Adriana Maria Butnariu: ΘΑΛΑΣΣΑ (ποίημα)

Ἔχω μέρες ποὺ περνῶ ὧρες στὴν ἀκροθαλασσιὰ

κι ἀκούω τὰ κύματα καὶ τὸν κρύο ἄνεμο

νὰ γλιστράει πάνω στὴν ἄμμο,

τὴ λεπτή, τὴ βρόμικη, γεμάτη φύκια καὶ σκουπίδια -

παροδικὰ ναυάγια, συλλεγμένα ἀπ’ τὴ θάλασσα…

Μ’ ἀρέσει ν’ ἀκούω τὴ βραχνὴ φωνὴ τῶν ψαριῶν

καὶ νὰ μαντεύω τὸν πόνο τῶν πετρῶν

ποὺ τὰ κύματα τὶς μαστιγώνουν…

Περπατῶ πάνω στ’ ἀδειανὰ καὶ λυπημένα βράχια·

μετρῶ τ’ ἀεροπλάνα ποὺ διασχίζουν τὴ θάλασσα

μέσα στὸ πυρπολημένο ἡλιοβασίλεμα.

Στὴ νωχελικὴ κούνια ποὺ τρίζει,

μ’ ἀρέσει ν’ ἀνεμίζω τὶς σκέψεις μου -

ἄγριες καὶ σιωπηλές.

Βρῆκα ἕνα μήνυμα μέσα σὲ μπουκάλι.

Εἶναι ἀπ’ τὸν Ροβινσῶνα Κροῦσο,

ποὺ μοῦ ζητᾶ νὰ τὸν ἀκολουθήσω στὸ ἔρημο νησί του.

Θὰ βούταγα στὴ θάλασσα·

ἂν ὅμως τὸ μήνυμα εἶναι φάρσα;

Ἕνας δρόμος χωρὶς διαφυγή;

Προτιμῶ τὴ βραδινὴ σιωπὴ

καὶ τὰ βρόμικα κοχύλια.

Δὲν θέλω νἆμαι ναυαγὸς

καὶ λυπᾶμαι γιὰ σένα, Ροβινσῶνα Κροῦσο!

Ἡ ζωή μου εἶναι ἤδη ἕνα ἔρημο νησί…

 

Adriana Maria Butnariu, 25 Ἰανουαρίου 2007.

Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 5 Νοεμβρίου 2025.