Φουσκωμένα γιορτινά μπαλόνια

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Καμαρωτά-καμαρωτά στεκόντουσαν τα μπαλόνια, χαρούμενα μες την πολυχρωμία τους, δεμένα ακόμα από τον ισχνό ομφάλιο λώρο που σε λίγο θα κοβόταν για να παραδοθούν ελεύθερα περήφανα στο φύσημα τ' αγέρα. Δεν έμοιαζαν μ' εκείνα που γίνονται δρομοδείκτες δεμένα στους κορμούς των δένδρων κατά μήκος του δρόμου, στις πέτρινες μάντρες και στις μπασίες των σπιτιών και στολίζουν τις γιορτές των γενεθλίων. Στα γενέθλια δεσπόζει το θαλασσί, το ροζ και τ' άσπρο ανάλογα με το φύλο το σερνικό, το θηλυκό και τ' άλλο…
Αυτά τα μπαλόνια μου θύμιζαν εκείνα που μου δώριζε η καλή μου νουνά, η Αντωνία, όταν παραμονές γιορτών πήγαινα στο μαγαζί της, που η μια του γωνιά ήταν γεμάτη με παιχνίδια. Είχαν χρώμα ζωηρό απ' όλα τα είδη και τα σχήματα. Και πάντα ήθελα να τα φουσκώνω μόνος μου αλλά δεν τα κατάφερνα, μ' άρεσε να τ' αφήνω ελεύθερα κι εκείνα μου έκαναν παιχνίδια αεριωθούμενα όπως έτρεχαν στην τρελή, θορυβώδη τους πορεία.
Μου θύμιζαν ακόμα κι εκείνα που κρεμάγαμε στο κλαδί από το κυπαρίσσι που έφερνε ο πατέρας μου την παραμονή των Χριστουγέννων και το τοποθετούσαμε στη μεγάλη σερβάντα στο σαλόνι του σπιτιού μας. Ποτέ δεν έκοβε ολόκληρο κυπαρίσσι ο πατέρας μου για χριστουγεννιάτικο δένδρο, τ' άφηνε να μεγαλώσει για να φτιάξει τη στέγη του σπιτιού μας. Για στολίδια βάζαμε πολύχρωμα μπαλόνια και ξασμένα μπαμπάκια πάνω στα κλαδιά για να φαντάζει χιονισμένο. Και τι χαρά όταν τα σπάγαμε τα μπαλόνια, τι φωνές μαζί με το φόβο από το μεγάλο κρότο!

Το προαύλιο του σχολείου μας (του 2ου Γενικού Λυκείου Ζακύνθου) είχε φορέσει τα καλά του εδώ και καιρό. Βάφτηκε, καθαρίστηκε, φωτίστηκε, ως και μια τοματιά έξω από την καντίνα με σπόρο από την περσινή γιορτή είχε προλάβει να κοκκινίσει τους καρπούς της. Οι καρέκλες τοποθετημένες σε ευθείες σειρές στις δυο πλευρές, και ακριβώς απέναντι από τη μεριά των μαθητών δεξιά κι αριστερά από το βήμα τα φουσκωμένα γιορτινά μπαλόνια σε ομαδική διάταξη. Κάθε ομάδα αντιστοιχούσε σε κάθε τμήμα της Γ΄ τάξης του Λυκείου που τώρα αποφοιτούσε. Κάθε μπαλόνι κι ένας απόφοιτος με το δικό του χρώμα, με το δικό του γέμισμα. Δεν είχαν όλα τα μπαλόνια το ίδιο γέμισμα παρόλο που το προσπαθήσαμε. Κανένας δεν μπορεί να είναι ίδιος με τον άλλο, μόνο να μοιάζει μπορεί, σαν τις ομοιότητες των απολυτηρίων των μαθητών που έχουν όμως διαφορετικές βαθμολογίες.
Διαφορετικές καταβολές, διαφορετικά ενδιαφέροντα, διαφορετικά όνειρα, διαφορετικές προσπάθειες, διαφορετικές βαθμολογίες, διαφορετικά χρώματα… Τα γεμίσαμε με τα ευγενή αέρια των συναισθημάτων μας για να μπορούν να σηκωθούν όλο και ψηλότερα και είμαστε σίγουροι, ότι θα το κατορθώσουν εκεί στην ανοδική πορεία της ζωής που ο καθένας θα προσπαθήσει να βρει το δικό του μονοπάτι.

Υπέμειναν καρτερικά, περήφανα ακόμα λίγα λόγια από τους μεγάλους τους διευθυντές, τους δασκάλους, τους γονείς που κέρδιζαν έτσι λίγο χρόνο στο αγκάλιασμά τους. Δεν ήταν σαν τα ταπεινωμένα μπαλόνια των άλλων γιορτών, περίμεναν την ώρα του φτερουγίσματος που θα έφευγαν δίχως γυρισμό μακριά από τα μαθητικά θρανία. Η ορχήστρα καλά προετοιμασμένη και τα εκκολαπτόμενα αηδονάκια τραγουδούσαν «Τα μαθητικά τα χρόνια…». Τα ψαλίδια έκοψαν τον ομφάλιο λώρο κι εκείνα πέταξαν δακρύζοντας τη χαρά της ελευθερίας υπό τον ήχο του «It΄s a wonderful day…» και οπτική εικόνα από τις όμορφες μέρες της σχολικής εκδρομής.

Μια περίεργη μελαγχολία με κυρίεψε. Ποιο δρόμο τους δείξαμε; Μήπως τους δώσαμε μόνο τα μέσα, τα εφόδια δίχως να σηματοδοτήσουμε επαρκώς το δρόμο του καλού; Ποιο το νόημα, το περιεχόμενο της επιτυχίας; Μήπως τους στοιβάξαμε γνώσεις άχρηστες περιττές ή κι επικίνδυνες σ' ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που τους οδηγεί στην ιδιότυπη επιτυχία του να γίνει κανείς πρίγκιπας για να περιστοιχίζεται από σκλάβους εκεί που όλοι μπορούν να είναι πρίγκιπες; Έχουν άραγε την επίγνωση των ορίων; Δώσαμε σε όλους τις ίδιες ευκαιρίες; Μήπως αποφοιτούν παιδιά με αυξημένα συμπλέγματα ανωτερότητας και κατωτερότητας εκεί που θα έπρεπε να τα παραδίδουμε στην κοινωνία ισορροπημένα; Γιατί να μη νιώσει χαρά κι εκείνος που δεν αγαπά το διάβασμα και τη μελέτη ενώ είναι βέβαιο ότι είναι προικισμένος με άλλα χαρίσματα που κανείς δεν τους έδωσε σημασία;
Μανάδες, πατεράδες, γιαγιάδες, παππούδες φούσκωναν από καμάρι για την επιτυχία των παιδιών τους. Ποιες συμβουλές θα τους δώσουν; Θα τ' αφήσουν ελεύθερα ν' αποφασίσουν για τις μελλοντικές τους σπουδές ή θα τα υποχρεώσουν να πορευθούν σύμφωνα με τα όνειρα και τις παραδοσιακές-επαγγελματικές υποχρεώσεις της οικογένειας;
Τα μπαλόνια ανέβαιναν γιορτινά ένα-ένα, δυο-δυο, αλλά στην πορεία πήρε το καθένα το δικό του ρυθμό για το χορό των ανέμων. Ανεπαίσθητα έγερνα υποκλινόμενος στην οδό των ονείρων ζητώντας άφεση αμαρτιών για όσα δεν καταφέραμε ν' αλλάξουμε στο πέρασμα κι αυτής της σχολικής χρονιάς.

Μήπως θα πρέπει να φουσκώσουμε γιορτινά πολύχρωμα μπαλόνια στην αρχή της νέας χρονιάς και μαζί με τον καθιερωμένο και τυποποιημένο αγιασμό να υποδεχτούμε τους νέους μαθητές μας με περισσότερο συναίσθημα; Καιρός είναι οι οξείες κι αμβλείες γωνίες της σύγχρονης κοινωνίας να παραδοθούν στις στρογγυλεμένες σχέσεις που ακτινοβολούν τα φουσκωμένα γιορτινά μπαλόνια στην καθημερινή γιορτή της ζωής.

1-7-2009