Γιάννη Τσακασιάνου, ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ

Ο Μάϊς γελά κι' όλα γελούν τα ταίρια ολόγυρά μας᾿

τι μάϊ θα κάναμε κι' εμείς, πουλί μου, 'ς τη φωλιά μας᾿

Μεσ' 'ς το περβόλι της καρδιάς -'ς τον κόρφο σου- γυρμένο

να μοσκοπλέω 'ς τη δρόσο σου, να ζω και να πεθαίνω!

Άστρα, ουρανό τα 'μάτια σου, ετιαίς μου τα μαλλιά σου,

κρίνους, μοσκαίς, τριαντάφυλλα τα ροδομάγουλά σου.

Τώνα μας χέρι 'ς τάλλο μας... με τάλλο μου σφιγμένη

να ζώσω τη μεσούλα σου, κι' άφωνοι, μαγευμένοι,

να σμίγωμε τα χείλη μας... -αταίριαστο ταιράκι!-

και να μού σιάζης τα μαλλιά με τάλλο σου χεράκι.

Και κάποια ζηλιαρότριχα 'δική σου να ξεχύνη

να μάς ταιριάζη τα φιλιά..., να κάνη μάϊ κι' εκείνη!

Αχ! τέτοιο μάϊ 'πεθύμησα, τέτοι' άνοιξι ζηλεύω᾿

του περβολιού της νειότης μας τα ρόδα να μαζεύω.

'Σ ένα φιλί ξεβλάστησε και κόσμος και θεότη,

κ' η γρηά μας πλάσι με φιλιά πλάθει καινούργια νειότη.

Για ιδές.... γλυκοφιλόσμιχτα μεσ' 'ς το καινούργιο στρώμα

όλα γιορτάζουν άνοιξι, μονάχα εμείς ακόμα!

Μπουμπούκι μου, έλα, μη ξεχνάς τη διάβα τουκαιρού μας!

κάμε ν' ανθίση και για μάς το δέντρο του μαγιού μας!

Φτάνει το κρυφοκύτταγμα, γλυκειά μου χελιδόνα,

έλα να κάμουμ' άνοιξι πριν μπούμε 'ς το χειμώνα.

[Γιάννη Τσακασιάνου, Άπαντα, Αθήναι 1926, τ. 1, 122]