Απόστολου Θηβαίου: ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ (ποίημα)

Πέθανε ο Θεός τους.

Έχουν αναμμένα όλα τα φώτα.

Να φαίνεται το σκοτάδι.

Μια τέτοια μέρα,

Έτσι όπως μετρούμε το χρόνο,

Εκείνος τελειώνει,

Ψηλά, σιωπηλά δέντρα ως τις γραμμές

Και ως πέρα ακόμα στην πόλη.

Ως το τέρμα τα ψηλά δέντρα

Και οι ευκαιρίες κρεμασμένες

Σαν τη φωλιά της Περσεφόνης.

Πάνω από τα ποτάμια,

Ωραία, μεγάλα κεριά που δείχνουν το δρόμο.

Και οι λήκυθοι με τις στάχτες, εικόνες,

Κομμάτια από τέμπλο

Και ότι άλλο διεσώθη από την πυρκαγιά.

Πέθανε ο Θεός τους, είπαν.

Ο άνθρωπος είπαν,

Δεν έχει φωνή, είναι φωνή.

Είναι το πάθος και ο ρυθμός.

Τους φαντάζομαι όλους όρθιους

Σε δρόμους και ναούς,

Σε δημαρχεία, σε παλαιά μουσεία.

Να μην μπορούν να λογαριάσουν τον πόνο

Και η λύπη αγριεμένη,

Έτοιμη να τους ορμήξει.

Πέθανε ο Θεός.

Μοιράζεται το φοβερό μυστικό,

Σε ακουμπώ και ο πόνος μου νιώθεται.

Μες στις αρχαίες καμάρες και τα βημόθυρα

Αρπάζει η βροχή και τους πνίγει.

Ο Θεός, έλεγαν,

Πέθανε.