Γράφει ο συνθέτης Νίκος Γράψας
Λέγεται πως η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Κι αυτό λέγεται ως μια πραγματική λογική επαγωγή. Η λογική αναστροφή αυτής της πρότασης, έχω την εντύπωση πως είναι η πραγματικά αληθής. Η ζωή αντιγράφει την Τέχνη. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος γεννιέται, κυριολεκτικά ρίχνεται, σ’ ένα κόσμο έτοιμο που δεν τον έχει επιλέξει εκ των προτέρων και που είναι γεμάτος ήρωες κάθε είδους, τους οποίους και αντιγράφει. Ήρωες λογοτεχνικοί, τηλεοπτικοί, καλλιτεχνικοί, θρησκευτικοί, αθλητικοί, εγκληματικοί, κινηματογραφικοί κ.ά. Σ’ αυτόν τον κόσμο μαθαίνει να αντιλαμβάνεται, να σκέπτεται, να αισθάνεται υπό την καθοδήγηση των ανθρώπων και των έργων Τέχνης. Μελετάει τον Όμηρο, τον Μπαχ, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Αριστοφάνη, τον Πούσκιν, τον Καλατράβα, τον Βιντγκενστάϊν, τους Beatles.Από 5 έως 25 ετών μελετάει. Είκοσι χρόνια σπουδής για να μάθει τη σκέψη των ηρώων του. Από πού να αντλεί, άραγε, τα πρότυπα της ζωής του; … ο άνθρωπος φέρεται όπως θα φερόταν ο αγαπημένος του λογοτεχνικός ήρωας, ντύνεται όπως ο αγαπημένος του σταρ, μιμείται τα χρώματα των πινάκων του αγαπημένου του ζωγράφου και τον τρόπο που κοιτάζει ο πρωταγωνιστής της αγαπημένης του ταινίας.
Ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι ‘αυτός’. Απλώς αποτελεί ένα πεδίο συγκέντρωσης κοινωνικής έντασης όπου ολιστικές έννοιες όπως ‘παιδεία’, ‘έθνος’, ‘τέχνη’, λειτουργούν ως καταπιεστικοί μηχανισμοί που τον συνθλίβουν. Η λογική δεν δημιουργεί, η διάνοια δεν αντιλαμβάνεται. Μόνο συγκρίνουν και καταχωρούν.
‘το αναρίθμητο χαμόγελο των κυμάτων’ είναι παραλογισμός. Κι αυτός, ακριβώς, ο παραλογισμός κάνει τον Αισχύλο ποιητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου