ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
α΄
Μια ζωή στη μειονότητα
με σώμα
ή χωρίς.
β΄
Άνθρακας αναμμένος οι αγάπες μου
ψαχνό και χρώματα
στο κοχύλι των συμπτώσεων
του μηδενός εξαιρουμένου
όλα προφίλ
γιατί δεν ήρθε η ώρα.
γ΄
Με σάρκα ξηραμένη
πόρους ανέξοδους
σπόρους δε βρίσκουν τα πουλιά
και σου τσιμπούν τα δάκρυα.
δ΄
Ό,τι γίνει
στο fresco:
Σαρκώματα
ουλές
αυγές
τα υφάσματα πάνω απ’ τα κτίρια
η κορδέλα στα μαλλιά των Αγγέλων.
Ό,τι γίνει
στο fresco
και κατά μέτωπο.
ε΄
Τους κρότους ν’ αποδίδεις μ’ εχεμύθεια
κλωνί κλωνί την Καρτερία
στην Παναγία του Χάρου
το θάρρος δεν σε σώζει πια
κανένα στίλβωμα.
στ΄
Φεγγίτες
μπαλκονόπορτες
προς την ογδόη μέρα
τα κονίσματα
απ’ τη στηθαία οδύνη του Φαγιούμ
ως τη φιλοξενία του Ρουμπλιόφ
την ευρύχωρη
μα και τα διάφανα σπιτάκια
ή τον Ωκεανό
δια χειρός του Γιαννάκη μου
και των άλλων νηπίων.
ζ΄
Στο πρωτόκτιστο δέρμα δώσε προσοχή
στο ρούχο της γυμνότητας
και πώς
φύλλο το φύλλο
αναδιπλώνεται ο καημός
προς τη Συμμόρφωση.
η΄
Την ανοιχτή παλάμη έχε κατά νου
και τι επιφέρει
να διακρίνονται καλά οι σφυγμοί
και τα διλήμματα.
θ΄
Βρες τ’ αντικλείδια του Πανσέληνου
αρμόδια της εκλείψεως ματογυάλια:
Όλα στέκονται σα να τρέχουν
ενυπνιάζονται
σα νάχουν εκδημήσει προ πολλού
τα πόδια πλένουν αγαπητικώ τω τρόπω
τα χέρια σα να νοσταλγούν
το γεφύρι περνούν ανυποψίαστα
και ιππεύουν τα δελφίνια σαν τον Ποταμό.
ι΄
Συνήθως εόρταζε των Φώτων
ως Θεοφάνης
έκτοτε όμως
κάθε που ονοματίζονται τα μετέωρα ζώα
ή επιτιμώνται αγέρηδες ατίθασοι
κάθε που οι Έλληνες Φιλόσοφοι
βαριούνται την ορθοστασία του εξωνάρθηκα
και κάθονται δειλά-δειλά
στα τελευταία στασίδια.
(Α΄ εξάμηνο 2003)
[Από την υπό έκδοσιν ποιητική συλλογή "Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΓΡΟΦΥΛΑΞ" , εκδ. Γαβριηλίδης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου