Εδώ σίγα˙ κοιμώνται
των αγίων τα λείψανα
Ανδρέας Κάλβος
(Εις θάνατον, γ΄)
Ι
Τόσο λίγος λοιπόν
της ανάτασης τόπος –
και λιτές ατελείωτες
στης Λύπης τη ράχη.
Έτσι χαρά-
ζει ωραία για λύρας γραφές
του σεισμόσβηστου Χθες η επέτειος
με ανείδωτου φίλου ειδή
και Ήσκιων ηδύφωτων σάρκωση -
όλο αίμα ψυχής
γι’ άλλης Ποίησης πλάση.
ΙΙ
Μέρα συνάντησης
κι αυτή ηδονική
- της φαντασίας και του λόγου μας δώρημα –
δεν θα γραφτεί ποτέ στην Ιστορία του
(στο περιθώριό της)
ούτε στου βίου του τις έκτακτες σελίδες -
ή σε πληγής και χαρμονής Ημερολόγιο.
ΙΙΙ
Σαν εραστής πιστός
εγκάτοικος στων Ιδεών την πόλη
με αύρα φλόγας και με στάχτης φορεσιά
έφτασ’ εδώ γυρί-
ζοντας στης Μνήμης τα καντούνια
και στις στοές της αγοράς
- σε φως χαρούμενο της Ήβης -
μόνος
(και έτοιμος)
για των Ενόχων τον καιρό
προσκυνητής πρώτου κριτή
στη γειτονιά των ευκαλύπτων
και συνωδός ανάκουστος
στου Μαυσωλείου τη σιγή.
ΙV
Aθώρητος
(απ’ του Κενού τα σώματα)
στην είσοδο του ιερού
στέκει και μελετά
του Πνεύματος την όψη
κι ο νους του κάπως λησμονεί
τα καπηλειά της έκλυσης
ή της πικρής αναμονής -
τα μαγαζιά της θαλπωρής
(με πόθου άχνα στους καθρέφτες)
και τα δωμάτια της ερημιάς
με τα παράθυρα κλειστά
και της Αγάπης τα κεριά όλα λειωμένα.
V
Βαθιά ριγώντας κοινωνεί
τ’ ασώματα με την Αφή τους -
με φλέβες στήθους και ανάσας σωθικά
- μ’ Ελευθερίας σήματα
ή με μιλήματα της Τόλμης -
με βλέμματα μεθυστικά
(το μαύρο ιριδίζοντας)
και με σπορές εαρινές -
για ρίζες κρίνου κ’ έρωτα καλού
στης αντοχής τα χάσματα
ή στα χαλάσματα της ενδοχώρας.
VI
Ώρα μεσάνυχτα μετά
- σαν του ονείρου ο χορός τη Γνώση ανακαλεί
με του Θανάτου τις ωδές
ή με κινήματα του νόστου
(και με σφυγμούς που νιώθονται
σαν τη δική του στάση) -
σ’ άχτιστους κόσμους και σταθμούς
(περ’ από τείχη) ταξιδεύει -
πάντα (σαν τότε) ιαμβίζοντας
του Χρέους την τιμή
και της πορείας τη στιγμή
για το μεγάλο Ναι ή το γενναίο Όχι.
[Από την ποιητική συλλογή "Οι κήποι της απόδρασης" εκδ. Γαβριηλίδης 2007, σ. 37-40]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου