Απόστολου Θηβαίου: ΗΣΥΧΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (ποίημα)

Την ώρα εκείνη έκανε ησυχία σ΄ όλο τον κόσμο. Στα καφενεία σβήσανε τους φωτισμούς και όλες οι γυναίκες στάθηκαν στις αυλόπορτες. Ήταν κουρασμένες, μ΄ αγωνία κοιτούσαν το τοπίο. Έψαχναν η μια την άλλη και εμπρός τους ο μεγάλος γκρεμός. Κοιτούσαν και ήταν σαν να θυμούνταν τις άλλες ζωές. Τα νεκρά παιδιά  φώναζαν μες στα δωμάτια, εκείνες ήταν δέντρα εμπρός στις αυλόπορτες. Τ΄ άκουγαν, είχαν μαυρισμένα μάτια, τις φυσούσαν έξαλλοι άνεμοι. Μόνον εκείνες. Τα σπίτια πίσω θα χάσουν σταδιακά τις γραμμές τους. Θα καταρρεύσουν σαν να΄ταν πάντα είδωλα στα νερά, σ΄ άλλους καθρέφτες, υλικά μ΄ αρχαία ηλικία. Ένας ακινητοποιημένος απ΄τη θλίψη στη μέση του δρόμου. Με τα χέρια  στο πρόσωπο, γυρεύοντας να βρει κάτι οικείο, μια όψη  απ΄την ιστορία των ματιών του. Οι γυναίκες γνωρίζουν μόνον την πρώτη λέξη. Εκείνες οι γυναίκες που γερνούν πάνω στα μπαλκόνια ή πλάι στις λάμπες της θυέλλης, γνωρίζουν μονάχα την πρώτη λέξη. Εκείνες πρώτες. Και είναι σαν να πιστεύουν σ΄ όλους τους ανθρώπους, σ΄ όλα όσα τις περιέβαλαν ή αυτά που κάποτε υπήρξαν. Οι λέξεις αυτές δεν διδάσκονται. Είναι δύσκολες. Προφέρονται απ΄ ανθρώπους μυστικά. Αφορούν θεούς, έρωτες, οράματα. Αυτό τ΄απόγευμα είναι δίχως θεό. Ίσως αύριο εκείνες οι φωνές σ΄αγκαλιάσουν γεμάτες αγωνία. Ίσως αυτές στρέψουν το πρόσωπό σου που ξεχάστηκε σαν άγαλμα τόσους χειμώνες. Αγέννητος μέσα σου ως ακόμα θα σπάσεις. Τότε θα δεις πόσο σπαραχτικό, τι μοναξιά έλαμπε εκεί έξω τούτο τ΄ απόγευμα. Που πέθαινε ο Θεός. Ο κόσμος  τότε θαμπός όλος και σε κλίμακες. Λεπτές εικόνες στις ιστορίες των πόλεων, σήματα αδύναμα. Μια ψυχή αδικημένη σε κάθε σπίτι τούτο τ΄ απόγευμα. Μια καρδιά πληγωμένη.