Κι ἔφτασε κ’ ἐφέτος ἡ μεγάτιμος καὶ πάντα κορυφαία ἁγία ἡμέρα τοῦ θεοφιλοῦς Ψυχοσαββάτου, γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει τὸ μέγα μας χρέος ἀπέναντι στὶς Μορφὲς τῶν προγόνων μας ποὺ ἄφησαν τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐφημερα τοῦ κόσμου τούτου καὶ συνυπάρχουν πλέον, ἀναπαυόμενοι, εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Ἕν πρᾶγμα καρτερώντας ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς: Τῆς διὰ τῆς Μνήμης ἐπικοινωνία μαζί τους. Γι’ αὐτὸ καὶ τούτη ἡ ἡμέρα ἔχει ἕνα μέγιστο εἰδικὸ βάρος, ποὺ, δυστυχῶς, ἐλάχιστοι τὸ ἀναγνωρίζουν καὶ τὸ ἑρμηνεύουν.
Σκύβοντας, λοιπόν, πάνω του μὲ εὐλάβεια, ἱεροπρεπῆ στοχασμὸ καὶ προσευχητικὴ διαθεση, ὥστε «ἐν σκηναῖς δικαίων» ν’ ἀναπαύωνται οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων ποὺ γνωρίσαμε καὶ ζήσαμε, ὅλους ἐκείνους δηλαδή, ποὺ μᾶς εἶδαν καὶ τοὺς εἴδαμε, μᾶς φρόντισαν καὶ ζήσαμε μαζί τους ποικίλες ὄψεις τοῦ Χρόνου, ὅπως εἶναι οἱ ζοφερὲς ἡμέρες, οἱ χωνεμένες μέσα στὴ στάχτη, ἀλλὰ κι ἐκεῖνες οἱ φωτεινές, οἱ πασπαλισμένες μὲ εὐωδιαστὰ ἀρώματα, τῆς ἄνοιξης, τοῦ θέρους, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἐποχῶν. Ἀνεξίτηλα μύρα καὶ ταιριασμένα μὲ τὴν γύρω καλωσύνη κι ὀμορφιά. Αὐτοὺς μνημονεύουμε σήμερα, τοὺς ἀνακαλοῦμε στὴ Μνήμη, ποὺ «καθιστᾶ παρόντα τὰ μνημονευόμενακαὶ ἀναμιμνησκόμενα· ἤ μᾶλλον εἰσάγει ἐκεῖνον ποὺ θυμᾶται στὴν παρουσία τῶν ὄντων ποὺ θυμᾶται» (καθ. Ἀλ. Μ. Σταυρόπουλος).
Ἔτσι συνερχόμαστε στὸ ναὸ τὸ ἀπόβραδο τῆς Παρασκευῆς καὶ τὸ Σάββατο τὸ πρωΐ καὶ δεόμαστε, ὅπως μετὰ τῶν Ἁγίων νὰ ἀναπαύει, νὰ ἔχει σιμά Του ὁ Θεὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ γράφουμε στὰ ψυχόχαρτα, ἀλλὰ κι ἐκείνους ποὺ ἀδυνατεῖ ἡ Μνήμη νὰ θυμηθεῖ κι ἀκόμα νὰ φτάσει πιὸ βαθύτερα: στὶς ρίζες τῶν προγόνων μας, ποὺ ἔχουν παραχωθεῖ μέσα στὴν αἰωνιότητα, ὡστόσο παραμένουν γραμμένοι καὶ συνάμα ἀενάως μνημονευόμενοι στὸ Οὐράνιο Θυσιαστήριο. Γιατὶ εἶναι γραμμμένοι μὲ ἀλανθαστο κι ἀνεξίτηλο τρόπο «ἐν βίβλῳ ζωῆς», ποὺ κρατάει γερὰ στὰ Τίμια Χέρια Του ὁ Κύριος καὶ Θεός μας.
Ψυχοσάββατο 2021
π. κ. ν. κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου