Μνήμη ἱερὴ Παναγιώτου καὶ Εὐανθίας Παλαιολόγου
Ναί, συγυρίζει ὁ Χρόνος τὰ βιώματά μας καὶ πειραρχημένα τὰ ἀρχειοθετεῖ. Τοὺς παρέχει, δηλαδή, τὸ μέγιστο προνόμιο τῆς ἀ-ληθείας, τῆς δυνατότητας νὰ τὰ ἀνασύρεις, ὅποτε μπορεῖς καὶ νὰ τὰ ξαναζεῖς - σὲ ἄλλη, φυσικά, διάσταση Χρόνου καὶ Τόπου, ὡστόσο τόσο νοσταλγικά, ὑπέροχα καὶ μὲ τὸ συμβολισμό τους σφραγίδα ἀνεξίτηλη στὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου σου.
Κάποιες εἰκόνες, λοιπόν, σκέφτηκα νὰ φανερώσω -μέρα ποὺ εἶναι, τοῦ πανίερου Δεκαπενταύγουστου, μὲ τῆς Παναγιᾶς μας τὴν τόσο συγκινητικὴ θεία Κοίμηση ποὺ ἑορτάζουμε- καὶ νὰ παραδώσω στὶς γενιὲς ποὺ ἔρχονται: τεκμήριο ἀδιάψευστο τῆς λειτουργίας μιᾶς μικρῆς Κοινότητας ἀνθρώπων, ποὺ πάσχιζαν γιὰ ν᾿ ἀναθρέψουν Πολιτισμό, Ἀνθρωπιὰ καὶ Κάλλος.
Ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ Χρόνου ἔρχονται εἰκόνες φορτισμένες μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁπλότητας. Εἰκόνες φορτωμένες βιώματα ἀθάνατα καὶ ἀρυτίδωτα. Ὅπως τὸ νὰ ξεκινᾶς πρωΐ, μὲ τῆς μέρας τοὺς πρώτους της βηματισμούς, ἀνήμερα τῆς Παναγιᾶς γιὰ τὸ ἀντικρυνὸ τὸ χωριὸ ποὺ πανηγυρίζει, καβάλα στὸ μουλάρι. Στὸ σαμάρι ἔχει στρωθεῖ τὸ παλιὸ ὑφαντὸ κιλίμι, κι ὕστερα ν᾿ ἀκούγεται ὁ ἦχος ὁ μονότονος, μὰ τόσο εὐγενικός, τῆς περπατησιᾶς τοῦ πεταλωμένου ζώου πάνω στὰ καλντερίμια τοῦ χωριοῦ... Καὶ τὸ φρέσκο μελτέμι ν᾿ ἀνεμίζει τὶς κορδέλες καὶ τὴ μαντήλα τῆς νοικοκυρᾶς ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν ἑορτάζοντα σύζυγό της στὸν δρόμο γιὰ τὸ πανηγύρι.
Πρωϊνὸ τῆς Παναγιᾶς, μὲ τὴ φρεσκοπλυμένη ρούγα νὰ ἀνασαίνει βρεγμένο χῶμα κι ἀπέναντι, στὸ πέλαγο ποὺ ρυτιδώνει ἀπὸ τὸ μελτέμι, νὰ κυματίζουν λευκὰ γιασεμιά, ποὺ σαλεύουν μέσα στὸ γλαυκὸ τῆς θάλασσας καὶ νὰ συντονίζονται μὲ τοὺς τρυφεροὺς τοὺς ἤχους τῆς πανηγυρικῆς καμπάνας. Κι ὕστερα, στὴν ἴδια τὴν αὐλή, ἀπολείτουργα, τὸ κέρασμα, μὲ γλυκὸ βύσσινο καὶ κρύο νερό, τῆς πηγῆς νερό, ποὺ ἀφήνει στὸ στόμα μιὰ γεύση περίεργη, ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ χῶμα ποὺ προέρχεται.
Μεσημέρι, καὶ τὸ χωριὸ μοσχοβολᾶ ἀπὸ τὸ ἑόρτιο γεῦμα, ποὺ τὸ ἀρωματίζει περισσότερο κι ἡ εὐωδιὰ τοῦ βασιλικοῦ ποὺ λικνίζεται στὴν ἀσβεστωμένη τὴν πεζούλα ἤ τῆς ἁρμύρας ποὺ τὴν ἀνεβάζει τὸ πέλαγο-δῶρο δροσιᾶς καὶ πάντιμου ἀρώματος καὶ τόσο ἀκριβοῦ...
Κάπου μακρυά, σὲ χώρους ἱεροὺς τῆς ψυχῆς κρύβονται κι ἄλλες μνῆμες, ποὺ τὶς ἀναζητᾶς, μέρα ποὺ εἶναι σήμερα. Γιατὶ σὲ φερνουν σιμὰ σὲ πρόσωπα καὶ γεγονότα ἀγαπημένα, τρισόλβια, φωτεινά. Κι ἴσως αὐτὰ νὰ εἶναι, ἴσαμε σήμερα, τὸ ἀνάχωμα ἐκεῖνο ποὺ σὲ προφυλάσσει ἀπὸ πολλὰ καὶ δύσκολα, τὰ ὁποῖα στὶς μέρες μας ὁλοένα κι αὐξάνονται. Κι αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἄν λέει πολλά...
π. κ. ν. κ. Δεκαπενταύγουστος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου