π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ

Δὲν εἶναι διόλου εὔκολο νὰ συμμαζέψεις τριανταέξι ἐνιαυτοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐξετάσεις ἕναν-ἕναν. Γιατὶ εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ πλῆθος τὰ γεγονότα, ποὺ ὡς ἄλλες στοιβάδες, ἔχουν σταθεῖ πάνω τους, ὥστε θ᾿ ἀποκάμεις γρήγορα. Ἔτσι τὸ μόνο ποὺ βιώνεις κοιτώντας ὅλην αὐτὴ τὴ συγκομιδὴ εἶναι ἕνα: Ἡ αὔρα τῆς Παρουσίας Του ποὺ δρόσιζε καὶ συνεχίζει νὰ δροσίζει τὶς πυρωμένες μέρες ἀπὸ τὶς διάφορες ἀνησυχίες καὶ δοκιμασίες ποὺ ἐμφανίζονταν καὶ δὲν ἔπαψαν νὰ ἐμφανίζονται στὴν ἔγκοπο αὐτὴ διαδρομή.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ θεωρεῖς ὡς Θαῦμα αὐτὴ τὴν Παρουσία. Ἀμέτρητο ἔλεος καὶ φιλανθρωπία ἀνείκαστος σταλάζονται στὴν ψυχή σου καὶ θεραπεύουν κάθε πληγὴ ποὺ οἱ ἀόρατες ρομφαῖες τῆς καθημερινότητας προσφέρουν. Καὶ τὰ τριανταέξι χρόνια ἱερατικοῦ βίου καὶ διακονίας ἔχουν κρυμμένες πολλὲς πληγές. Πληγές, ποὺ στὴν οὐσία εἶναι οἱ διακρίσεις, τὰ μυστικὰ παράσημα ποὺ  στολίζουν τὴν διακονία αὐτή. Κι εὐτυχῶς δηλαδή, γιατὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ ἔχουν ἀποταμιευτεῖ στὴν ψυχὴ καὶ οἱ πολύτιμες ἐμπειρίες ποὺ ὡς ἄλλα μαθήματα σὲ διδάσκουν νὰ γίνεσαι πιὸ σοφός καὶ συνετός. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ καλεῖσαι αὐτὴ τὴ σοφία νὰ τὴν προσφέρεις στοὺς νεώτερους. Γιατὶ κι ἐσὺ κάποτε, στοὺς πρώτους βηματισμούς σου στὸ χῶρο τῆς ἱερωσύνης στάθηκες «παρὰ τοὺς πόδας» κάποιων Γερόντων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους κι ἔλαβες τὶς νουθεσίες ἐκεῖνες ποὺ ὡς ἄλλοι ὁδοδεῖχτες σὲ συντρόφεψαν στὴν προσωπική σου Ἔξοδο καὶ πορεία στὴν ἔρημο τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ τοὺς ὀφείλεις τὴν εὐγνωμοσύνη, ποὺ τὴν μεταποιεῖς σὲ μνημόνευση στὴν κάθε Εὐχαριστιακὴ Σύναξη. Ὅπως ὀφείλεις εὐγνωμοσύνη στὸν καθένα ποὺ συντρόφεψε αὐτὴ τὴν πορεία καὶ κάποτε, ὡς ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος, σὲ βοήθησε νὰ σηκώσεις τὸ σταυρό σου στὸν προσωπικὸ Γολγοθᾶ σου. Δὲν λησμονοῦνται αὐτοί, ὅπως δὲν λησμονοῦνται κι ἐκεῖνοι ποὺ προσπάθησαν νὰ θέσουν τὰ ὅποια ἐμπόδια στὴν πορεία σου, ὥστε νὰ ἀπογοητευτεῖς, νὰ ἀποκάμεις. Καὶ δὲν ἦταν λίγοι αὐτοί... Καὶ δὲν τοὺς λησμονεῖς γιὰ ἕνα καὶ μοναδικὸ λόγο: ἐπειδὴ σὲ δίδαξαν μὲ τὸν τρόπο τους καὶ σὲ βοήθησαν νὰ βιώσεις τὸν Κυριακὸ λόγο-νουθεσία «Γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (Μτθ. 10,16).

Τριανταέξι χρόνια, λοιπόν... Τὸ ξέρεις, δὲν θὰ τὰ διπλασιάσεις, ὅμως δὲ σὲ νοιάζει τόσο αὐτό. Πιὸ πολὺ τώρα στέκεις καὶ σπουδάζεις  σὲ βάθος ἐκείνη τὴν αἴτηση ποὺ Τοῦ προσφέρεις σὲ κάθε ἱερὰ ἀκολουθία: «Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ...», νὰ σοῦ χαρίσει στὸν «ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς» σου. Τίποτε ἄλλο.

Δευτέρα, 30 Μαρτίου 2015 ἤ καθὼς κλείνουν τὰ τριανταέξι χρόνια