Τὰ λόγια μου χτυποῦν στὸ χαλασμένο, παλιὸ
πληκτρολόγιο,
στὰ μάτια ἐκείνων ποὺ κοιτοῦν τὴν ποίησή μου
μὲ τὸν μεγεθυντικὸ φακὸ τῆς γιαγιᾶς.
Δὲν θέλω τίποτε ἀπὸ ἐσᾶς,
κριτές μου, λογοκριτές μου!
Τὸ σκόρπισμα τῶν λέξεων…
Ὁ θάνατος τοῦ ποιητῆ…
Ἔμπνευση χαμένη μπροστὰ στὸ πληκτρολόγιο.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο μου δίλημμα.
Δὲν θέλω τίποτε ἀπὸ ἐσᾶς,
ἐσᾶς ποὺ διαβάζετε Proust μέχρι παραληρήματος…
Θέλω μόνο μιὰ ἀνάπαυλα κι ἕνα φύλλο χαρτί,
ἕνα ὄνειρο κι ἕνα ἀλφάβητο τῆς εὐτυχίας
γιὰ νὰ μπορῶ νὰ γράφω.
Τὸ σκόρπισμα τῶν λόγων μου εἶναι
τὸ ἴδιο τὸ δικό μου σκόρπισμα!
Ἀναζητῶ τὸν ἑαυτό μου σὲ ἄδειες φράσεις καὶ
λεξικά.
Ἀγωνίζομαι νὰ γράψω
καὶ νὰ ἐλευθερώσω τὴ σάρκα μου
ἀπὸ κάθε τί ποὺ πληγώνει:
ἀπὸ ἐσᾶς,
ἀπὸ ἐμένα,
ἀπ’ ὅλους μας!
Τὰ λγια μου δὲν ἀναπαύονται
σὲ ὀθόνη πλάσμα, οὔτε σὲ χαρτί.
Τὰ κουβαλῶ σὰν φορτίο,
σὰν εἰσβολέα στὶς σκέψεις μου.
Adriana Maria Butnariu, 23 Μαΐου 2006.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 16
Νοεμβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου