Μέσα στὸ πολύχρωμο, ἀνοιξιάτικο δειλινὸ ποὺ πλούμιζε τὴ Βαγιανὴ τὴ Γιορτή, ἄρχισε τὸν ἄχραντο τόν βηματισμό Του «ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος» ὁ Νυμφίος. Βάδιζε σιωπηλά, μοναχικά, βασταζόμενος ἀπὸ ἱερατικὰ κι ἀνάξια χέρια, μέσα στὸν ἄδειο τὸ ναὸ ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ τὴ φρεσκοκομμένη βάγια κι ἀπὸ τὶς ποικίλες τὶς ἀνοιξιάτικες μοσχοβολιές, ποὺ τὶς συνόδευε καὶ τὸ μοσχοθυμίαμα.
Ὁ ναὸς ἔσταζε συγκίνηση καὶ εὐλογία. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται...», λοιπόν... Γιὰ ποῦ πορεύεται ἄραγε ἀπόψε, ποῦ κατευθύνει τὰ ἱερά Του βήματα; «Ἰδοὺ ἔστηκα, μᾶς λέει, ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω» ( Ἀποκ. 3,20) , μᾶς θυμίζει, μόνο ποὺ γύρω τὰ στασίδια φορᾶνε τὸ χιτῶνα τῆς ἀπουσίας καὶ μόνο ἴσκιοι διαγράφονται μέσα στὴ δειλινὴ καὶ μοναξιασμένη ἐκκλησία, ποὺ χωνεύει καὶ τὰ στερνὰ τὰ χρώματα τοῦ ἀνοιξιάτικου τοῦ δειλινοῦ. «Ἰδοὺ ὁ Νύμφίος ἔρχεται...». Ναί, πιστὸς στὴν ἐτήσια συνάντησή Του μὲ τὸν Κόσμο ἔρχεται... Ἔρχεται, σέρνοντας μαζί Του καὶ τὴ Νύχτα. Μιὰν ἄλλη Νύχτα ὅμως, ποὺ τὴν καρτεροῦμε ὅλοι. Ὅλοι ὅσους «μᾶς χτυπάει μιὰ φριχτὴ ὀδύνη, ποὺ ὑποφώσκει τὴν κάθαρσι»( Μητροπολίτης Πέργης, Εὐάγγελος). Μιὰ Νύχτα, ποὺ τὴν προσδοκᾶμε ὅλοι μας ἀπὸ ἀπόψε. Καὶ τὴν περιμένουμε... Στὸ κατώφλι τῆς προσωπικῆς μας ἀσκητικῆς καλύβης τὴν ἀναμένουμε, νὰ φανεῖ. Κι ἀλήθεια, τί ἄλλο προσδοκᾶμε ἀπὸ τὴν ἱερὰ καὶ πανέορτο Νύκτα τῆς ἐγερσεώς Του, τὴ φωταυγή, ἀλλὰ καὶ προάγγελο καὶ τῆς δικιᾶς μας ἐγέρσεως.
«Συμπορευθῶμεν», λοιπόν «αὐτῷ καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ: Συνανυψῶ ἡμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἰερουσαλὴμ».
«Ἀλλ’ ὦ Νυμφίε Χριστέ, ... τῇ ἐκλεκτῇ σύνταξον ποίμνῃ, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ἀμήν!
π. κ. ν. κ Κυριακὴ τῶν Βαΐων, Μετὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου