Μὲ τὴ χθεσινοβραδινὴ βροχή,
ἔλαβα τὸ μήνυμά σου.
Καὶ ἦρθα ἔτσι ὅπως μὲ ξέρεις:
μὲ τὸ μέτωπο γεμᾶτο σκέψεις,
μὲ τὰ χέρια νὰ μυρίζουν γιασεμί…
Ἦρθα νὰ σ’ ἀναζητήσω
καὶ νὰ παραδοθῶ σὲ σένα,
σὰν τὴ δροσερὴ βροχὴ τοῦ φθινοπώρου
ἢ σὰν τὸ ἀπρόσμενο χιόνι τὸν Ἀπρίλη…
Βρῆκα τὸν δρόμο πρὸς ἐσένα
ἀπ’ τὰ φύλλα ποὺ ἦταν κολλημένα
στὸ παράθυρό μου
καὶ διάβασα σ’ αὐτὰ
τὸ μυστικὸ τῆς πρόσκλησής σου·
ὁ ἀγέρας ἦταν κρύος
κι ἡ λαχτάρα μου ἀποῦσα.
Ἦρθα γιατὶ μὲ κάλεσες.
Ὄχι γιατὶ σ’ ἀγάπησα…
Ἀγάπη μου εἶναι ἡ θάλασσα,
ὕπνος μου τὸ ἡλιοβασίλεμα·
ἐσὺ εἶσαι τὸ παρελθόν!
Ἦρθα νὰ σοῦ ἀφήσω
τὰ πρόσφορα τῆς ἀγάπης μας:
τὴ βροχή,
τὸ χιόνι,
καὶ τὴ λησμονιά…
Adriana Maria Butnariu, 13 Ἰουλίου 2006.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 9
Νοεμβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου