© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Δημήτρη Γ. Μαγριπλή, ΤΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΠΟΤΗΡΙΑ (διήγημα)


στην μνήμη του πατέρα μου

Μπήκε το χάραμα. Πρώτος πάνω σε ένα άσπρο άλογο.

Πίσω του σε παράταξη ολόκληρο τάγμα.

Οι Γερμανοί είχαν φύγει την νύχτα και σίγουρα θα είχαν παγιδέψει το χώρο. Έπρεπε να βιαστούν. Μεθοδικά, αλλά σύντομα, κατάφεραν να σώσουν τα κτήρια. Οι αποθήκες στο Χασάνι έμειναν ανέπαφες.

Ακούστηκαν γέλια και οι φωνές ύψωσαν την ένταση.

Ο καπετάν Φώτης δεν περπατούσε. Πετούσε. Όλο το πρόσωπο όπως στη μέθη.

- Ξέρεις τι σημαίνει να ζεις το όνειρο;

Ο κομματικός επιτετραμμένος τον ενστερνίστηκε. Τα παλικάρια έπρεπε να ξεκουραστούν. Άνοιξαν όλα τα κτήρια εκτός από το τελευταίο. Γι’ αυτό έπρεπε να υπάρχει διαταγή από το κόμμα. Βρήκαν τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, παπούτσια, πράματα γενικά που τους έλειπαν χρόνια. Μια νέα εποχή. Χωρίς κατακτητές και κατακτημένους.

- Για φαντάσου, είπε ο Γιάννος, θα ζήσουμε.

- Ναι, του απάντησε ο καπετάνιος. Θα γίνω Δάσκαλος, συνέχισε και ένα φως τον έλουσε ολόκληρο.

- Εγώ θα κάνω πολλά παιδιά, καπετάνιε. Να τα βλέπω να τρώνε και να χαίρουμαι.

- Θα έχετε δωρεάν σπίτι και φυσικά δουλειά. Η υγεία και η παιδεία θα είναι για όλους και …

- Σε θέλω, του είπε ο καπετάνιος. Να πάμε μαζί, να ανοίξουμε την αποθήκη. Μου ήρθε διαταγή από το κόμμα. Εσύ και εγώ όμως.

Ξεκίνησαν σκυφτοί. Η σχέση τους δεν ήταν η καλύτερη. Στρατιωτικός ο ένας, αμπάρουτος ιδεολόγος ο άλλος. Συμφωνούσαν βέβαια σε πολλά, αλλά σε άλλα ήταν σε απόσταση.

- Κάτι σαν τον Κολοκοτρώνη και τον Όθωνα, έλεγε ο καπετάνιος πειράζοντάς τον.

- Θα έχεις εμένα δικαστή, συμπλήρωνε ο κατά σύμπτωση, φοιτητής της Νομικής, Πολυζωΐδης.

Φτάσανε στην πόρτα του τελευταίου κτηρίου. Ερημιά. Μα μόνο στον επιτετραμμένο, η ερημία είχε αποτέλεσμα. Ο καπετάνιος άνοιξε το λουκέτο, τράβηξε την σιδερένια πόρτα και άρχισε να γελάει.

Θησαυροί. Όλα χρυσά, αργυρά και επίχρυσα. Μαχαίρια, κουτάλια, κηροπήγια, κορνίζες, φωτιστικά… Νοικοκυριά, άπειρα, όλο πολυτέλεια.

- Το κόμμα θα επιμεληθεί για τα ευρήματα, είπε η καθοδήγηση και βιάστηκε να πάρει πρωτοβουλία για την σφράγιση του κτηρίου.

- Τα κλειδιά τα βαστώ εγώ, του είπε βλοσυρά ο καπετάνιος.

Δεν τον έπαιρνε, τα έδωσε και τράβηξε για το απογευματινό προσκλητήριο.

Στη γύρω περιοχή ο κόσμος είχε μάθει τα νέα. Πολλοί ήρθαν για τα επινίκια. Αγκαλιές και φιλιά με τους πολίτες. Είχαν επιτέλους νικήσει. Η ελευθερία φώναζε στη νύχτα τραγούδια της αντίστασης. Εκείνο το βράδυ όλοι ξέδωσαν και στο όνειρό τους, θα είδαν τον κόσμο από ψηλά. Στο κάτω – κάτω αεροδρόμιο είχαν απελευθερώσει.

- Το πρωί να έρθουν όλοι οι πολίτες στο προσκλητήριο, είπε ο καπετάνιος στον Λευτέρη, τον Εαμίτη.

Πράγματι το άλλο πρωί, με την αυγούλα, άνθρωποι έβγαιναν από παντού. Πίσω από τους θάμνους, πίσω από τα βούρλα, πίσω από άλλους… Κόσμος, ρακένδυτος και πεινασμένος. Με τα μάτια καχύποπτα και κείνο το φόβο… Συνήθειες των τελευταίων ετών. Σιγά – σιγά μια αγκαλιά οι πολίτες γύρω από την παράταξη των στρατιωτών. Στο κέντρο μπροστά, πάνω σε μια πρόχειρη εξέδρα, ο καπετάνιος και δίπλα η καθοδήγηση.

Όλα είχαν περηφάνια και αρχοντιά. Ο τόπος σε ανάταση. Στο τέλος ο εθνικός ύμνος και έπειτα ο λόγος του καθοδηγητή. Βουβαμάρα. Οι περισσότεροι πολίτες άκουγαν για πρώτη φορά περιγραφή του παραδείσου. Δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Σχόλια άρχισαν και ερωτήσεις πολλές. Όλοι καλύφθηκαν. «Λαϊκή δημοκρατία», ήταν η διαπίστωση.

Ο καπετάνιος σηκώθηκε, έστριψε το μουστάκι του και έπιασε να στηρίζει το χέρι του στο πιστόλι. Έδωσε παράγγελμα να λύσουν τους ζυγούς και πρόσθεσε:

- Όλοι οι πολίτες να έρθουν συντεταγμένοι στο τέλος του διαδρόμου προσγείωσης. Πάμε για απογείωση, ψιθύρισε του Γιάννου.

Όντως σε λίγο βρέθηκαν όλοι μπροστά από την κλειστή πόρτα. Περιέργως άνοιξε δύσκολα.

- Μούχλα, η υγρασία διαβρώνει τα πάντα, είπε ο καπετάνιος στους δίπλα του.

Ο επιτετραμμένος έδειχνε ενοχλημένος. Δεν τολμούσε να σκεφτεί τη συνέχεια. Μα να σου που ήρθε. Οι πολίτες τριάδες και κάποιοι φαντάροι παρέδιδαν τους θησαυρούς. Όλοι θα έπαιρναν όλα μέχρι εξαντλήσεως του τελευταίου. Στρατιωτική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα.

- Τι κάνεις εκεί καπετάνιε; στρίγκλισε ο ινστρούχτορας. Δίνεις τα χρυσά στους ξυπόλητους;

- Ναι, αυτά δεν έλεγες; Από σήμερα ρε, οι φτωχοί και οι φουκαράδες θα πίνουν σε κρυστάλλινα ποτήρια.

Σαν τον Άι Γιώργη έλεγαν πως ήτανε. Κανείς δεν τον ξανάδε. Από την άλλη μέρα αναλήφθηκε για το κόμμα.

3 σχόλια:

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΕΡΡΑΣ είπε...

Με τρόπο λιτό, σφιχτό, μικροπερίοδο, συνθετικό, αφηγηματικό και διαλογικά εκφραστικό, κινούμενος μεταξύ ιστορίας, μνήμης, ρεαλισμού και συναισθήματος, με το "κρύσταλλο" της σκέψης, της καρδιάς και της γλώσσας αυθεντικό και καθαρό, ο Δημήτρης Γ. Μαγριπλής μάς (ξανα)κερνάει -γενναιόδωρα και έντεχνα- πολλά απ' όσα μια ανήσυχη και ευαίσθητη ύπαρξη και πένα μπορεί από τις φλέβες του αγωνιζόμενου ανθρώπου, κάθε εποχής, να αποστάξει.

Καλή δημιουργική συνέχεια.

Δ. Μαγριπλής είπε...

Χαιρετώ τον ποιητή.
Ευχαριστίες... απο βάθος καρδίας.

Παύλος Φουρνογεράκης είπε...

Ρουφώ τον κρυστάλλινο ήχο, οινοποσία ελπίδας, απολαυστικό στη μέθη της αντίστασης.

Ανεξάντλητο στάζει το κελάρι κι εμείς κοινωνοί ανατροπής. Γουλιά γουλιά γιατί είναι μακρύς ο δρόμος.

Related Posts with Thumbnails