Στὸν ἐκλεκτὸ ἀδελφὸ π. Βασίλειο Θ. Θερμό, εὐχετήριο
Ἄχνα βροχῆς,
σάν τό χνῶτο σέ τζάμι κρύο,
πάνω στά ἐρείπια, ὅπως τό δίχτυ,
σιωπηλά ἁπλώνει.
Θάμβος ἱερό, λυτρωτικό
τοῦ πόνου σέ θωπεύει,
καθώς εἶναι δυνατό νά διακρίνεις
μέσα στό σύθαμπο ἀκέραια τά σπίτια,
τούς ἀνθρώπους νά τά κατοικοῦν
καί τίς φωνές τους νά καρπίζουν
τούτη τήν ἔρημο μέ καλωσύνη.
Κοιτᾶς, καί νομίζεις ὅτι θά φανοῦν
ὁ πατέρας, ὁ παπποῦς καί ἡ γιαγιά,
ὁ μπάρμπ’Ἀλέκος μέ τόν παπα-Βαγγέλη
κι ἄλλοι, πολλοί συγχωριανοί,
στῆς Ἐκκλησιᾶς τήν εἴσοδο νά φτάσουν
γιά ν' ἀρχίσει ἐπιτέλους ὁ Ὄρθρος
κι ἡ θεία τῶν Χριστουγέννων Λειτουργία.......
.......Μόνο πού κάποτε ξελιάζει
καί στό φῶς, ὡσάν ὀστᾶ γυμνά,
τά ἐρείπια διακρίνεις
στήν ἐρημιά νά βουλιάζουν καί τή θλίψη.
[Παραμονή Χριστουγέννων 2000]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου