Εκδόσεις Μπάστα, Αθήνα / Ζάκυνθος 2008]
If thou wilt weep my fortunes, take my eyes.
SHAKESPEARE, King Leer, IV, 6
ΟΜΙΛΙΑ δήθεν
σε ροζ απόχρωση
μαθαίνω να τρίβω τη σκουριά μου
(το καλαφάτισμα αυτό μου επιφυλάσσει
εκπλήξεις και χάσματα)
οι δάφνες δρέπονται από μόνες τους
μακάριοι οι αδιάφοροι
πρόσοψη των ρεόντων
πραγμάτων
η υπερβολή εξατομικεύεται
οι αργυροπηλώδεις λέξεις
θάλλουν αλλού – αθέατες
το έσωθεν τοπίο
πρόσφορο τόπι
«αν ήταν μόνο η πίσσα»
το γριφώδες ψωμί
- τo άρτιο δέον να κουτσαίνει -
η επαφή με το μυθικό σώμα
να αναιρείται
σε κάθε καμπή
τα αισθησιακά
τα ευκταία
τα επακριβή
όλα στον αέρα
το σήμερα στηρίζει
την παγκόσμια θλίψη
το παρόν υλοτομείται
αιχμές για διαφανείς ορίζοντες
ευοίωνη διαχείριση
των τερπνών – τι είναι λοιπόν
το παυσίπονο αυτό
μπροστά στη διάρκεια
στη δ-ι-ά-ρ-κ-ε-ι-α
του άλγους;
το μέλλον είναι δίπλα μου – ασυζητητί
this is europe
καθηλωτική doly
για κάθε χρήση
το τοπίο – ρηχό πιάτο
ελάχιστα παρόν
δεν λέει να βγει από το τόπι του
η θάλασσα σχεδόν απούσα
στα επουσιώδη
αδρανές σώμα
ωστόσο
(εξ αντικειμένου)
*
ΥΠΟΘΕΤΙΚΗ σαπουνόφουσκα
το προφανές και πώς να κρατηθεί
το προφανές της απώλειας
τραγικό τρίλημμα
μικτό ή εκ των υστέρων
- οποιαδήποτε περισπωμένη
πάντως υπάρχει
υπάρχει η θάλασσα
πλάγια διαίσθηση
το γιατί το μικρό
το πρώτο πλάγιασμα
η αυτονόμηση της O(μηρίας μου)
νοτισμένα νώτα
επαιτείας το ανάγνωσμα
τον εχθρό τον πρώτο
ποιoς τολμά να ονειρευτεί;
δημιουργική πεταλούδα
πρόσωπο που κλέβει τον καθρέπτη του
δωρεάν ποτό
γυμνό υποκάμισο
κατακόρυφη γόβα
- δεν υπάρχουν κρυψώνες
σάρκα μυθική
σύγχυση επιπέδων
στο κάθε λήμμα
και ούτω καθεξής
(όταν η Μαίρη)
*
ΚΑΤΙ ξέρει
το ξυρισμένο κεφάλι:
«θα καβαλήσω μια χοντρή
Χάρλεϊ Ντεϊβιντσον
θα γίνω ένας γέρος
μηχανόβιος
θα τρέχω κάτω από τα με
γάλα φώτα μες στα βου
λεβάρ
θα λέω ‘ώ, αυτόειναι τό
σο δια-σκε-δα-στι-κό’
κάποτε θα κάνω τον σκληρό
κι ο κόσμος θα χο
ρεύει - εσύ θα
χορεύεις-
‘αυτόειναι η ουσία’ θα λέω
χορεύεις-
‘αυτόειναι η ουσία’ θα λέω
προς το παρόν
ακόμη παίζω
και κυνηγώ σε κάθε μπαρ
σε κάθε tasca την ΑΠΟ
ΛΑΥΣΗ
δεν νοιάζομαι για τα ρεκόρ
αφήνω ελεύθερη τη φή
μη να καλουπώνει τη ζωή
των άλλων
δεν έχω όνειρα
δεν έμαθα να εχθρεύομαι την ΕΛΕΥ
ΘΕΡΙΑ
όταν ήμουνα μαθητής μου ά
ρεζαν τα σπόρ
τώρα τα πίνω με απόμαχους
βαρέων βαρών
δεν δίνω δυάρι για Ολυμπιακούς
και τα - πώς να τα πώ;-
και τα τοιαύτα»
(talking head)
*
ΚΛΙΜΑ που το ξεχνάμε
αθέατη αίθουσα
κάθε μέρα
όλα παίζονται
εξ υπαρχής
η φαντασίωση
τίτλος αδιέξοδος
«ώ, τι ωραία που είστε»
όταν κοβόταν το ρεύμα
μέρος της αλήθειας
σαν εικονική δράση
σπουδή και πρόκληση
δημόσιο παρτέρι
πες παίζω πε
ζεύω
κάτι που δεν ξέρω
δραστήριο νηπενθές
μήπως η ενότητα;
(αυτό το τίποτα)
*
ΗΧΟΣ που μεταφέρεται παντού
πρόσωπο που παίζει (τάβλι)
έκκεντρο νόμισμα
της αρπακτής
της γκρίνιας
της χαράς
του Χάρου
τα άνθη
δείχνουν εμφατικά
αυτό που βοη
θάει την ανίχνευση
εδώ κι αλλού
κίτρινες
τηγανητές
πατάτες
- deep frying -
συν βαθύς λυρισμός
σε μεγάλη ποσότητα
λιπαρής ουσίας
(παλιό φιγουρίνι)
*
ΛΑΣΤΙΧΕΝΙΑ σόλα
μαύρο καπέλο υπεύθυνο
ένοικο κοχύλι
πεταλούδα
έβλημα γραφής
να σηματοδοτεί ρυθμικά τον πλάνητα
βίο
ανάμεσα σε σένα και στη χώρα
η γριά καμαριέρα
ψάθινη πολυθρόνα
στην ακροποταμιά
χλωμή
κουμπωμένη ζακέτα
στα χρόνια μας
στα σουαχίλι
όταν η λαίλαπα
ανοίγει λάκκους
ανοίγει παράθυρα
το δικό μου παράθυρο
στο βορρά
- ο νότος δεν υπάρχει
ισόβιο πάθος
λεπιδόφτερο
ένα υβρίδιο
χαϊδεύει το ακουστικό
της οδοντόβουρτσας
για το κορίτσι
για το έντομο
κλειστό παλτό
για τη γλώσσα
εκ των υστέρων
η εκκεκτρική κατσαρίδα
στο κολέγιο
εκ των υστέρων
σπίτι στην παραλία
μικροκαμωμένη Λιλή
αρχίζει να ράβει το καλσόν της
για το ελάχιστο
πίσω από κάθε πόρτα
φροντίζει για το μεγάλωμά της
λινόδετη σιωπή
χρονολογεί τον πλάνητα βίο
λιτοδίαιτη
σχήμα και σήμα
καταγράφεται στην καθημερινή α
μνησία
απορρίπτει τα μείζονα
προγεφύρωμα
δρεπανηφόρο
σαν πουτίγκα
χρυσελεφάντινη
κρώζοντας με την πλάτη
ψιλοβρόχι
παράθυρο με θέα στη θάλασσα
εκπνοή του αιώνα διαυγής
περίοπτη
αδιαφιλονίκητη
μακαριστή
μακαριστή
(η έγνοια)
*
ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ μετα-ιδίωμα
σχήμα που επικαλείται τη
φθορά
ανύπαρκτη πατρίδα
το άλμπουμ έχει καλύψει
το αίσθημα
αδύνατο να γραφτεί η λέξη
αντικείμενο
ένα μεγάλο σύννεφο
χάλκινη κνήμη αμέριμνη
ένθετα μάτια
η δόξα ήταν τριγύρω
«ποιoς θα τον πάρει
τον τελευταίο χαμο
γελαστό θεό;»
λαοδομίες
λαδωμένο ταψί
εσύ εγώ αυτός
το μέγα πλήθος
μια πρέζα κύμινο
αμέλεια και ραστώνη
(οι πάντως ωραίοι)
*
ΟΝΕΙΡΟ χωρίς τίτλο
στόματα ανοιχτά στη βροχή
αδιάλειπτη βοή
από την άλλη μεριά της θάλασσας
θάλλει η ρητορική
της κελεμπίας
λέξη δυσανάγνωστη
ο πρώτος άνθρωπος
και ο δεύτερος άνθρωπος
στη ράγια του αφανισμού
κούκλα χωρίς όνομα
κούκλα ασπροντυμένη
- δεν είναι εύκολο -
σε είδα
καλλίγραμμη οδύνη
των πραγμάτων η τάξη
στο κενό
στο πλήρες
στο μεσοδιάστημα
ξεφτισμένος ήλιος
λέξη δυσανάγνωστη
(η ζωή σε άλλους τάφους)
*
Ο ΠΑΙΓΝΙΩΔΗΣ και πονηρός
μπερές
αναζητάει στο ψύχος
το ιωβηλαίο του
προηγείται ο μεσάζων
χρόνος
η θετική ηρωίς δεμένη
κόκκινη κλωστή
εστιάζεται η επιθυμία
κατ’ εξοχήν στην ιδιότυπη σχέση
ανάμεσα στο κίτρινο και το μαύρο
- ήδη πόσα χρώματα; -
η στυγνή συνοχή
το φλeρτ
αυτό το τέχνασμα
σχήματα πάνε κι έρχονται
μεταδοτικά σκουπίδια
- το προϊόν είναι το μήνυμα
στη γλώσσα του σώματος
στη γλώσσα του κινδύνου
δεν χωράει άλλο SOS
(οι κούκλες δεν φεύγουν)
*
ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ροή κοιτ
ασμάτων
κεντρική θέση/δϊάθεση
καταλάμβανε η αίσθηση
- εδώ ανθεί
ό,τι φαίνεται
ούτε αμηλητέα
ούτε τυχαία
η αντιστροφή
της εμπειρίας
σε τόνο ευδιάθετο
ανοίγματα
τοξωτά
θολωτά
- το λογικό δεν επηρεάζει τις παρυφές
η απόληξη δεν είναι πλέον
το αέτωμα
ανάμεσα σε μένα και τον κλασικιστικό πυργίσκο
η αντιληπτική αντιλόπη
το γράμμα της αμφιβολίας
- η καλλιέπεια του ύφους
αντανακλά τά χρόνια
που χάθηκαν
υπάρχει κατάσταση
που προοιωνίζεται
το άτοπον – είναι το ζητούμενο
το στίγμα στο χάρτη
το τυχαίο
προηγείται η κίτρινη ώχρα
των όψεων
και το σκούρο πράσινο των ματιών
τίποτα δεν αλλάζει στο κέντρο της εικόνας
(και όμως βρέχει)
*
Η ΙΣΤΟΡΙΑ τεμαχίζεται
το ψωμί τεμαχίζεται
ό,τι ακολουθεί
δεν είναι απαραίτητα η βίωση μιας εποχής
γιατί αυτή η αναπνοή
αυτή η ισοπέδωση;
το αντικείμενο τρέχει
ανεξάρτητα από εμένα
οι μεγάλες λίμνες
οι μεγάλες αρχές
οι αριθμοί των θυμάτων
δεν είναι το ουσιώδες
ποιoς καμουφλάρει ποιον
ποιoς καμουφλάρει γιατί;
το άσμα
το βιβλίο
το ολοκαύτωμα
το ανατριχιαστικό δεν είναι
το ύφος εποχής
- η άρ ντεκό φερ’ ειπείν -
το ανατριαχιαστικό είναι
η ε-π-ι-β-ί-ω-σ-η
ο επίλογος μοιάζει με πρόλογο
- η θεωρία χωρίς βάρος
αναμφίβολα μας καλύπτει
(σχόλιο στον Γκαρωντύ)
*
εμβόλιμο
Παραλλαγή
ανθεί
σώμα
ύδωρ
αγλαόν
παράφορο
βαθύ
ρόδι
οίνος
μελανός
ρέει
λήθη
ρόδι
σκιά
πορφύρα
ανθεί
επιστρέφει
σώμα
έρως
παράφορος
τρέφει
ευρύ
ύδωρ
λήθη-όχι-θηλή
πορφυρογέννητη
(σώμα)
*
ήχος
νότιος
χορός
ή άλογο
(λείπει λέξη)
ζώο
πολύδρομο
τρέφεται
άγος
ευρυφάγο
τρώει
λέξεις
ονόματα
πλην
ενωτίζομαι
ύλη
βαθύαλη
ελάχιστη
δόση
θανάτου
συν
πετιέται
μαύρος
ταύρος
αλιγάτορας
χορός
και ήχος
νυχθήμερος
εγώ
επιστρέφω
θεατής
(πυρρίχιος)
*
αίσθηση
λεηλατημένη
τρικυμία
έρχεται
όνειρο
αργό
άυλη
απόσβεση
ώσεις
αποχρώσεις
διαπραγμάτου
αράθυμο
δίλημμα
καίει
μοναξιά
λιλιπούτεια
διασχίζω
άρρητο
σύνορο
πηγή
και πληγή
βιβλιογονίας
3 6 5
ιδιώτες
τίτλοι
φυλλορρούν
έρχεται
αίσθηση
γκρέτα
πολυπράγμονη
τοσυνοροστενεύει
(το σύνορο)
*
ΙΠΠΟΣΙΣΤΟΣΙΕΡΑΞΙΣΤΟΥΡΙΑΙΖΖΗΜΑΤΟΕΙΔΗΣΙΣΤΟΣΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣΙΚΕΤΗΣΙΠΠΟΣΙΛΑΡΟΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΑΤΙΖΩΙΣΤΟΥΡΓΩΙΚΑΝΗΙΕΡΟΔΟΥΛΟΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΕΡΤΟΣΙΕΡΑΞΙΣΤΟΥΙΣΤΟΥΡΓΩΙΝΑΙΚΕΣΙΑΙΚΑΝΗΙΝΑΙΣΤΟΥΙΣΤΟΥΡΓΩΙΛΑΡΟΣΙΚΕΤΗΣΙΝΑΤΙΙΠΠΟΣΙΜΕΡΟΣΙΖΗΜΑΤΟΕΙΔΗΣΙΒΙΣΚΟΣΙΜΕΡΤΟΣΙΣΤΟΣ
(ίνα τί;)
*
ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ δεν μ’ αφήνει
να σκεφτώ
την κλωνοποίηση του ανέφικτου
δεν υπάρχει παρόν
μόνο η εν θερμώ παραμυθία
ευφραίνει τα στίφη
των ανθρώπων
έρημε πελαργέ
σου είπαν ψέμματα
ο ρυθμός της εξέλιξης
το πάλαι ποτέ
απλώς δεν είχαν προβλέψει
τα απεχθή
- δεν φταίνε αυτοί που έπονται
υποκατάσταση του φυσικού συν
ομιλητή μου
ο ορίζοντας κατά σύστημα
έτρεχε
σπανίως η φρίκη
εικόνες εικόνων
το σοφό
το κρυφό
το υπέροχο παιγνίδι
- ποιoς παίζει με ποιoν;
διεκδίκηση της γης
όταν επείκειται
η γυμναστική της ISOγέννητης
- ή το αντίθετο -
πλατωνικά στερεά
όπως ο κύβος του χειμώνα και ο κύ
λινδρος
παραπομπές συν/πλην ελικοειδείς
ανιστόρητες
- επιστροφή στο αδρό
στο απτό
στο αντικείμενο
η θάλασσα απλώς μια απόχρωση
(επιτάφιος για απελπισμένους)
*
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στη δι
εκδικούμενη ταυτότητα
το διαφορετικό προσφέρει τη
λύση
η ανάδειξη της γραφής
χωρίς μετωπική πόζα
δεν στηρίζεται σε κανένα
σταθερό Χ
- η ωραία της ημέρας
δεν είναι η πλοκή
τομή στη θέαση
το τοπίο και το όπιο
δοκιμαστική πόρπη
το ένα μέσα στό άλλο
το κορμί συμβαίνει
το ένδυμα ορίζεται από την
ίνα του
μουσική εκτός δωματίου
ούτε μία νότα
από τη μια λακκούβα στην άλλη
κάπου κάπου ταυτίζεσαι
κιόλας
- το φιλί σηκώνει διδαχή
τα βιογραφικά δεν είναι η κατά
ληξη
τα ψυχρά πράγματα
κάτι σαν καφάσι
ολόκληρος ο πλανήτης
- ώ φύση γλυκειά μου -
πού να γράψεις και πού
να κρυπτείς;
ελεγχόμενη παντομίμα
υπάρχουν υπόγεια
κινούμενα πλείστα
σε χαμηλή τροχιά
η περιέργεια
ενθαρρύνονται οι
ηδονοβλεψίες
- η λιτότητα είναι για τα μάτια -
εδώ μπαίνουν όσοι μπορούν
πλοήγηση στο ατέρμονο
διπλός τριπλός πολλαπλός ο ορίζοντας
αείρροη χρονικότητα
προς πάσαν κατεύθυνση
τα πιθανά
τα εκμαυλιστικά
τα ολέθρια
- παρ’ όλα όσα λέγονται
ένας φίλος του λαού
αυτολιθοβολείται
ενίοτε δεν παίζουν μόνο
οι πρίγκιπες
η φύση απεχθάνεται το
κενό
το ερώτημα δεν μοιάζει με
ερώτημα
οι άτυχοι τοξότες
στο σκοτάδι
αφήνονται
(χειροκίνητο μαντείο)
*
ΚΕΛΑΡΙ ή όνειρο
το θέαμα κυλά αναδρομικά
χωρίς ανάπαυση
ανάμεσα στα κότσια και το
στήθος
το μερκαντιλιστικό μονόχορδο
η προαγωγή της επιθυμίας
είναι το πρωτεύον
- ποιος θα μας κατευνάσει;
η ταυτότητα της ημέρας δεν χωράει
σχόλιο
η δϊάγνωση δεν συνάδει
με τη γνώση
αρκούν τα επί μέρους
όσα λοιπόν αισθάνεται μια
κοινότητα
ενίοτε και ο εγκέφαλος
κάποιος τρέχει γρηγορότερα
στη γεωγραφία
θετικά ή αποθετικά
1 9 3 8 18
σχέσεις αυτονόητες – σχεδόν
η Άνοιξη με ντύνει
η «Παριζιάνα» με γδύνει
- τα πεσμένα αγάλματα ποιόν χαιρετούν;
όλα τα «εάν» στην επιφάνεια
όταν απογαλακτίζεται το απειρο
ελάχιστο
υπάρχει νήσος
«πολλάς ωραίας συζύγους» φέρουσα
- η οικειοποίηση δεν είναι το πάν
ανάμεσα στο απλό και το περίπλοκο
υπάρχει πάντα μία εκκολ
απτόμενη μέγγενη
άλλοι βάζουν τη ζωή
και άλλοι το εκμαγείο της
(προηγμένος κύκλος)
*
ΟΝΕΙΡΙΚΟΣ κήπος
πρεμιέρα του σήμερα
το μαύρο για τον πρωταγωνιστή
το άσπρο για την πρωταγωνίτρια
η φύση όπως φαίνεται
και ο άγγελος στο λιθάρι του
- τα αισθήματα δεν συμβαίνουν
επειδή εκφωνούνται
στα μεγάφωνα
όλα κυοφορούνται μέσα στην αδυσώπητη
σταθερότητα
του τυχαίου
τα πρακτικά
τα «καθόλου»
τα ίμερα
τα προκείμενα
τα ενδεχόμενα
τα υπό διάλυση
τα επιμέρους
- το ουδέτερο ταιριάζει στην φύση
του αφηρημένου
μίμηση και παρωδία
ένα είδος ανώνυμης πρό(σ)κλησης
όπως ανέκαθεν
με όλα τα παρεπόμενα
λήθη με λήξη
περίπου δεδομένη
- άλλο η χρήση και άλλο
η σημασία της
η αβεβαιότητα στο λυκόφως
πόλεμος χωρίς όπλα δεν γίνεται
όλα τα «εφόσον» χαίρονται
και επαίρονται
το διαφαινόμενο γράμμα
φυσικά επί ματαίω
η θάλασσα είναι όντως
ευέξαπτη
- η τέχνη της συγκάλυψης υπήρξε
κάποτε ψυχωφελής
καλοζωισμένη ακρίδα
δεν αρκεί μια κραυγή
για να γκαστρωθεί η νύχτα
τον Υπερίωνα
την ώρα που «η γειτονιά σκοτώνει
τα γατιά της»
και σβήνονται οι απλοϊκές φωτιές
που άναψε το καλοκαίρι
κάπως έτσι
αναδίδεται η διάρκεια
- το πανόραμα αυτό περιλαμβάνει
εκτενή επιχειρηματολογία
οι λέξεις αντανακλούν το δι
κό τους λίμπιντο
κό τους λίμπιντο
ο συγγράψας αμέτοχος
παραμένει
(βαλέδες)
*
ΟΠΩΣ όλα
οι άλλοι
τα άλλα
υπάρχει το κείμενο
εκείνο που φαίνεται
ό,τι παίρνει φωτιά
φτερά και πούπουλα
φτερά και πούπουλα
βελούδο-δαντέλα-τούλι-ψαθί
τρυφερά και οικεία
είτε είτε
κλειστό χαρακίρι
-όλα τα ντα
how σε απόσταση αναπνοής
σχήμα λόγου
η χάρη
όπως όλα
η φωτιά
το ψωμί
τα textκείμενα
όπως όπως
μαλώνουν
κάποτε εντός μου
η σιδερένια γάτα
βζιτ - εδώ γελάνε –
επισπεύδει τη μάθηση
- καπέλο εποχής
μάλλον το τίποτα
εκείνο που φαίνεται
δεν είναι η βροχή
τα παρευρισκόμενα σώματα
κόβουν χρώματα
πλήρες το κενό
- το κενό το πλήρες -
δίχως ίχνη
η σιωπή μεταφέρεται
η φαντασία πλοηγείται
ούτε μία αυθεντική Πό(ρ)πη
ούτε μία
στη μήτρα του κόσμου
ναυάγιο
(τα φυσικά)
*
ΚΑΤΙ σαν διαρκής ε
-ναλλαγή φωτός
στον υπερούσιο τόπο
που με φιλοξενεί
- ηλικία χωρίς όνομα -
ο μίτος πλέκεται a piacere
όλα γυμνά και τετραχειλισμένα
όλα γυμνά και τετραχειλισμένα
ιδεολογία δήθεν
- οι διαφεύγουσες συμμετρίες
υπακούουν στο νόμο
του touring
με βήμα αργό
το άλλο αντάτζιο
υπάρχει
αμφιβολία χωρίς ετικέττα
άψογα ερείπια περιέχονται
ο επιτόπου λακές
ανοίγει το ριπίδι του
με άνθη και ζωγραφιές
η εν θερμώ καμαριέρα
ματαίως κρούει
τη θύρα
- όλα είναι όπως είθισται
ληξιπρόθεσμα
ουδείς ουδεμία ουδενί
προκύπτει παράξενη περιγραφή
ντιλετάντη
άγρια γρουπάκια λέξεων
κλωτσούν και πέφτουν
έξω (από το ρίνγκ)
στο τοπίο
λάβαρο αχρησιμοποίητο
η Σίσσυ – ήπια υπόμνηση
λυσιπλόκαμη
άπαντες πλέον φιλοθεάμονες
η επιφάνεια είναι το πάν
το αμφιβληστροειδές
επιμένει
ηδονίζεται
προσκολλάται
πάσχει – κάτι αίσχη!
θανατηφόροι έρωτες
αυτοχειριασμοί προς το θεαθήναι
του κύκλου ο μύθος
του φεγγαριού ο κύκλος
ύλη ευδιάλυτη
η μουσική αντιδρά
η κατάσταση υπονομεύεται
άλλα θαύματα
άλλα οράματα
η σταθερότητα του ωραίου
δεν μένει
το έκδηλο ποτάμι
στερεύει την πηγή του
(ataúd del violinista)
*
ΠΟΙΟΣ μπορεί να ξέρει
με βεβαιότητα
τι ακριβώς αισθάνεται
τι ακριβώς αισθάνεται
το σώμα της θάλασσας;
το στυλ θολώνει τα νερά
είναι δυνατό
να ξημερώνει ταυτόχρονα
σε ολόκληρο τον κόσμο;
ιστορίες με zapping
χωρίς μετωπική πόζα
το ασταθές
το αμφίσημο
το αβέβαιο ταξίδι
είναι βεβαίως εδώ
η γυμνή ως κρίνο οδαλίσκη
ζητάει ρόλο στην ημέρα μου
με ανασασμούς
και ηδονικά ωμέγα
το αντικείμενο του πόθου
έδεσμα που τρώγεται
με τα μάτια
αρκεί μια χθόνια γεύση
για ν’ ανθίσει η ύπαρξη
του ανύπαρκτου;
τα ψηλά – ψηλά βουνά
πληγώνουν τον καιρό
οι γύρω – γύρω θάλασσες
τραβούν τα ύψη
τ(ρ)όποι του λέγειν
που είδαν το θαύμα
η γλώσσα βλέπει
τα μικρά
τα ατομικά
τα εφήμερα θραύσματα
της μελαγχολίας μου
το έσωθεν εκκρεμές
έχει τα όριά του
η χειραγώγηση του φωτός
δεν είναι υπόθεση του ποιητή
- το ύφασμα αυτό
μόλις που με αγγίζει
(ιστολαγνείες)
*
Η ΠΟΛΗ πάσχει
οι εύκολοι πολίτες
αυτοκαθρεπτίζονται
και σβήνονται
κόκκινο πανί η φαν
το αυθόρμητο θέλει κόπο
- η λέξη που έμεινε στη μέση
δεν είναι δική μου -
ένα είδος γουέστερν
έρχεται και με συνεπαίρνει
εμπειρίες με ρόζους
και άλογα
- η μοναχικότητα ενθαρρύνεται
από τα δρώμενα
η πόλη πάσχει
η πρόσοψη αυτή και
η άλλη πρόσοψη
υπαινίσσονται την αμνησία μου
το άτοπο θεωρείται σωσίβιο
η αλαζονεία χωρίς όρια
ουρανός
οι εύκολοι πολίτες
επιστρέφουν πάντα
προσκομίζοντες
την ορχιδέα τους
(αστικά μη μου άπτου)
*
ΤΡΙΖΑΤΗ μέρα
καστανόξανθη
σαν υπερβολή
υπερβόρεια
(δικός της ο ρυθμός)
πλασάρει το ρήμα
όλη τη δράση
του αποκαλούμενου
ισχυρού φύλου
μάτια γεμάτα εκρήξεις
δεν υπάρχουν σκιές
ρομαντικές
μονάχα $$
κυνηγοί κεφαλών
αχαρτογράφητοι
παρεμβαίνουν
- πώς να την ιστορήσεις;
το στήθος στητό
να το διαπερνά ο ουρανός
εμβέλειες κύκνων
τι είναι και τι δεν είναι
όλα τα επουσιώδη
ένας αέρας – σύννεφο
(υποσημείωση στην ιστορία της Λίζης )
*
ΑΔΕΙΟ δωμάτιο
κοντά στο μηδέν
κοντά στο μηδέν
όλα υπερπηδούνται με λίγη άσκηση
οικειοποιούμενος τον εαυτό μου
βγαίνω από το όνειρο
σαν φυσικός άνθρωπος
η αρχή αυτή υπαινίσσεται την ανάγκη
της παρωδίας της
- μια πρώτη απόπειρα:
επιβάλονται τα μελανόλευκα
«το κακό έρχεται από πολύ μακριά»
μουρτζούφληδες και σκουντούφληδες
αγουροξυπνημένοι
βαρύθυμοι κι αχτένιστοι
μασουλάνε το κουλούρι τους
και τρέχουν – τρέχουν
στο ποτάμι ταξιδεύουν βάρκες
με αναμμένα κεριά
με αναμμένα κεριά
δεύτερη απόπειρα:
«τα πολύ μεγάλα πράγματα
σημειώνονται χωρίς το θεατή»
σ-π-ε-ρ-μ-ο-λ-ο-γ-ί-ε-ς
παραβολικά αισιόδοξες
οι δρόμοι έχουν γεμίσει αρβύλες
- από πού έρχεται το «πολύ μακριά»;
η τρίτη απόπειρα:
η αλυτρωτική μέλισσα πετάει-πετάει
από τη μια στην άλλη κατασκευή
μπαουχάουζ
γράμματα – αγάλματα κλείνουν
το χάος
μια σκιά σκάβει επίμονα το κιβούρι της
το τοπίο κινητό
κλείνει από μέσα
κουαρτέτο:
επίτιμος τόπος
το βάθος αχανές
με άνθη και πουλιά
οι λαιλαπίδες εξηγούν τα ευκταία
όλα όσα ταράζουν τους ανθρώπους
προσφέρονται αυθωρί
μέσα στο εισαγόμενο κάλλος
υπαινιγμοί για κοσμο
γονικό μύθο
σε γνωρίζω από το βάθος
μακάριοι οι βλέποντες – και άλλα
στο τέλος δημόσια
θορυβώδη φιλιά
(ready made)
*
ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ της ερημίας μου
η φαντασία ονειρεύεται
τον δήμιό της
αυτόβουλο τέρμα
συνεπάγεται γράφεις
τη ζωή του άπασ
χολούσε
την άπασα πόλη
- συνεπάγεται μιλάω
μια γλώσσα
παρπαρμέλ;
εικονικό στήθος
καμπύλη του τίποτα
αιών -φευ- φεύγω
χαζεύω
πορτρέτο που αρχίζει να ποζάρει
- οκνηρό το σκέπτεσθαι
αμηχανία και ρέμβη
γλυκύτερος ο ύπνος
τ’ αφήνω τα σπουδαία
χωρίς θεατή
(η επιστήμη της θάλασσας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου