Ντύνομαι πάντα στὸ χρῶμα τοῦ φθινοπώρου
καὶ, παραδόξως, προσποιοῦμαι πάντα πὼς ἀγαπῶ τὴν ἄνοιξη.
Δὲν ξέρω γιατὶ νιώθω πὼς ζῶ ἕναν ξένο χρόνο
καὶ προσπαθῶ μάταια νὰ τὸν ἀνταλλάξω μ’ αἰσθήματα,
μὲ ξερὰ φύλλα ἢ μὲ ξεχασμένα χάδια…
Τὰ χρώματα μὲ ἕλκουν μὲ πανουργία
καὶ μοῦ προσφέρονται δωρεὰν
σὲ λέξεις, σὲ ψιθύρους, σ’ ἀλφαβητάρια τῆς λήθης…
Χάνομαι σὲ ὁρισμοὺς καὶ σὲ λεξικά,
μὲ μεταφράζω κρυφὰ
σὲ κάθε βῆμα ποὺ κάνω πρὸς ἐσένα
καὶ σ’ ἀνακαλύπτω:
ἀνεπαίσθητο,
μυστηριώδη,
ἀνώτερο.
Τὰ χρώματα κρύβονται ἀνάμεσα στὶς λέξεις μου
καὶ μὲ ἐπιστρέφουν στὸ φῶς·
περιμένω τὸ δειλινὸ
καὶ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀθανασίας!
Adriana Maria Butnariu, 28 Ἰουνίου 2006.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 13
Νοεμβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου