π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ ΟΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ

(Λιτὸ δοκίμιο ψυχωφελείας)

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κύριον Μελίτωνα, μὲ ὅλο μου τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη

Τώρα τὸ θέρος, μιὰ εὐλογημένη καταφυγὴ τὰ βαθειὰ πρωϊνὰ ἤ τὰ ζεστὰ ἀπογεύματα, εἶναι κι ὁ κῆπος. Τὸ μικρὸ μποστάνι δηλαδὴ ποὺ ἑτοιμάζει ὁ κάθε φιλότιμος καὶ δεμένος μὲ τὴ γῆ καλλιεργητής: Ἐρασιτέχνης ἤ καὶ ἐπαγγελματίας, καὶ ἀνάφερα τὴ λέξη εὐλογημένη, γιατὶ ὄντως ἡ κηπουρικὴ εἶναι ἕνα μέγιστο μάθημα καὶ παράλληλα μιὰ ἰδιότυπη προσπάθεια τοῦ καθενός μας γιὰ ψυχαγωγία, γιὰ ἀναψυχή. Διότι ἡ σιωπηλὴ ἐργασία ποὺ γίνεται κατὰ τὴν καλλιεργεια τοῦ κήπου, εἶναι τὸ δίχως ἄλλο μιὰ εὐεργετικὴ προσπάθεια γιὰ παρατήρηση τοῦ μέσα μας κόσμου, ἀφοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία στὸν ἐργαζόμενο νὰ σκέφτεται καὶ συνάμα νὰ σπουδάζει τὸ γεγονὸς τῆς δημιουργίας. Μιᾶς δημιουργίας ποὺ κρύβει μέσα της ἀγωνία, κόπο, μεράκι καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἀγάπη γιὰ τὸ ἀντικείμενο. Γιατὶ ἄν δὲν ἀγαπήσεις τὸν κῆπο, ἄν δὲ λατρέψεις τὰ φυτὰ ποὺ καλλιεργεῖς μὲ προσοχή καὶ προσευχή, τότε χάνεις μιὰ μεγάλη εὐκαιρία γιὰ ἀνανέωση τοῦ εἶναι σου. Διότι ὁ κῆπος εἶναι ἕνας μικρόκοσμος καὶ μάλιστα πολὺ πειθαρχημένος στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Δημιουργοῦ. Γιατὶ θέλει τὴ σωστὴ καλλιέργεια, ὅπως ἡ ψυχὴ τοῦ καθενός μας, τὴν ἐκρίζωση τῶν ζιζανίων, τὴν τροφὴ καὶ τὸ πότισμα. Ὅπως ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται τροφὴ καὶ νερὀ, ἔτσι καὶ τὰ φυτά.

Εἶναι βέβαιο πὼς τὰ ραγάνια τὰ θερινά, οἱ ζεστοὶ καὶ βίαιοι ἄνεμοι καταστρέφουν κάθε ἰκμάδα, κάθε τι ποὺ «θὰ φέρη καρπόν». Ὅπως καὶ στὸν ἄνθρωπο: κάθε τι τὸ βίαιο καὶ πειρασμικό, βλ. ἔντονες οἰκογενειακὲς ἤ καὶ τοῦ περιβάλλοντός σου ἀνατροπές, ποὺ ἀποσυντονίζουν τὴν κάθε δραστηριότητα καὶ πισογυρίζουν τὰ πράγματα. Τότε εἶναι ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ στερεωθεῖ ὁ κῆπος μὲ γερὰ ὑποστηρίγματα, νὰ προφυλαχτοῦν τὰ φυτά, νὰ γίνει προσπάθεια, ὥστε οἰ ἀπώλειες νὰ εἶναι λιγοστές. Ὅπως καὶ ὅταν μέσα στὸ σπίτι ξεσπάσει μιὰ δοκιμασία μεγάλη ποὺ σείει τὸ σπίτι ἀπὸ τὰ θεμέλιά του-μιὰ ἀρρώστια, ἕνα διαζύγιο, κάποιος θάνατος. Τὸτε εἶναι ποὺ χρειάζονται τὰ στηρίγματα, τότε εἶναι ποὺ ὠφελεῖ ἡ καλλιεργημένη ψυχὴ ἡ δίχως ζιζάνια καὶ πειρασμούς νὰ τὴν παιδέψουν ἀκόμα περισσότερο, νὰ τὴ διαλύσουν δηλαδή. Γιατὶ κῆπος εἶναι κι ἡ ψυχή. Κῆπος ποὺ θέλει καλλιέργεια καὶ συνεχὴ ἐπιστασία. Πρέπει ὁ κάθε συνειδητὸς ἄνθρωπος νὰ εἶναι, ὅπως κι ὁ σωστὸς κηπουρὸς μὲ τὴν ἀξίνα καὶ στὸ σκαλιστήρι. Νὰ φρερσκάρει τὸ χῶμα, ὥστε ν᾿ ἀναπνέουν οἱ ρίζες, νὰ ξεριζώνει τὰ ζιζάνια, νὰ εἶναι τὸ ἔδαφος ὅσο γίνεται πιὸ εὔφορο. Τὸ ἴδιο καὶ στὴν ψυχή ἀπαιτεῖται: νὰ γίνεται συχνὸς ἔλεγχος, ὥστε νὰ μὴν βρίσκουν εὐκαιρία καὶ πληθύνουν τὰ ζιζάνια. Κι ἐδῶ εἶναι ποὺ χρειάζεται, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐτοπαρατήρηση κι αὐτὸ ποὺ λένε οἱ Νηπτικοὶ λεγόμενοι Πατέρες: Ἡ φυλακὴ τῆς καρδίας διὰ τῆς ἀδιαλείπτου εὐχῆς, διότι «Ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε πολεμίους» (Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος).

Ὅπως ἀπαιτεῖται στὴν κηπουρικὴ κι ἡ προλαμβάνεται ἡ ἰοβόλος ἐπίθεση κάποιων ἀσθενειῶν τῶν φυτῶν μὲ διάφορα φυτοϊατρικὰ μέσα (π.χ, θειάφι, χαλκὸς κ.λ.π), ὅπως γίνεται καὶ μὲ τὸ ἀδιάψευστο φάρμακο τῆς ἀθανασίας, τὴ Θεία Κοινωνία, νὰ καταπολεμεῖται κάθε ἰοβόλος ἐπίθεση. Φυσικὰ γιὰ ὅσους τὸ ἐμβιώνουν...

Ἄν ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ κηπουροῦ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν προετοιμασία τοῦ κήπου καὶ τὴν ἀναμονὴ τοῦ καρποῦ τῶν ἔργων του, «γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ὅλη του ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ προετοιμασία γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία»( π. Ἀλ. Σμέμαν) .

Μόνο ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ γίνουν σωστά, κι ἡ καλλιέργεια κι ἡ ὅλη προετοιμασία.

Ἀλήθεια, πόσα ἀγαθὰ μᾶς παρέχει ὁ Θεὸς γιὰ καταρτισμὸ καὶ συνεχῆ μαθητεία, κι ἐμεῖς οὔτε ποὺ τὰ καταλαβαίνουμε... Γιατὶ τάχα;