Πολιτικές οπτικές επαναπροσεγγίσεις

Γράφει ο Παύλος Φουρνογεράκης

Σε προχθεσινό άρθρο μας ασκήσαμε κριτική για τις επιλογές της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Ζακύνθου και θέσαμε ερωτηματικά για τη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας σε πανελλαδικό επίπεδο. Είναι η αγωνία κάθε ενεργού πολίτη που νοιάζεται για τον τόπο του ανιδιοτελώς και του εκπαιδευτικού που μάχεται από το πόστο του για το καλό της παιδείας. Θεωρούμε ότι σε κάθε δημοκρατικό πολίτευμα ο πολίτης κατά μόνας αλλά και μέσα από τα θεσμικά όργανα πρέπει να κρίνει την εξουσία ώστε αυτή να αφυπνίζεται ή να μην παρασύρεται από τον άκρατο ατομικισμό που επικρατεί στην καταναλωτική μας κοινωνία.

Η Ζάκυνθος είναι τραυματισμένη από τις πράξεις της τέως δημοτικής αρχής του Δήμου Ζακυνθίων και η χώρα μας συγκλονίζεται από οικονομικά σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας και της κυβέρνησης. Μέσα σ΄ ένα τέτοιο νοσηρό κλίμα που δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση συντάξαμε το κείμενό μας.

Βεβαίως δεν είχαμε την πρόθεση να κατηγορήσουμε τους τοπικούς άρχοντες για πλουτισμό, άλλωστε δεν είχαμε στοιχεία γι αυτό, αλλά ούτε και στα χρόνια που προηγήθηκαν η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση κατηγορήθηκε για κάτι τέτοιο. Θέλαμε να εκφράσουμε τη διάχυτη απορία της τοπικής κοινωνίας γιατί επιλέγεται ένα ακριβό για την περιοχή οικόπεδο από ένα πιο οικονομικό, γεγονός που δημιουργεί αναπάντητα ερωτήματα. Αυτή την απορία τη διατυπώσαμε με τρόπο που μπορεί να δημιουργεί παρεξηγήσεις γιατί εκ παραδρομής δεν χρησιμοποιήθηκαν σωστά τα σημεία στίξης (ερωτηματικά στην παράγραφο περί πλουτισμού).

Η Μητρόπολη Ζακύνθου έχει δείξει αξιόλογη δραστηριότητα και βοηθά άπορους φοιτητές με τα έσοδα από κληροδοτήματα που υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό. Επίσης έχει παραχωρήσει δωρεάν οικόπεδα για κοινωφελείς σκοπούς, όπως πχ. για το 2ο Γενικό Λύκειο Ζακύνθου, το Μουσείο Σολωμού ή για το νέο Νοσοκομείο Ζακύνθου. Η εκκλησιαστική περιουσία, συνεπώς, άλλοτε παραχωρήθηκε για κοινωφελή έργα κι άλλοτε πωλήθηκε. Η άποψή μας είναι ότι θα πρέπει μόνο να δωρίζεται στους φτωχούς ή προκειμένου να γίνονται δημόσια ή κοινωφελή έργα αλλά και για να προστατεύονται τα μνημεία του τόπου και το φυσικό περιβάλλον. Θέλουμε η τοπική εκκλησία να εξακολουθήσει να διαφέρει από τις άλλες και θέλουμε να είμαστε σίγουροι για την καλή τύχη των χρημάτων που αφιερώνουμε στη λατρεία του Θεού μας. Πιστεύουμε ότι ο χωρισμός Εκκλησίας από το Κράτος θα έδινε τη δυνατότητα μεγαλύτερης ενεργοποίησης σε μεταφυσικούς προβληματισμούς και πνευματικό λόγο καθώς και σε φιλανθρωπικό έργο.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί δε διεκδικούμε το αλάθητο. Γινόμαστε όμως όλο και πιο αδύναμοι να προσεγγίσουμε τους νέους ή και να αντισταθούμε με σθένος όταν μια κοινωνία δείχνει έντονα σημάδια παρακμής. Εκλιπαρούμε λοιπόν τους τοπικούς άρχοντες να σταθούν δίπλα μας με έργα υποδομής ανάλογα των περιστάσεων και τους κληρικούς μας με μεγαλύτερη απλότητα και περισσότερη πνευματική προσφορά. Σ΄ αυτούς τότε θα ανήκουν:

«Τα δύσκολα κι ανεκτίμητα εύγε
Ο έπαινος του Δήμου και των σοφιστών»
όπως έλεγε και ο Καβάφης.

Στους νέους υπάρχει η ελπίδα του μέλλοντος και στα σχολεία εκκολάπτονται οι αυριανοί έντιμοι πολίτες και πολιτικοί. Εμείς απολαμβάνουμε τη ζωντάνια τους και μαχόμαστε για να κατευνάσουμε τη ζωηρότητά τους καθοδηγώντας τους στη γνώση για μεγαλύτερη ελευθερία της ύπαρξης.