© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος II για την Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά της 1ης Σεπτεμβρίου [ελληνικά και αγγλικά]

Ἀριθμ. Πρωτ. 136/2013

          «Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει».
         Με αυτά τα λόγια έκλεινε πενήντα χρόνια πριν τον θρυλικό του λόγο στην αμερικανική πρωτεύουσα ο άνθρωπος που τόλμησε να ονειρεύεται σε καιρούς χαλεπούς, ο ακτιβιστής που τόλμησε να πολεμήσει με μέσα ειρηνικά τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο αγωνιστής που τόλμησε να βγάλει τη θλιβερή λευκή κουκούλα από μια ολόκληρη χώρα. Πενήντα χρόνια μετά η ανθρωπότητα κλίνει το γόνυ και αποτίνει φόρο τιμής και μνήμης στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον άνθρωπο που με τον λόγο και την δράση του συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και στην εμπέδωση της φυλετικής ισότητας.
          Αυτό που φάνταζε τότε ουτοπία, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ποιος άραγε θα φανταζόταν τότε ότι τρεις δεκαετίες αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα θα γινόταν Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, θα υπεστήριζε τη συμφιλίωση, βάζοντας στην άκρη τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, και θα συνέδραμε καθοριστικά στη μετάβαση της χώρας του από το παρελθόν του απαρτχάιντ στο μέλλον της ειρηνικής διαφυλετικής συμπλεύσεως; Ποιος άραγε θα τολμούσε να διανοηθεί τότε, χωρίς να διατρέχει κίνδυνο να θεωρηθεί παράφρων, ότι τέσσερις δεκαετίες αργότερα στο ίδιο ακριβώς σημείο θα ορκιζόταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ με μαύρο χρώμα δέρματος;
          Και όμως τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα και σήμερα οι γιοί των τέως σκλάβων και οι γιοι των τέως ιδιοκτητών σκλάβων κάθονται δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης. Και όμως τελικά η ουτοπία δεν είναι παρά ο όρθρος της πραγματικότητας. Και όμως τελικά πίστη είναι όντως να ξεκινάς ανεβαίνοντας το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα. Και όμως τελικά δε γεννιέται η πίστη από το θαύμα, μα το θαύμα από την πίστη.
          Αυτή η πίστη είναι που συνθλίβεται σήμερα υπό το βάρος της καταθλιπτικής πραγματικότητας. Διότι τα τύμπανα του πολέμου συνεχίζουν να ηχούν εκκωφαντικά στη Μέση Ανατολή, τη γη όπου κατετέθη ο σπόρος της αναγεννήσεως του ανθρώπου στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι η αντιπαράθεση και η σύγκρουση υπερτερούν της διαπραγματεύσεως και της αμοιβαίας κατανοήσεως στο διεθνή στίβο. Διότι τα όπλα συμβατικά ή μη – εάν βέβαια θα μπορούσαμε ποτέ να αποδεχθούμε μέσα εξοντώσεως του πλησίον ως συμβατικά – εξακολουθούν να προτιμώνται ως τρόποι επιλύσεως ποικίλων γόρδιων δεσμών. Διότι ηγέτες ανά τον κόσμο δεν διστάζουν να ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας, αδιαφορώντας για τα επίχειρα των επιλογών τους.
          Διότι μπορεί σήμερα οι επίγονοι των αφρικανών, που δέσμιοι μετεφέρθησαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στον Νέο Κόσμο με τα πλοία της σκλαβιάς, να υπερηφανεύονται σήμερα – και δικαίως – για την αλματώδη πρόοδο που συνετελέσθη σε θέματα φυλετικού διαχωρισμού. Ωστόσο πολλοί εκ των αφρικανών αδελφών τους εξακολουθούν να ζουν σ' ένα μοναχικό νησί φτώχειας, στο μέσο ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Και πολλοί εκ των νέων της αφρικανικής γης εξακολουθούν να μαραίνονται στη χέρσα γη της ελλείψεως ευκαιριών και να βρίσκουν τον εαυτό τους εξόριστο στην ίδια τους την πατρίδα.
          Ενώπιον αυτών των βιοτικών προκλήσεων η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής ακολουθεί τα βήματα ενός συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου και συνάμα νοητής της κεφαλής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και έπαθε περισσότερο από τον καθένα μας όχι από ανάγκη, αλλά ελεύθερα, όχι από δέσμευση, αλλά από αγάπη. Γεννήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, έζησε με παροιμιώδη ταπεινότητα, παρεξηγήθηκε από τους πολλούς, συντροφεύθηκε από τους απόκληρους, ταλαιπωρήθηκε από την εξουσία της εποχής του, θανατώθηκε με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο. Και όμως στο τέλος ανεστήθη εκ νεκρών, νίκησε τον θάνατο διά του θανάτου.
          Αυτό το μήνυμα ζωής του παθόντος και συμπαθόντος Χριστού αποστέλλουμε σήμερα, πρώτη ημέρα του νέου εκκλησιαστικού έτους, από την Αλεξάνδρεια προς όλους τους Ορθοδόξους αδελφούς όπου Αφρικής. Διαπύρως προσευχόμεθα να μη χαθεί η πίστη της ανθρωπότητας ότι «αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,21). Διακαώς ελπίζουμε η ζωή των ανθρώπων να ευθυγραμμιστεί οντολογικά και αξιολογικά προς την σταυραναστάσιμη πορεία του Κυρίου μας, και η Χάρη Του να φωλιάσει στις καρδιές όλων κατ΄ εφαρμογή της ακροτελεύτιας φράσης της Αγίας Γραφής «ναί ἒρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Αποκαλ. 22,20).

† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ  Β΄
Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς

Ἒν τῇ Μεγάλῃ Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας
Ἀρχή Ἰνδικτιώνος 2013

*          *          *

Protocol No: 136/2013

          «I have a dream that one day every valley shall be exalted, every hill and mountain shall be made low, the rough places will be made plain, and the crooked places will be made straight, and the glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together ».
         With these words fifty years ago he concluded his legendary speech in the American capital the man who dared to dream at difficult times, the activist who dared to fight with peaceful means the nightmare of racism, the fighter who dared to pull out the miserable white hood from an entire country. Fifty years after mankind leans its bow and pays homage and memory on Martin Luther King, the man who with his word and his action contributed as few to the elimination of racial discrimination and to the consolidation of racial equality.
          What then it seemed utopia, today it is reality. Who could imagine at those times that, three decades later, Nelson Mandela would become President of South Africa, would favour reconciliation, putting aside the traumatic experiences of the past, and would help his country's transition from the past of apartheid to the future of peaceful interracial coexistence? Who would dare at those times to conceive, without running the risk of being considered insane, that, four decades later, in the exact same spot the first elected President of the USA with black skin colour would give his officiating oath before his nation?
          And yet the dream became ultimately reality and today the sons of former slaves and the sons of former slave owners sit side by side at the table of brotherhood. And yet the utopia is ultimately nothing but the matins of reality. And yet faith is ultimately indeed starting going up the first stepping stone, without seeing the entire staircase. And yet it is not ultimately the faith that originates from the miracle, but it is the miracle that originates from the faith.
          This faith is being smashed today under the weight of depressive reality, because the drums of war continue to vociferously beat in the Middle East, the land where it was deposited the seed of human transformation in the person of our Lord Jesus Christ; because confrontation and conflict outweigh negotiation and mutual understanding in the international arena; because weapons, conventional or not – if we could ever accept means of human extermination as conventional – are still being preferred as ways for resolving a variety of Gordian knots; because leaders around the world do not hesitate to open the Pandora's box, oblivious to the consequences of their choices.
          The descendants of the Africans, who were caught captives and transported under inhumane conditions to the New World with the ships of slavery, may today boast – and rightly so – over the rapid progress that has taken place in issues of racial segregation. Nonetheless many of their African brothers still live on a lonely island of poverty in the middle of a vast ocean of material prosperity. And many among the African youth continue to wither in the fallow land of deficient opportunities and to find themselves exiled in their own homeland.
          Before these life challenges the African Orthodox Church follows in the footsteps of its Head, our Lord Jesus Christ. The word of God became man and suffered more than anyone, not out of necessity, but freely, not by commitment, but out of love. He was born under difficult circumstances, He lived with proverbial humility, He was misunderstood by many, He was joined by the outcasts, He was dogged by the power of His era, and He was executed in the most shameful way. And yet He was ultimately resurrected out of the dead, defeating death through death.
          This life message of our ailing and compassionate Christ we are sending today, the first day of the new ecclesiastical year, from Alexandria to our Orthodox brothers all around Africa. We fervently pray mankind not to lose faith in the biblical truth that «the creation itself will be liberated from its bondage to decay and brought into the freedom and glory of the children of God» (Rom. 8.21). We fervently hope on the one hand people's lives to be aligned, both ontologically and axiologically, to the course followed by our Lord through His Crucifixion and His Resurrection, and on the other hand His grace to nestle in the hearts of all the people, pursuant to the ultimate phrase of the Holy Scriptures «Come, Lord Jesus» (Rev. 22,20).

†  THEODOROS II
Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa
In the Great City of Alexandria

September 1, 2013

1 σχόλιο:

Konstantinos είπε...

Μέ μεγάλη συγίνηση διάβασα τήν Πατριαρχική Ἐγκλυκλιο τοῦ παλιαοῦ συμφοιτητοῦ στήν Ἀνωτέρα τῆς Ριζαρείου καί νῦν ἄξιου Πάπα καί Πατριάρχη τῆς Μεγ΄λης Πόλεως Ἀλεξανδρείας. Καί τό λέω αὐτό, γιατί θυμήθηκα τότε πού δίναμε ἐξετάσεις κι εἶχε ἔλθει μέ τή Μητέρα του να διαγωνιστεῖ κι ὁ ἴδιος. Ἕνασεμό, συνεστελμένο παιδί, μέ κείνο τό συγκρατημένο χαμόγελο καί τήν ἀθώα μορφή... Τά χρόνια πέρασαν, οἱ ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς ἔφεραν πολλά καί ματωμένα δάκρυα. Ὅμως τό χαμόγελο τοῦ πολυαγαπητοῦ Μακαριωτάτου ἀκόμα ἀπομένει, ὡς τεκμήριο θεοφιλίας καί φιλανθρωπίας. Ὅ Κύριός μας νά τόν πολυχρονεῖ καί στηρίζει. π. κ.ν. καλλιανός.

Related Posts with Thumbnails