© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Ζωής Σαμαρά, ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΔΙΚΗΣ (10 ποιήματα)


Η κόρη τού Οδυσσέα

Κοίταζε τον Ουρανό που την κοιτούσε με μάτια
τυφλά απ’ το περίσσιο φως το προγεγεννημένο
Περνούσε μέσα από αχτίνες
κατακερματισμένες
τα μάτια της άκουγαν
ναι άκουγαν
την αρμονία τού φωτός
να ψιθυρίζει γνώριμα τραγούδια
σε νότες άγνωστες λατρευτικές

Οι Σειρήνες σώπασαν
μπροστά στην κόρη τ’ Ουρανού
καθώς εκείνη έβλεπε το σύμπαν να σπαράζει
μέσα στα μάτια τού πρωτόγονου πατέρα της

Η Ιθάκη καρτερούσε στην αγκαλιά τού χρόνου
ζούσε στον αργαλειό τα όνειρά της
κεντούσε λέξεις χιλιοειπωμένες
που όμως ποτέ δεν είχαν ειπωθεί
Κι η κόρη κατακτούσε τις πέντε θάλασσες
ναύτης μαζί και νέα γοργόνα
ρωτούσε αν επέστρεψε ο Οδυσσέας


Αριάδνη

Ξεκίνησε για ένα άλλο ταξίδι
εκείνο που δεν έκανε ποτέ
Το είχε αφήσει χαραγμένο στα όνειρα
των παιδικών της χρόνων
Πήρε το δρόμο
τον ανηφορικό τον μόνο που ήξερε
κι ήταν πια ανάλαφρη
χωρίς αποσκευές
έτοιμη για το ξεκίνημα
Είπε πως όλα είναι τέλεια
γι' αυτό όλα τελειώνουν
Αν βρισκόταν στην άκρη τού ονείρου
θα άνοιγε την πόρτα
αυτήν που δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει
Θα έπεφτε θα ανέβαινε τι άραγε;
Ήξερε τι την περιμένει;
Η ζωή είναι όνειρο
Ε όχι
όχι
το όνειρο είναι ζωή
Πασιφάη με τον Μινώταυρο στα σπλάχνα της
Κι η Αριάδνη να κόβει το μίτο και να ψάχνει το δικό της Διόνυσο
ο μεγάλος Θησέας να τα εγκαταλείπει όλα για μια Φαίδρα
Κι ο Μινώταυρος μόνος
να φοβάται κρυμμένος στο λαβύρινθο


Ανδρόγυνον

Ορφέας και Ευρυδίκη

είσαι μαζί
το όμμα που βλέπει
και το σώμα που χάνεται
Μόνος
δε θα κατέβαινες ποτέ
στα τρίσβαθα του Άδη
Μόνη
δε θα γινόσουνα ποτέ
ανείπωτο τραγούδι
Διαλύεσαι στον άνεμο όπως ο ήχος του φεγγαριού
συνθέτεις μελωδία πρωτάκουστη

Τι κι αν με το πέρασμά της γεννιέσαι
Τι κι αν με τη ματιά του χάνεσαι

Είσαι η πρώτη διαλογή των άστρων


Στην πολιτεία των σκιών

Πώς μπόρεσε ν’ ανέβει το βουνό
Πώς έπινε σταλιά σταλιά το χρόνο που κυλούσε
προς τα επάνω
Ρυάκι από λάβα η ώρα που περνά
φίδια οι στιγμές τη ζώσανε για να μη φύγει
οι μέρες νύχτες να συσκοτίζουν την ανάβαση
στην πολιτεία των σκιών

Πόσο αντέχει άραγε
ένας νεκρός


Πέρασμα

Πήρα τη λύρα του Ορφέα
Συγκίνησα ακόμη και θεούς
Άνοιξαν τις πύλες του Άδη

Το χέρι μου έσχισε το χαρτί
Πάνω του είχα γράψει την ιστορία σου

«Πέρασε από το φως του ήλιου
στο φως του φεγγαριού

ή και το αντίθετο»


Το τραγούδι τής Νύχτας

Η Σελήνη έκρυψε το πρόσωπό της
Σκέπασε τον Ενδυμίωνα με μια λευκή δαντέλα
Την είχε υφάνει με όλη την υπομονή που δίνει η Νύχτα

