Ὁ ὕπνος γδύθηκε ἀπὸ πάνω μου…
Ξύπνησα ἀπὸ σένα
κι ἔτρεξα μὲ ἀνυπομονησία στὰ ὄνειρά σου…
Κρυώνω
καὶ θὰ ἤθελα νὰ μποροῦσα
νὰ ἐπιστρέψω ξανὰ σ’ ἐμᾶς.
Ὅμως δὲν ξέρω ἂν κι ἐσὺ θὰ ἤθελες
οἱ παλάμες μου νὰ εἶναι γλυκὸ χάδι
στὴ φλογισμένη σου κλεῖδα…
Κάποτε σ’ ἀγαποῦσα
καὶ δὲν φοβόμουν νὰ εἰσβάλλω στὶς σκέψεις σου…
Ὅταν σοῦ ἔλεγα πὼς σ’ ἀγαπῶ,
ὕφαινα τὰ ὄνειρά μου
σὲ λέξεις ποὺ ἔσμιγαν
σὰν σύμπαν φωτιᾶς στὰ μάτια σου
κι ἤξερα πὼς ἐσὺ ἤσουν ἐγώ…
Πὼς ἤμασταν ἕνα οἱ δυό μας
καὶ πὼς ποτὲ δὲν θ’ ἀφήναμε τὴν ὀμίχλη
νὰ σκεπάσει τὴν ἀγάπη μας
σὰν βλέφαρο γιγάντιο…
Συγχώρεσέ με, ἀγάπη μου!
Τὰ κύματά σου θὰ γεννήσουν καταιγίδες καὶ ἥλιο…
Ἀπ’ ὅ,τι ἤμουν ἐγώ… θὰ γεννηθεῖ μόνο ἡ λησμονιά!
Adriana Maria Butnariu, 6 Ἰουνίου 2008.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 9 Ὀκτωβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου