Από τα τρομπόνια στα σατέν σώβρακα

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Γλύκαναν οι αισθήσεις μας την Τρίτη το βράδυ στο μικρό θεατράκι της Δερματούσας. Σαν ευωδία από θυμαρίσιο μέλι, από τ΄ άνθη που πρόλαβαν οι μέλισσες εκεί στο χαμένο παράδεισο του Αγαλά πριν τα προλάβει η αφάνεια, έτσι κατέλαβε το είναι μας και την ψυχή μας με το μαγικό του χάδι γλυκύτατος ήχος τρομπονιών. Πήγαμε από περιέργεια, για να ακούσουμε κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο και εκπλαγήκαμε από τη δεξιοτεχνία την ευαισθησία των Trombastic. Οι μουσικοί αυτοί εμφανίστηκαν στη Βαρσοβία από το 1987 και ειδικεύονται στην ερμηνεία της μουσικής από την Αναγέννηση και το Μπαρόκ με τρομπόνια Έπαιξαν με τρομπόνια άλτο, τενόρο, μπάσο, και κοντραμπάσο, όλα απομιμήσεις οργάνων εποχής. Ντυμένοι και οι μουσικοί με ρούχα εποχής μάς ταξίδεψαν σε τόπους και χρόνους μακρινούς σε αυγουστιάτικο φόντο. Τζιτζίκια σκαρφαλωμένα στα πεύκα συνόδευαν με το δικό τους κουιντέτο και ο Γκιώνης πρόσεχε να μη φαλτσάρει στα ρεφρέν. Συνταξιδιώτες μας οι αρχές του δήμου Αρκαδίων που χαίρονται το όμορφο δημιούργημά τους, το Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Δερματούσας που παρέμενε ημιτελές από το 1996.
Πλημμυρισμένοι από τη γαλήνη της μουσικής αναζητήσαμε κυματιστές στροφές του δρόμου για να ταιριάξει με τη ζάλη της μουσικής μέθης. Τσιλιβής και Ακρωτήρι αγκάλιασαν το ρομαντισμό μας και μας πρόσφεραν στη ζωή της πολύβουης πόλης. Ο Γιάννης Πάριος τραγουδά στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζακύνθου και η πόλη σείεται από τα ντεσιμπέλ. Καλλιτέχνης που μιλά στις καρδιές των ερωτευμένων, αυτών που βρίσκουν ανταπόκριση και των άλλων που ματαιοδοξούν ή προδίδονται Ένα θερμό μήνυμα-πρόσκληση στο κινητό τηλέφωνο έκαμψε τις αντιστάσεις και μας οδήγησε στις κερκίδες. Πατέρας και γιος Πάριος αγκαλιάζουν φωνές και σώματα στο πάλκο. Πρέπει και ο γιος να γίνει τραγουδιστής, να υπάρξει συνέχεια, είναι στρωμένη δουλειά το όνομα. Η σκυτάλη παραδίδεται σιγά-σιγά, ο πατέρας αντέχει και το δείχνει. Το κόσμος ενθουσιάζεται, τον πλήρωσε και σαράντα ευρώ! Εκείνος φορά τα λευκά του, πιάνει τις ψιλές νότες της πολυμελούς ορχήστρας. Ανάμεσα στα τραγούδια όμως δείχνει την έπαρσή του. Παραμιλά, αυτοεπαινείται, «καβαλάει το καλάμι του πετυχημένου», αποδοκιμάζει όσους τυχόν κουράστηκαν ή απογοητεύτηκαν ή δεν άντεξαν την ένταση και αποφασίζουν να φύγουν πριν το τέλος. Επιζητά τον έπαινο στην παρουσία των αρχών, δεν του αρκεί ο κ. Κάνδηλας, αυτός δεν μετρά, τον έχει ανάγκη, μπορεί να του δώσει κανένα τραγουδάκι. Οι αρχές πρέπει να είναι παρούσες αρέσει δεν αρέσει το είδος των τραγουδιών… Όλοι χαλί στα πόδια του πετυχημένου με τους χρυσούς και πλατινένιους ερωτικούς δίσκους. Οι καλλιτέχνες υπηρετούν την τέχνη και διδάσκουν ήθος…. Μήπως γι' αυτό μιλούσε για σατέν σώβρακα ο Χάρυ Κλην σε κάποια επιθεώρηση;