Σ’ ἀναζητῶ καὶ δὲν σὲ βρίσκω.

Ποῦ πῆγες καὶ κρύφτηκες;

 

Adriana Maria Butnariu, 7 Νοεμβρίου 2025.

Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 7 Νοεμβρίου 2025.