Κι όμως δεν ήτανε αυτό το ποίημα που θέλησε να γράψει
Πάνω στο χαρτί έμοιαζε σώμα και ύλη
Είχε χάσει τη γοητεία τού φευγαλέου
Να το έσβηνε με μια κίνηση
με μια αχτίδα από το δάνειο φως της

Κι ο Ενδυμίων χαμογελούσε
είχε ξεφύγει από το βλέμμα της
όμμα ανέσπερο
Τρόμαξε την Ευρυδίκη
καθώς εκείνη περνούσε δήθεν αδιάφορη
από τη Νύχτα στο φως τής Ημέρας

Κι ο Ενδυμίων τώρα τραγουδούσε
«Η Σελήνη χάνεται κάθε πρωί
το ποίημα μένει πάντα νέο»


Ετερολαλία

Υπάρχω
άρχω
στη σιωπή στη σκιά στο σκοτάδι
Υπήρξα
εκδιώχτηκα από τα βάθη της γης
Υπό-άρχω
λιγοστεύω
Άρχω
αρχίζω
υπό
άρχων


Αμίλητο νερό

Ο ήλιος ήταν πιο δυνατός απ' την αγάπη μου
Η πέτρα έσκαζε χωρίς μια λέξη θεϊκή
το χώμα άνοιγε στα δυο χωρίς μιλιά
και το νερό κυλούσε μέσα σε βουβά ρυάκια

Η αγάπη μου ήταν πιο δυνατή από τον Ήλιο
Πλησίαζε ο Ίκαρος περίεργα τη Γη
έσβηνε ο Φαέθων τη φλόγα του στον ποταμό Ηριδανό
κι εγώ γελούσα μες στις φωτιές τού Άη-Γιάννη


Εκ Χάεος δ’ Έρεβος

Δεν είναι πια αρχέτυπο ο ανθρώπινος λόγος

Το Χάος αρνείται να γίνει Ημέρα
ερωτευμένο καθώς είναι με τις μικροδομές του
η ποίηση αρνείται να ποιήσει
καθώς άυλη ξεπροβάλλει η νέα Νύχτα

Το βουνό υποκλίνεται


Ηλακάτη

Κλώθει το μετάξι της ημέρας
ξετυλίγει την κλωστή της νύχτας
κόβει το νήμα της αυγής

6 σχόλια:

None είπε...

Άψογος λόγος! Και ως κατακάθι Αγάπη!

akb8862 είπε...

Χαίρομαι που η γραφή της Κας Σαμαρά ξεδιπλώνεται και σε αυτό εδώ το μπλογκ.

Την Συλλογή της αυτή την έχω,όπως & τις προηγούμενές της & ναι, θα συμφωνήσω με το προηγούμενο σχόλιο ο λόγος της είναι παντού & πάντα αψεγάδιαστος & κρύβει μέσα του μια ευαισθησία ανώτερης πάντα αξιοπρέπειας& ποιότητας συναισθημάτων. Τα υπόλοιπα τα λέω & στον "Ισκιο του Ήσκιου".

Χάρηκα πάρα πολύ & για τούτη την ανάρτησή σου, π. Παναγιώτη.

Να ευχηθώ καλές & εμπνευσμένες, όπως πάντα αναρτήσεις, μιας & βλέπω ότι δεν πρέπει να τις σταμάτησες καθόλου για τις διακοπές!( ;).

Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσω & γω. Καλημέρα & από δω.

P. Kapodistrias είπε...

@ None,

Κρατώ το "ως κατακάθι αγάπη"!

P. Kapodistrias είπε...

@ akb8862,

Προσυπογράφω και με τα δύο χέρια τα παραπάνω γραφέντα εκ μέρους σου!

Δεύτε μεταλάβωμεν Λόγου ελλόγου!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πολύτιμες Λέξεις Όλες!

Η Αγάπη είναι Η Πρώτη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αναΐς,

Αγάπη διαπαντός, έστω και μες από το θάνατο;
Δηλαδή αυτό που λέει το ΆΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ: "Κραταιά ως θάνατος η αγάπη"!!!

Related Posts with Thumbnails