Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Πλημμυρισμένοι από τη γαλήνη της μουσικής αναζητήσαμε κυματιστές στροφές του δρόμου για να ταιριάξει με τη ζάλη της μουσικής μέθης. Τσιλιβής και Ακρωτήρι αγκάλιασαν το ρομαντισμό μας και μας πρόσφεραν στη ζωή της πολύβουης πόλης. Ο Γιάννης Πάριος τραγουδά στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου και η πόλη σείεται από τα ντεσιμπέλ. Καλλιτέχνης που μιλά στις καρδιές των ερωτευμένων, αυτών που βρίσκουν ανταπόκριση και των άλλων που ματαιοδοξούν ή προδίδονται Ένα θερμό μήνυμα-πρόσκληση στο κινητό τηλέφωνο έκαμψε τις αντιστάσεις και μας οδήγησε στις κερκίδες. Πατέρας και γιος Πάριος αγκαλιάζουν φωνές και σώματα στο πάλκο. Πρέπει και ο γιος να γίνει τραγουδιστής, να υπάρξει συνέχεια, είναι στρωμένη δουλειά το όνομα. Η σκυτάλη παραδίδεται σιγά-σιγά, ο πατέρας αντέχει και το δείχνει. Το κόσμος ενθουσιάζεται, τον πλήρωσε και σαράντα ευρώ! Εκείνος φορά τα λευκά του, πιάνει τις ψιλές νότες της πολυμελούς ορχήστρας. Ανάμεσα στα τραγούδια όμως δείχνει την έπαρσή του. Παραμιλά, αυτοεπαινείται, «καβαλάει το καλάμι του πετυχημένου», αποδοκιμάζει όσους τυχόν κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν ή δεν άντεξαν την ένταση και αποφασίζουν να φύγουν πριν το τέλος. Επιζητά τον έπαινο στην παρουσία των αρχών, δεν του αρκεί ο κ. Κάνδηλας, αυτός δεν μετρά, τον έχει ανάγκη, μπορεί να του δώσει κανένα τραγουδάκι. Οι αρχές πρέπει να είναι παρούσες αρέσει δεν αρέσει το είδος των τραγουδιών… Όλοι χαλί στα πόδια του πετυχημένου με τους χρυσούς και πλατινένιους ερωτικούς δίσκους. Οι καλλιτέχνες υπηρετούν την τέχνη και διδάσκουν ήθος…. Μήπως γι' αυτό μιλούσε για σατέν σώβρακα ο Χάρυ Κλην σε κάποια επιθεώρηση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου