Ο ήλιος με το δικό του τρόπο τιτλοφορεί τη φύση. Ιδού πως:
Την πλησιάζει νύχτα από τα νώτα. Ύστερα
εμφανίζεται στον ορίζοντα του κειμένου κι ενσωματώνεται μια στιγμή
στην πρώτη γραμμή για ν' αποκοπεί αμέσως.
Και νάτη εδώ μια ματωμένη στιγμή.
Τότε, ανατέλλοντας σιγά σιγά, φτάνει στο ζενίθ
όπου η σωστή θέση του τίτλου, κι όλα είναι ακριβοδίκαια, όλα
ανάγονται στον ήλιο μ΄ αχτίνες ισομήκεις κι ισοδύναμες.
Έπειτα όμως δύει σιγά σιγά προς την κάτω δεξιά
γωνία της σελίδας, και καθώς διαβαίνει την τελευταία γραμμή
για να βυθιστεί ξανά στο σκότος και τη σιωπή,
να πάλι μια καινούρια ματωμένη στιγμή.
Γρήγορα η σκιά κυριεύει το κείμενο που γίνεται
σε λίγο αδιάβαστο.
Τότε αντηχεί η κατακραυγή της νύχτας.
[Francis Ponge, Η φωνή των πραγμάτων, Εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 1978, σ. 38]
Την πλησιάζει νύχτα από τα νώτα. Ύστερα
εμφανίζεται στον ορίζοντα του κειμένου κι ενσωματώνεται μια στιγμή
στην πρώτη γραμμή για ν' αποκοπεί αμέσως.
Και νάτη εδώ μια ματωμένη στιγμή.
Τότε, ανατέλλοντας σιγά σιγά, φτάνει στο ζενίθ
όπου η σωστή θέση του τίτλου, κι όλα είναι ακριβοδίκαια, όλα
ανάγονται στον ήλιο μ΄ αχτίνες ισομήκεις κι ισοδύναμες.
Έπειτα όμως δύει σιγά σιγά προς την κάτω δεξιά
γωνία της σελίδας, και καθώς διαβαίνει την τελευταία γραμμή
για να βυθιστεί ξανά στο σκότος και τη σιωπή,
να πάλι μια καινούρια ματωμένη στιγμή.
Γρήγορα η σκιά κυριεύει το κείμενο που γίνεται
σε λίγο αδιάβαστο.
Τότε αντηχεί η κατακραυγή της νύχτας.
[Francis Ponge, Η φωνή των πραγμάτων, Εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 1978, σ. 38]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου