π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΑΤΕΧΝΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ ΤΟΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα, ἑόρτιος, υἱϊκὸς χαιρετισμός

Πλήθη σήμερα πιστῶν θὰ προσέλθουν στοὺς ναοὺς νὰ τιμήσουν τὸ νέο Ἅγιο. Τὸν ὅσιο Πορφύριο. Κι ὅλοι αὐτοὶ θὰ δεηθοῦν, θὰ ἱκετεύσουν, θὰ συγκινηθοῦν, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν θὰ συμμετάσχουν στὴν Τράπεζα ποὺ στρώνει κι αὐτὴ τὴν Ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία. Τράπεζα πνευματικὴ καὶ ὑλική, ὅπως ἐκείνη τοῦ Δείπνου Του τοῦ Μυστικοῦ, ἀλλὰ καὶ προεχόντως ἑορταστικὴ γιὰ νὰ τιμήσει ἕνα ἀκόμα παιδί Της. Ὅπως ὑποτυπωδῶς κάνουμε κι ἐμεῖς: τράπεζα στρώνουμε στὴ χαρὰ καὶ στὴ γιορτὴ κάποιου δικοῦ μας. Τὴ στρώνουμε κι εὐφραινόμεθα. Καὶ τὸ κυριώτερο, εἴμαστε ὅλοι οἱ μετέχοντες σ᾿ αὐτὴν συμφιλιωμένοι.

Μιὰ τέτοια, λοιπόν, Τράπεζα παρατίθεται σήμερα πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου Πορφυρίου. Καὶ στρώνεται γιὰ χάρη Του πρώτη φορά, καθὼς ἔχουμε τὴν ἐπέτειό Του. Τὴν περιχώρησή Του δηλαδή, μετὰ τὴν ἀπὸ τὰ γήινα ἀναχώρηση, στῶν Ἁγίων τὸν Χορό. Τὸν Χορὸ δηλαδή, ποὺ εὗρε καὶ τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ τὴν θύραν Παραδείσου. Διὰ τῆς μετανοίας φυσικά, χωρὶς ἄλλο μέσον ἤ προσπάθεια. Καὶ προσπάθεια σημαίνει, ὅτι ἀναζητῶ στὶς διαπροσωπικές μου σχέσεις δεκανίκια «πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» (πρβλ. Μτθ. 23, 5).

Τὸ βασικὸ ὅμως ἐρώτημα ποὺ ἀναδύεται αὐτὲς τὶς στιγμές, εἶναι τὸ ἑξῆς: Πόσοι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς, ποὺ συνάζονται στὶς εὐχαριστιακὲς αὐτὲς συνάξεις συνειδητοποιοῦν μιὰ πραγματικότητα: ὅτι δηλαδή, ὁ νέος ὅσιος εἶναι κι αὐτὸς ἕνας, ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι, ἕνας, μὲ λίγα λόγια, ἀπὸ τοὺς συναθρώπους μας. Ἕνας δικός μας παναπεῖ ἄνθρωπος ποὺ ἴσως κάπου τὸν συναντήσαμε, τὸν συναναστραφήκαμε κι ἀκόμα περισσότερο τὸν ἀκούσαμε, τὸν εἴδαμε νὰ μᾶς συνομιλεῖ, νὰ πίνει καφέ μαζί μας καὶ νὰ ἔχει πάνω του ὅλες τὶς ἀνθρώπινες ίδιότητες ὅπως κι ἐμεῖς. Ποὺ σημαίνει ὅτι ἦταν ἅνθρωπος ὅπως ἐμεῖς. Μόνο ποὺ ἐκεῖνος ὑπερέβη τὸ σκάμμα καὶ ἔκαμε πραγματικότητα τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἅγιοι γίνεσθε» (Α΄ Πέτρ. 1, 16).

Τὸ μήνυμα λοιπόν, ποὺ μᾶς παραδίδει ὁ ὅσιος, τῶν ἡμερῶν μας βλάστημα καὶ ὑπόδειγμα, εἶναι ἕνα: Ἡ ἀποταγὴ τῆς ἀγριότητος ἀπὸ τὶς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ οἰκειοποίηση τῆς ἁγιότητος ὡς κανόνα βίου καὶ διακονίας. Γιατὶ ἄν αὐξηθοῦν οἱ ἅγιοι τότε μονάχα ἀπωθεῖται τὸ κάθε ἄτοπο, τὸ δυσχερὲς καὶ ἀπάνθρωπο. Τότε δηλαδή τὰ κρατητήρια μεταβάλλονται σὲ θεραπευτήρια καὶ κοινότητες τῶν ἀνθρώπων σὲ συνάξεις «πιστευσάντων (τῶν ὁποίων) ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (Πρξ. 4, 32). Δίχως αἱματηρὲς συγκρούσεις δηλαδή, ἀλλὰ καὶ συμπεριφορὲς ἀνοίκειες, ποὺ διαμελίζουν τὶς ἀνθρώπινες ὁμαδες καὶ τὶς μεταβάλλουν σὲ θύλακες ἀντιπαλότητας καὶ μίσους.

Ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ὅσιος μεριμνᾶ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἀκόμα περισσότερο, ὥστε ν᾿ αὐξηθοῦν οἱ ἅγιοι. Ἤ μᾶλλον νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας, ὅτι γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ παροικοῦμε, ὡς ἄλλοι περιηγητὲς στὴν παροῦσα ζωή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὲ τούτη τὴν πρώτη πανήγυρί Του, δεόμεθα: «δός ἡμῖν [Ὅσιε] τῆς σῆς Χάριτος τό νέκταρ, ἵνα ζωώσῃ τάς ταπεινάς ψυχάς μας καί ὅπως τῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν καί τά λύπης δάκρυα χαρμολύπης ἡμῖν γένωνται».

Σκόπελος 2-12-2015