π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΑΘΑΝΑΤΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

 ἤ, Κοιτώντας μὲ προσοχὴ δύο φωτογραφίες

Ἐξηγοῦμαι ἀμέσως. Οἱ δύο φωτογραφίες ποὺ παραθέτω, χρονολογικὰ ἀπέχουν ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη, γύρω στὰ πενήντα χρόνια -ὄχι καὶ λίγα. Ὡστόσο ἔχουν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο ποὺ τὶς ἑνώνει, ἀλλὰ καὶ χαρίζει σὲ μᾶς, τοὺς θεατές, τὴν αἰσιοδοξία, πὼς δὲ χάθηκε ἐντελῶς ἡ παλιὰ ἡ γειτονιά, ὅσο κι ἄν οἱ σύγχρονοι τοῦ βίου ρυθμοὶ τὸ ἀντίθετο μᾶς δείχνουν.

Ἡ πρώτη, λοιπόν, φωτογραφία μὲ τὶς παλιὲς Κληματιανὲς γιαγιὲς -ποὺσήμερα ἔχουν ἀναχωρήσει γιὰ τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ- εἶναι βγαλμένη στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, κάπου μεταξὺ 1974-75. Ἡ ἄλλη, μὲ τὶς Σκοπελίτισσες γυναῖκες εἶναι πρόσφατη -οὔτε τριετία δὲν παρῆλθε, νομίζω.

Ὡστόσο καὶ οἱ δύο ἀποπνέουν μιὰν ἰδιότυπη συγκίνηση καὶ ὀμορφιά, καθὼς τὶς στολίζει ἡ ἁπλότητα, ὁ αὐθορμητισμὸς καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ ἐπικοινωνία. Γιατὶ οἱ συναντήσεις αὐτὲς, τόσο στὶς ροῦγες ὅσο καὶ στὶς γειτονιές, ἔχουν ἕναν ὑπέροχο ψυχοθεραπευτικὸ χαρακτήρα, ποὺ ἀποσπᾶ τὰ πρόσωπα ἀπὸ τὴ μονοτονία καὶ τὴν στυγνὴ καθημερινότητα. Ἴσως κάποιες στιγμὲς στὴ διάρκεια τῶν συναντήσεων αὐτῶν, στὸν διάλογο ποὺ ἀναπτύσσεται δηλαδή, νὰ ὑπαρχουν καὶ τυχὸν διαφωνίες, τὶς ὁποῖες ὅμως τὶς ἀποδιώχνει, ὅπως τὰ ἐνοχλητικὰ τὰ ἔντομα, ἡ καλὴ θέληση, ἡ ἀνάπτυξη τῆς φιλίας καὶ ἡ περίπτωση πού συνθέτουν τὶς ἀπόψεις τους, μὲ γόνιμο διάλογο -ἔστω καὶ γιὰ μικρὰ, πενιχρὰ ζητήματα-, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ διαλύεται ἡ παρέα, ἀλλὰ καὶ νὰ διατηρεῖται ἡ συνοχή της.

Μακάριοι, λοιπὸν, ὅσοι συνεχίζουν αὐτὲς τὶς ὄμορφες καὶ στολισμένες μὲ ἀρχοντιὰ συναντήσεις, ποὺ τιμοῦν τοὺς ἴδιους, ἀλλὰ καὶ ἀγαλλιῶνται οἱ ψυχὲς ἐκείνων, ποὺ κάποτε κάθονταν στὴ θέση τους…

π. κ. ν. κ.