Μπλὲ σκιὲς χάνονται στὸ ψυχρὸ σούρουπο
καὶ σταγόνες βροχῆς, κρύες καὶ βαριές, πέφτουν
πάνω μας
σὰν σὲ γυάλινους βράχους,
διάφανους καὶ σιωπηλούς…
Ὁ ἄνεμος σφυρίζει διαπερνώντας τὰ φύλλα,
ποὺ μοιάζουν μὲ σκελετοὺς νυχτερίδων
κρεμασμένους στὴ νύχτα ποὺ πέφτει πάνω μας
σὰν μολυβένιοι ψίθυροι!
Ὑπάρχει σιωπὴ καὶ νύχτα·
συναισθήματα καὶ κλάμα ἀποκοιμήθηκαν
πάνω στὰ ξερὰ φύλλα ποὺ ἀποκολλήθηκαν νωχελικὰ
ἀπ’ τὰ κλαδιὰ καὶ συσσωρεύτηκαν στὰ μάτια μου,
στὰ βλέφαρα καὶ στὶς λέξεις μου…
Εἴμαστε ἁπλὰ, ἀταίριαστα γράμματα·
γλιστρήσαμε στὸ μεγάλο λεξικὸ τῆς ἀγάπης
καὶ χαθήκαμε μέσα σ’ ἀμέτρητες ρίμες καὶ στροφὲς
τοῦ σκορπισμένου μας ἀπογεύματος.
Adriana Maria Butnariu, 22 Ἀπριλίου 2007.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 31 Ὀκτωβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου