ως ανάπλαση της ανάμνησης
μιας τελετής
του τάκη κεφαλληνού
Μνημονεύοντας εγώ Λόρκα:
… ανηφορίζω την κόψη του χιονιού!
Όμως και εσύ οδοιπορώντας,
στη βαθιά γενέθλια γη:
ιδεοληψίες ξορκίζεις
ρόλους αναθήματα
παγιδευτές ονείρων.
Άραγε,
θα πηγαίναμε στην άλλη άκρη του κόσμου, αν ήταν να δούμε
από κοντά μια όμορφη πράσινη πέτρα;
Καλή τύχη Κατερίνα, όταν ζητάς
τη νομοτέλεια μιας ακριβής ζωής.
Αυτής που οφείλει να της χρωστάει χάριτες
η ευτυχία!
Σεπτέμβρης του 2019
[Εικαστικό σχόλιο: Μαρκ Σαγκάλ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου