Καίγεται
το ωραίο νησί, η ποιητομάνα Ζάκυνθος !
Και εμείς -συνηθισμένοι σε τέτοιο θέαμα-
κοιτάμε, όπως πάντα, στους δέκτες μας
απαθείς… Ο εμπρηστής Αύγουστος την
είχε μεταξύ των πρώτων μέσα στη λίστα
του αυτό το καλοκαίρι. Τρεις νύχτες τώρα
και ο ουρανός της φωτεινός σαν το
ηλιοβασίλεμα. Θυσία κι αυτός ο τόπος,
όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, στον βωμό
του Μαμμωνά, που εξουσιάζει τα πάντα
σήμερα.
Μαθητής
στο σχολείο διάβαζα και μάθαινα, με
υπερηφάνεια, στο Οδοιπορικό του
Σατωβριάνδου για την αγάπη και τον
θαυμασμό που έτρεφε αυτός ο συγγραφέας
για το ωραίο αυτό νησί του Ιονίου
πελάγους. «Προσυπογράφω αυτά τα
ονόματα» λέει,
μεταξύ άλλων «Χρυσή Νήσος, Λουλούδι
της Ανατολής. Αυτό το όνομα του λουλουδιού
μού θυμίζει ότι ο υάκινθος προερχόταν
απ’ αυτό το νησί της Ζακύνθου, και ότι
αυτό το νησί πήρε το όνομά του απ΄αυτό
το φυτό που φύτρωνε εκεί». (Je
souscris ὰ
ses noms d’ Isola d’ Oro, de Fior di Levante. Ce nom de fleur me
rappelle que l’ hycinthe était
originaire di l’ ile de Zante, et que cette ile reçu
son nom de la plante qu’ elle avait portée).
Αναρωτιέμαι
τώρα τι θα έλεγα, αν είχα μπροστά μου
τον ποιητή των Ωδών, που έζησε και
πέθανε μακριά από το αγαπημένο του νησί
και που είχε την πρωτάκουστη τη γνώμη
ότι είναι
…………..γλυκύς
ο θάνατος
μόνον
όταν κοιμώμεθα
εις
την πατρίδα.
Τι
θα έλεγα, επαναλαμβάνω, σ’ αυτόν τον
μεγάλο Ζακυνθινό τώρα, που τραγούδησε
τις φυσικές ομορφιές της πατρίδας του,
με αγάπη και ασυνήθιστη λυρική διάθεση,
στην πρώτη ωδή της Λύρας :
Της
Ζακύνθου τα δάση,
και
τα βουνά σκιώδη,
ήκουον
ποτέ σημαίνοντα
τα
θεία της Αρτέμιδος
αργυρά
τόξα.
Και
σήμερον τα δένδρα
και
τας πηγάς σεβάζονται
δροσεράς
οι ποιμένες∙
αυτού
πλανώνται ακόμα
οι
Νηρηίδες.
Σήμερα,
μεγάλε βάρδε, οι συμπατριώτες σου τίποτα
απ’ αυτά που λες δεν «σεβάζονται». Και
το λέω αυτό γιατί, όπως πολύ σωστά λέει
ο Αλμπέρ Καμύ, όταν η πατρίδα είναι σε
κίνδυνο, όλοι, καλοί και κακοί, είναι
συνυπεύθυνοι. Πάντως είναι μεγάλο
ευτύχημα ότι δεν είσαι τώρα παρών να
δεις τη «φιλτάτη πατρίδα» σου πώς την
καταντήσαμε… Ακόμη και ο Τούρκος, όπως
λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ, να πέρναγε απ’ το
νησί σου, τέτοια μαυρίλα δεν θα το
σκέπαζε… Κι όμως εσύ --- παρά τους
δύσκολους εκείνους καιρούς --- μακάριζες
την ωραία σου πατρίδα και έλεγες :
Είσαι
ευτυχής και πλέον
σε
λέγω ευτυχεστέραν,
ότι
συ δεν εγνώρισας
ποτέ
την σκληράν μάστιγα
εχθρών,
τυράννων.
Δυστυχώς,
και σήμερα ακόμη, με τη δική μας ευλογία
βέβαια, και τύραννος εξ Ευρώπης υπάρχει
και αλωνίζει στη χώρα μας, και εμπρηστής
για τα δάση μας, «ο πάντοτε αφανής
δικός μας Ιούδας», όπως λέει πολύ
εύστοχα ο νομπελίστας συνάδελφός σου.
Δεν
θα σου πω άλλα δυσάρεστα. Θα σταματήσω
εδώ, γιατί σε βλέπω έτοιμο να εκραγείς
και να ξεστομίσεις τον λεκτικό κεραυνό
σου…
Καλύτερα,
καλύτερα
διασκορπισμένοι
οι Έλληνες
να
τρέχωσι τον κόσμον,
με
εξαπλωμένην την χείρα
ψωμοζητούντες∙
Παρά
προστάτας ’νάχωμεν.
Ωστόσο,
έχω τη γνώμη πως είναι τόσο μεγάλη η
αγάπη σου για το νησί σου, ώστε ακόμη
και έτσι, ένα κομμάτι κάρβουνο μες στο
Ιόνιο πέλαγος, τα χείλη σου και η καρδιά
σου τα ίδια λόγια θα λέγανε :
ωραία
και μόνη η Ζάκυνθος
με
κυριεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου